Γεννήθηκε στη Σαγκάη, άρχισε να παίζει για τους Σαρκς ως έφηβος και αγωνίστηκε με την πρώτη ομάδα για πέντε χρόνια στο CBA, κερδίζοντας ένα πρωτάθλημα στην τελευταία του χρονιά. Μετά από διαπραγματεύσεις με το CBA και τους Σαρκς για να εξασφαλίσει την απελευθέρωσή του, ο Μινγκ επιλέχθηκε από τους Ρόκετς ως η πρώτη συνολική επιλογή στο NBA Ντραφτ του 2002. Έφτασε στα πλέι οφ του ΝΒΑ τέσσερις φορές και οι Ρόκετς κέρδισαν τη σειρά του πρώτου γύρου στην ποστ σίζον του 2009, την πρώτη τους νίκη στη σειρά πλέι οφ από το 1997. Τον Ιούλιο του 2011, ο Μινγκ ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το επαγγελματικό μπάσκετ λόγω μιας σειράς τραυματισμών στο πόδι και στον αστράγαλο, που τον ανάγκασαν να χάσει 250 αγώνες στις τελευταίες έξι σεζόν.[2] Σε οκτώ σεζόν με τους Ρόκετς, ο Μινγκ κατατάσσεται 6ος μεταξύ των κορυφαίων σε συνολικούς πόντους και συνολικά ριμπάουντ, και δεύτερος σε συνολικά κοψίματα.[3]
Ο Μινγκ είναι ένας από τους πιο γνωστούς αθλητές της Κίνας, με χορηγίες με πολλές μεγάλες εταιρείες. Η πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ ήταν το θέμα μιας ταινίας ντοκιμαντέρ, The Year of the Yao («Η χρονιά του Γιάο»), και συνέγραψε, μαζί με τον αναλυτή του NBA, Ρικ Μπούχερ, μια αυτοβιογραφία με τίτλο Yao: A Life in Two Worlds («Γιάο: Μία ζωή σε δύο κόσμους»). Γνωστός στην Κίνα ως «Φαινόμενο Γιάο Μινγκ» και στις Ηνωμένες Πολιτείες ως «Δυναστεία Μινγκ», η επιτυχία του Μινγκ στο ΝΒΑ και η δημοτικότητά του μεταξύ των θαυμαστών του, τον έκαναν σύμβολο μιας νέας Κίνας.[4]
Ο Μινγκ οδήγησε την εθνική ομάδα της Κίνας σε τρία συνεχόμενα χρυσά μετάλλια στο Ασιατικό Κύπελλο, κερδίζοντας τις διοργανώσεις του 2001, του 2003 και του 2005. Αναδείχθηκε ο Πολυτιμότερος Παίκτης και στις τρεις διοργανώσεις.
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2006
Ο τραυματισμός του Μινγκ στο τέλος της σεζόν 2005–06 στο ΝΒΑ απαιτούσε ένα πλήρες εξάμηνο ανάπαυσης, απειλώντας τη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006.[12] Ωστόσο, ανέκαμψε πριν από την έναρξη της διοργάνωσης και στο τελευταίο παιχνίδι του προκριματικού γύρου, είχε 36 πόντους και 10 ριμπάουντ σε μια νίκη επί της Σλοβενίας, που οδήγησε την Κίνα στη Φάση των 16.[13] Στον πρώτο νοκ άουτ γύρο, ωστόσο, η Κίνα ηττήθηκε από την μετέπειτα φιναλίστ, Ελλάδα.[13] Οι τελικοί μέσοι όροι του ήταν 25,3 πόντοι, οι περισσότεροι στη διοργάνωση, και 9,0 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, όπου ήταν 4ος συνολικά.[14]
Ολυμπιακοί Αγώνες 2008
Ο Μινγκ εναντίον του ΛεΜπρόν Τζέιμς στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο
Αφού υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για να επιδιορθώσει το κάταγμα του ποδιού του, ο Μινγκ δήλωσε ότι αν δεν μπορούσε να παίξει στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο, «Θα ήταν η μεγαλύτερη απώλεια στην καριέρα μου αυτή τη στιγμή».[15] Επέστρεψε για να παίξει με την εθνική ομάδα της Κίνας στις 17 Ιουλίου 2008.[16] Στις 6 Αυγούστου, ο Μινγκ μετέφερε την Ολυμπιακή Φλόγα στην Πλατεία Τιενανμέν, ως μέρος της Ολυμπιακής Λαμπαδηδρομίας.[17] Ήταν επίσης ο σημαιοφόρος και ηγήθηκε της αντιπροσωπείας της χώρας του κατά την τελετή έναρξης.[18] Ο Μινγκ σημείωσε το πρώτο καλάθι του αγώνα, ένα τρίποντο, στον εναρκτήριο αγώνα καλαθοσφαίρισης των Ολυμπιακών Αγώνων εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες κέρδισαν τελικά το χρυσό μετάλλιο.[19]
«Ήμουν πολύ χαρούμενος που έκανα αυτό το σουτ», είπε ο Μινγκ μετά τη νίκη των Αμερικανών με 101–70. «Ήταν το πρώτο καλάθι στην ολυμπιακή εκστρατεία μας εδώ στο σπίτι και θα το θυμάμαι για πάντα. Αντιπροσωπεύει ότι μπορούμε να κρατήσουμε ψηλά το κεφάλι μας απέναντι σε πολύ δύσκολες πιθανότητες».[19]
Μετά την ήττα στην παράταση από την Ισπανία,[20] ο Μινγκ σημείωσε 30 πόντους σε μια νίκη επί της Ανγκόλας,[21] και 25 πόντους σε μια νίκη επί της Γερμανίας,[22] που έφερε την πρόκριση της Κίνας στα προημιτελικά. Ωστόσο, η Κίνα έχασε από τη Λιθουανία στα προημιτελικά με διαφορά 26 πόντων,[23] αποκλείοντάς την από τη διοργάνωση. Οι 19 πόντοι του Μινγκ ανά παιχνίδι ήταν οι δεύτεροι υψηλότεροι στους Ολυμπιακούς Αγώνες,[24] και ο μέσος όρος των 8,2 ριμπάουντ και 1,5 τάπα ανά παιχνίδι ήταν 3οι συνολικά.[25][26]
↑Pomfret, John (2016). The Beautiful Country and the Middle Kingdom: American and China, 1776 to the Present. Νέα Υόρκη: Picador. σελ. 582. ISBN978-1-250-16063-8.
.jpg)
