Ο Γιάννης Αποστολάκης (1886-1947) ήταν Έλληνας φιλόλογος, κριτικός λογοτεχνίας και καθηγητής πανεπιστημίου. Αδελφός του ήταν ο ιατρός Γεώργιος Αποστολάκης.

Γεννήθηκε το 1886 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας, και σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου την περίοδο 1908-1911. Εκεί γνωρίστηκε και συνδέθηκε με τον ποιητή Κωνσταντίνο Χατζόπουλο και την ριζοσπαστική πολιτική Ένωση Σπουδαστών Βερολίνου. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα υπηρέτησε σε διάφορα δημόσια σχολεία προτού αποσπαστεί στο Λαογραφικό Μουσείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1917. Το 1926 εξελέγη καθηγητής στην έδρα της νεοελληνικής φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Η εκλογή του αυτή σήμανε την αναγνώριση της νεοελληνικής φιλολογίας ως αυτόνομο πεδίο σπουδών.^[3][4][5]

Απεβίωσε στις 3 Απριλίου^[6] 1947 στην Αθήνα.^[3]

Είχε σημαντική συμβολή στην ανάλυση και μελέτη του ελληνικού δημοτικού τραγουδιού. Τα κείμενα του κατά κάποιους διακατέχονται από οξυδέρκεια αλλά και υπερβολή.^[4] Πλέον δεν θεωρείται αμφιλεγόμενη προσωπικότητα^[7] και κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου αποτελούσε μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες κριτικές φωνές.^[5]

Την περίοδο από το 1915 έως το 1919 εξέδιδε μαζί με τους Γ. Αλιμπέρτη και Γ. Ν. Πολίτη το περιοδικό Κριτική και Ποίησις, όπου δημοσίευσε μερικά από τα κείμενά του. Συνεργάστηκε ακόμη με το περιοδικό Ο Νουμάς. Στα κυριότερα έργα του περιλαμβάνονται τα εξής^[4][5]:

• Το καλόν παρά Καντίω, 1913.
• Η ποίησις στη ζωή μας, 1923.
• Δημοτικά τραγούδια, 1929.
• Τα τραγούδια μας, 1934.
• Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, 1936.
• Ο Κρυστάλλης και το δημοτικό τραγούδι, 1937.
• Το τραγούδι της Αγίας Σοφίας, 1939.
• Το κλέφτικο τραγούδι: το πνεύμα και η τεχνική του, 1950.

• Γιάννης Αποστολάκης στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.