Ειδικεύτηκε στη δερματολογία - αφροδισιολογία και συνέχισε τις σπουδές του στο πλευρό του διάσημου συφιλιδολόγουΓκαστόν Μιλιάν, στο νοσοκομείο Σεν Λουί. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1924 εργάστηκε ως ιδιώτης γιατρός στην Αθήνα. Για ένα διάστημα ήταν γιατρός στο Νοσοκομείο Συγγρού. Επεδίωξε να ακολουθήσει και ακαδημαϊκή σταδιοδρομία στο ΕΚΠΑ, όμως αυτό δεν επιτεύχθηκε, πιθανότατα λόγω της διαμάχης ανάμεσα σε καθηγητές της Ιατρικής Σχολής των Αθηνών.[3]
Το 1927 περιέγραψε πρώτος τη μονομερή διόγκωση στο στερνικό άκρο της δεξιάς κλείδας, σε άτομα που πάσχουν από όψιμη συγγενή σύφιλη.[4] Αυτή έγινε γνωστή ως Σημείο Ηγουμενάκη (ή Σημείο της Κλειδός).
Ανέλαβε διευθυντής του Δερματολογικού και του Τμήματος Αφροδισίων Νοσημάτων στον «Ευαγγελισμό».
Πολιτική σταδιοδρομία
Η πολιτική του σταδιοδρομία ξεκίνησε με την εκλογή του ως δημοτικού συμβούλου στο Δήμο Αθηναίων, το 1946.
Υπήρξε ένας από τους αποστάτες (αποχωρήσαντες από την Ένωση Κέντρου) μετά τα Ιουλιανά του 1965.[5]
Υπηρέτησε ως υπουργός και στις κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν μετά την Αποστασία του 1965. Στην κυβέρνηση Νόβα (20 Ιουλίου - 4 Αυγούστου 1965) ήταν υπουργός Υγιεινής[6] και στην κυβέρνηση Στεφανόπουλου υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου από τις 11 Μαΐου 1966 ως τις 22 Δεκεμβρίου 1966.[7]
Το 1977 επιχείρησε ανεπιτυχή επάνοδο στην πολιτική, όμως απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής με το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων.[8]
Απεβίωσε στην Αθήνα το 1983.
Οικογένεια
Γιος του είναι ο Κωνσταντίνος Ηγουμενάκης, δερματολόγος και συνταξιούχος καθηγητής δερματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
↑Φράγκος, Κώστας. «BioMedResearch.gr - Βιογραφικό Γεώργιου Ηγουμενάκη». biomedresearch.gr. Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2016.CS1 maint: Unfit url (link)