Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές.Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 07/02/2020.
Γεννήθηκε το 1805 στο Συρράκο Ιωαννίνων γιος πλούσιου εμπόρου Χριστόφορου Ζαλοκώστα που έπεσε στη δυσμένεια του Αλή Πασά και κατέφυγε με το Γεώργιο και τον αδερφό του Δημήτριο στο Λιβόρνο της Ιταλίας. Εκεί πήγε σε ιταλικό σχολείο, ασχολήθηκε με την ζωγραφική και σπούδασε ελληνική και ιταλική φιλολογία και αργότερα νομική, την οποία όμως δεν ολοκλήρωσε καθώς με την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 εγκατέλειψε την Ιταλία και επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πύργο της Ηλείας. κεί έχασε και τους δύο γονείς του σε μια μέρα και λίγο αργότερα τον αδερφό του.Έλαβε μέρος σε αρκετές μάχες εναντίον των Τούρκων, ενώ πήρε επίσης μέρος στην Έξοδο του Μεσολογγίου και υπήρξε ένας από τους ελάχιστους επιζήσαντες μετά την ηρωική έξοδο του 1826. Ο Ζαλοκώστας πολέμησε δίπλα στον οπλαρχηγό Παπασταθόπουλο. [4]
Μετά το θάνατο των γονιών του, τους οποίους έχασε μέσα σε μία ημέρα, κατέφυγε στην Αθήνα. Μετά την απελευθέρωση υπηρέτησε ως αξιωματικός του οικονομικού σώματος του στρατού και της χωροφυλακής θέση την οποία και διατήρησε μέχρι και το τέλος της ζωής του. Ωστόσο έλαβε μέρος σε μία συνωμοσία εναντίον των Βαυαρών με σκοπό την παραχώρηση συντάγματος με αποτέλεσμα ο Όθωνας να αποτρέψει κάθε πιθανότητα προαγωγής του. Συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού Μνημοσύνη με τον Ι. Ν. Λειβαδέα, και της Ευτέρπης με τον Κωνσταντίνο Πωπ. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε επίσημα το 1851 με τη βράβευσή του στο Ράλλειο ποιητικό διαγωνισμό για το έργο του Μεσολόγγιον. Ασχολήθηκε επίσης με την πεζογραφία, τη μετάφραση, το αισθητικό και το λογοτεχνικό δοκίμιο. Από το γάμο του το 1840 απέκτησε εννιά παιδιά, από τα οποία επέζησαν μόλις τα δύο, γεγονός που τον συνέτριψε ψυχικά. Πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 1858 στην Αθήνα σε ηλικία 53 ετών. Το 1962 τοποθετήθηκε στα Ιωάννινα προτομή του.
Ο Γεώργιος Ζαλοκώστας χαρακτηρίστηκε θερμός πατριώτης, περήφανος και αξιοπρεπής.Το ποιητικό έργο του Γεώργιου Ζαλοκώστα κινήθηκε άλλοτε στο χώρο της καθαρεύουσας και άλλοτε στα πλαίσια μιας απλούστερης γλώσσας, με επιρροές που καλύπτουν το ευρύ φάσμα από το ρομαντισμό των αδερφών Σούτσων και το νεοκλασικιστικό ιδεώδες ως την ποίηση του Σολωμού και της Επτανησιακής Σχολής. Ιδιαίτερης ευαισθησίας είναι τα ποιήματα που συνέθεσε μετά το θάνατο των δύο παιδιών του, που σφράγισε τη ζωή του. Γνωστός ωστόσο έγινε κυρίως με καντάδες όπως Μια βοσκοπούλα αγάπησα και Η αναχώρησίς της, που στηρίχτηκαν σε ιταλικά πρότυπα και έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς στην εποχή τους. Από πολλούς θεωρείται ο καλύτερος ποιητής της εποχής του. Κοινή παραδοχή είναι επίσης ότι η ποίηση του σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από την οικογενειακή του τραγωδία. Ενδεικτικό είναι το σχόλιο του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, που τον χαρακτηρίζει «ποιητή του πατρικού πόνου».
Λογοτεχνικό έργο
Η λογοτεχνική συνεισφορά του Γεώργιου Ζαλοκώστα είναι ποικιλόμορφη. Δεχόμενος επιρροές τόσο από την Αθηναϊκή όσο και από την Κερκυραϊκή Σχολή, συνέγραψε ποιήματα τόσο στην καθαρεύουσα όσο και τη δημοτική. Έγραψε κάθε είδους ποιήματα (πατριωτικά, λυρικά, ρομαντικά) και τραγούδησε με την ποίησή του, όσο μπορούσε, τις πίκρες που του επιφύλαξε η ζωή. Και οι πίκρες αυτές ήταν πολλές. Αρκεί να σημειωθεί ότι από τα εννιά παιδιά που είχε, έχασε τα επτά. Και σαν σεμνός και εσωστρεφής χαρακτήρας που ήταν, έδωσε στην ποίηση ολόκληρο τον εαυτό του. Πολλά από τα ποιήματά του είναι πατριωτικά, σε αυτά χρησιμοποίησε κυρίως την καθαρεύουσα και άλλα πάλι λυρικά. Πολλά από τα μικρά λυρικά του ποιήματα μελοποιήθηκαν. Ενδεικτικά αναφέρεται «Το φίλημα» (Μια βοσκοπούλα αγάπησα). Άντλησε επίσης τη θεματολογία του από την τραγική οικογενειακή του κατάσταση. Το 1851 πήρε το πρώτο βραβείο στο Ράλλειο ποιητικό διαγωνισμό για το ποίημα του «Το Μεσολόγγιον». Αργότερα βραβεύτηκε και για τις ποιητικές συλλογές του: «Αρματωλοί και κλέφται» και «Ώραι Σχολής». Αξιοποίησε επίσης την καλή γνώση της ιταλικής γλώσσας μεταφράζοντας ποιήματα Ιταλών λογοτεχνών, όπως ο Ούγκο Φόσκολο και ο Τορκουάτο Τάσσο. Ασχολήθηκε ακόμη με τη ζωγραφική. Τα άπαντά του εκδόθηκαν έναν χρόνο μετά το θάνατό του.
Επιλεγμένη εργογραφία
Ποίηση
Η κόρη του γέρο μούρτου (Λυρικό) (1842)
Αλεξανδρή Κουλούρη (1842)
Ο ποιητής και η Μούσα του (Λυρικό) (1842)
Η 25 Μαρτίου (Λυρικό) (1843)
Η μάχη του Σοβελάκου ή Σοβολάκου (του ευεργέτη Γεώργιου Σίνα) (1843)
Το κυνηγιόν μου (του ευεργέτη Γεώργιου Σίνα) (1843)
Προς την Βουλήν (Λυρικό) (1843)
Ο ασπασμός της 25 Μαρτίου (Λυρικό) (1844)
Εις τον Βασιλέα Όθωνα επί κατοχής (Λυρικό) (1844)
Η φωνή του χρόνου (Λυρικό) (1844)
Τοις εχθροίς της Ελλάδος (1844)
Ο θάνατος του Ιταλού στρατιώτου (1844)
Ο αποχαιρετισμός του στρατιώτου (1844)
Η εφημερίς το «Πανελλήνιον»(Λυρικό) (1845)
Αι Σκιαί του Φαλήρου (1844)
Το χάνι της Γραβιάς (1844)
Βότσαρης ή Μπότσαρης (1845)
Οι Χριστομάχοι της Δύσεως(Λυρικό) (1845)
Η άδικος πάλη(Λυρικό) (1845)
Ο Αβδέλ-Καδέρ(Λυρικό) (1845)
Το συναπάντημα(Λυρικό) (1845)
Οι αδελφοί Βανδιέραι και η μήτηρ των (1845)
Εις τον θάνατον Ελληνίδος (1845)
Ο αποχαιρετισμός του πρόσφυγος (1846)
Θεός και Έρως (1846)
Το όνειρον του Ποιητού (1846)
Ωδή επιθανάτιος(Λυρικό) (1846)
Ο βοριάς που τ' αρνάκια παγώνει(Λυρικό) (1846)
Αφιέρωσις (1846)
Ή Χαροκαμένη (Λυρικό)(1846)
Κλείσοβα (1846)
Η μάχη του Σοβελάκου (1852)
Αί Σκιαί του Φαλήρου (1844)
Το χάνι της Γραβιάς (1846)
Ή κληρονομιά-το σπαθί (1846)
Ή Κληρονομιά-ή κορόνα (1846)
Η τελευταία νυξ(Συνέντευξις εν τη Αγγλική ναυαρχίδι εις Πειραιά) (1847)
Δάκρυα (1847)
Εις την αποδημούσαν ψυχήν του(Λυρικό) (1847)
Εις το φεγγάρι(Λυρικό) (1847)
Η μητρική στοργή(Λυρικό) (1847)
Επίγραμμα επί του τάφου δύο τέκνων μου(Λυρικό) (1847)
Εις την θανούσαν θυγατέρα μου(Λυρικό) (1847)
Κανδιάνω Ρώμα(Λυρικό) (1847)
Αι Γραφαί (1847)
Ο Αδάμ και η Εύα (1847)
Εμβατήριος Ρωμαϊκός (1848)
Άσμα των εν Ιταλία μισθωτών (1848)
Εμβατήριος (1848)
Στεναγμός επί της νεότητος (1848)
Η τυφλή ανθοπώλιςΑθανασία(Λυρικό) (1848)
Το δένδρον μου(Λυρικό) (1848)
Εις εικόνα της σφαγής των παίδων(Λυρικό) (1848)
Εις εικόνα του Λαοκόωντος(Λυρικό) (1848)
Τη σπαρτιατική μνήμη του ευαγγέλου μου(Ανάμνηση) (1848)
Ώρες σχολής:ή πέρδικα (1848)
Το δένδρον μου (1849)
Εις εικόνα της σφαγής των παίδων (1849)
Εις εικόνα του Λαοκόωντος (1849)
Το ωρολόγι μου (1849)
Ώρες σχολής:ό φώτος και ή φρόσω (1849)
Ώρες σχολής:ό ποιητής (1849)
Το ωρολόγι μου(Λυρικό) (1849)
Η αναχώρησίς της(Λυρικό) (1849)
Το φίλημα(Λυρικό) (1849)
Η τυφλή ανθοπώλις (1849)
Η δάφνη και το ρόδον (1849)
Η γέννησις της μητρός του Έρωτος (1849)
Ύμνος εις τον Έρωτα (1849)
Ό Βότσαρης ή Μπότσαρης (1850)
Χαροκαμένη (1850)
Το σιγάρον(Λυρικό) (1850)
Η αναχώρησίς της(Λυρικό) (1850)
Παράπονον(Λυρικό) (1850)
Επικούρειον άσμα (1850)
Χριστιανικός ύμνος (1850)
Το τελευταίον χαίρε (1850)
Το Μεσολόγγιον(Ά Κρατικό Βραβείο της Ποίησης στον Ράλλειον Διαγωνισμόν το 1852) (1851)
.jpg)
