Το Βραβείο Teddy (Teddy Award) είναι διεθνές κινηματογραφικό βραβείο για ταινίες με ΛΟΑΤ θέματα, που απονέμεται από ανεξάρτητη κριτική επιτροπή ως επίσημο βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Η πρώτη απονομή έγινε το 1987[1] και οι κυριότερες κατηγορίες είναι: καλύτερης ταινίας, ντοκιμαντέρ και μικρού μήκους.
Νικητές
Οι ταινίες που έλαβαν το βραβείο στην κατηγορία καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους:
| Έτος
|
Νικήτρια ταινία
|
Σκηνοθέτης
|
Χώρα
|
| 1987
|
Ο νόμος του πόθου[2]
|
Πέδρο Αλμοδόβαρ
|
Ισπανία
|
| 1988
|
The Last of England
|
Ντέρεκ Τζάρμαν
|
Ηνωμένο Βασίλειο
|
| 1989
|
Looking for Langston
Fun Down There
|
Άιζακ Τζούλιεν
Ρότζερ Στιλιάνο
|
Ηνωμένο Βασίλειο
ΗΠΑ
|
| 1990
|
Coming Out
|
Χάινερ Κάρο
|
Ανατολική Γερμανία
|
| 1991
|
Poison
|
Τοντ Χέινς
|
ΗΠΑ
|
| 1992
|
Together Alone
|
Π. Χ. Κασταγιανέτα
|
ΗΠΑ
|
| 1993
|
Βίτγκενσταϊν[3]
|
Ντέρεκ Τζάρμαν
|
Ηνωμένο Βασίλειο
|
| 1994
|
Go Fish
|
Ρόουζ Τρόουτς
|
ΗΠΑ
|
| 1995
|
The Last Supper
|
Σίνθια Ρόμπερτς
|
Καναδάς
|
| 1996
|
The Watermelon Woman[4]
|
Σέριλ Ντουνγέι
|
ΗΠΑ
|
| 1997
|
All Over Me
|
Άλεξ Σάιχελ
|
ΗΠΑ
|
| 1998
|
Hold You Tight
|
Στάνλεϊ Κουάν
|
Χονγκ Κονγκ
|
| 1999
|
Fucking Åmål
|
Λούκας Μοόντισον
|
Σουηδία
|
| 2000
|
Σταγόνες νερού σε καυτές πέτρες
|
Φρανσουά Οζόν
|
Γαλλία
|
| 2001
|
Hedwig and the Angry Inch[5]
|
Τζον Κάμερον Μίτσελ
|
ΗΠΑ
|
| 2002
|
Walking on Water[6]
|
Τόνι Άιρς
|
Αυστραλία
|
| 2003
|
Mil nubes de paz cercan el cielo, amor, jamás acabarás de ser amor
|
Χούλιαν Ερνάντες
|
Μεξικό
|
| 2004
|
Wild Side
|
Σεμπαστιέν Λιφσίτς
|
Γαλλία
|
| 2005
|
Un año sin amor
|
Ανάχι Μπερνέρι
|
Αργεντινή
|
| 2006
|
Ang Pagdadalaga ni Maximo Oliveros
|
Αουραέους Σολίτο
|
Φιλιππίνες
|
| 2007
|
Spider Lillies
|
Ζέρο Τσου
|
Ταϊβάν
|
| 2008
|
Η απίστευτη αλήθεια για τη βασίλισσα Ρακέλα
|
Όλαφ ντε Φλερ
|
Ισλανδία
|
| 2009
|
Rabioso sol, rabioso cielo
|
Χούλιαν Ερνάντες
|
Μεξικό
|
| 2010
|
Τα παιδιά είναι εντάξει[7]
|
Λίζα Τσολοντένκο
|
ΗΠΑ
|
| 2011
|
Απών
|
Μάρκο Μπέργκερ
|
Αργεντινή
|
| 2012
|
Keep the Lights On
|
Ίρα Σακς
|
ΗΠΑ
|
| 2013
|
W imię[8]
|
Μαουγκοζάτα Σουμόφσκα
|
Πολωνία
|
| 2014
|
Hoje eu quero voltar sozinho[9]
|
Ντανιέλ Ριμπέιρο
|
Βραζιλία
|
| 2015
|
Nasty Baby
|
Σεμπάστιαν Σίλβα
|
ΗΠΑ, Χιλή, Γαλλία
|
| 2016
|
Kater
|
Χεντλ Κλάους
|
Αυστρία
|
| 2017
|
Μία φανταστική γυναίκα[10]
|
Σεμπάστιαν Λέλιο
|
Χιλή
|
| 2018
|
Tinta Bruta
|
Φιλίπε Μάτσεμπαχερ και Μάρσιο Ρεολόν
|
Βραζιλία
|
| 2019
|
Breve historia del planeta verde
|
Σαντιάγο Λόθα
|
Αργεντινή, Γερμανία, Ισπανία, Βραζιλία
|
| 2020
|
Futur Drei
|
Φάραζ Σαριάτ
|
Γερμανία
|
| 2021
|
Ο πόλεμος του Μιγκέλ[11]
|
Ελιάν Ραχέμπ
|
Λίβανος
|
| 2022
|
Três tigres tristes
|
Γκουστάβο Βινάγκρε
|
Βραζιλία
|
Παραπομπές
