Η Μαρία Μαγδαληνή Βαρβάρα Ιαβερία Ελεωνόρα Θηρεσία Αντωνία Ιωσηφίνα γεννήθηκε στη Λισαβόνα στις 4 Δεκεμβρίου του 1711.[8] Ήταν κόρη του Ιωάννη Ε΄ της Πορτογαλίας και της Μαρία Άννα της Αυστρίας. Έγινε εργαλείο δυναστικής διπλωματίας το 1725 όταν ο πατέρας της πρότεινε να παντρευτεί τον Φερδινάνδο, γιο του Ισπανού μονάρχη Φιλίππου Ε΄ της Ισπανίας.[8] Για να ενισχύσει περαιτέρω τη συμμαχία, τα βασιλικά σπίτια συμφώνησαν επίσης το γάμο του αδελφού της Βαρβάρας, Ιωσήφ, με την αδερφή του Φερδινάνδου, Μαρία Άννα Βικτωρία.[8] Ωστόσο, λόγω της ηλικίας τους, οι γάμοι δεν πραγματοποιήθηκαν μέχρι τον Ιανουάριο του 1729.[8]
Οι Ισπανοί έμειναν ευχαριστημένοι για τον γάμο, παρά τις αρχικές αντιλήψεις τους για τη Βαρβάρα. Από την άλλη πλευρά, βρήκαν την Πορτογαλίδα νύφη οικεία και θρήνησαν όταν ο Φερδινάνδος έπρεπε να κάνει μια τέτοια θυσία για τη μοναρχία.[8]
Ο Φερδινάνδος και η Βαρβάρα αγάπησαν ο ένας τον άλλον, και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε πολύ εξαρτημένος από αυτήν.[8] Από τη φύση του, ο Φερδινάνδος ήταν υπάκουος, μελαγχολικός και αλλόκοτος.[8] Αν και δειλή, η Βαρβάρα είχε λάβει καλή παιδεία, μιλούσε αρκετές γλώσσες και λάτρευε την ιερή μουσική.[8]
Πριν από το 1746, η Βαρβάρα είχε αποφύγει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική, φοβούμενη εν μέρει την οργή της Ελισάβετ Φαρνέζε.[8] Ο Τζον Λιντς γράφει ότι "παρόλο που είχε εξουσία πάνω από τον σύζυγό της και μελετά τα πορτογαλικά συμφέροντα, δεν χρησιμοποίησε τη θέση της για να διαστρεβλώσει την ισπανική πολιτική. Υποστήριξε ένθερμα τη διπλωματία της ουδετερότητας και εντάχθηκε στον σύζυγό της στο δρόμο της ειρήνης".[8]
Η Μαρία Βαρβάρα πέθανε στις 27 Αυγούστου του 1758 και θάφτηκε στο παρεκκλήσι του μοναστηριού Las Salesas, το οποίο η ίδια είχε ιδρύσει οχτώ χρόνια πριν.[8] Ο θάνατός της άφησε τον Φερδινάνδο με βαριά κατάθλιψη.[8] Απομονώθηκε στο βασιλικό παλάτι στο Villaviciosa, αρνούμενος να κυβερνήσει και πέθανε στις 10 Αυγούστου 1759, λιγότερο από ένα χρόνο από το θάνατο της Βαρβάρας.[8]
Coxe, William. Memoirs of the Kings of Spain of the House of Bourbon, from the Accession of Philip V, to the Death of Charles III, 1700 to 1788. 5 vols. London: Longman, Hurst, Rees, Orme, and Brown, 1815.
Danvila, Alfonso. Fernando VI y dona Bárbara de Braganza (1713–1748). Madrid: J. Rates Martín, 1905.
Lancastre-Laboreiro e Souza de Villalobos, Anna de. Infantas lusitanas reinas de España e infantas españpas reinas de Portugal. Cáceres: Imprenta Moderna, 1931.
