Ο Απολλινάριος, λατιν.: Apollinaris, (απεβ. το 515) ήταν κόμης του Ωβέρν, που οδήγησε τον στρατό της Ωβέρν για τους Βησιγότθους στη μάχη του Βουγιέ. Έγινε επίσκοπος του Κλερμόν για τέσσερις μήνες πριν από το τέλος του.
Βιογραφία
Ήταν γιος του αριστοκράτη και ποιητή Σιδώνιου Απολλινάριου και της Παπιανίλας. Ορισμένοι σύγχρονοι Ρωμαιο-Γαλάτες αριστοκράτες ήταν εξαδέλφια του, συμπεριλαμβανομένων των επισκόπων Aβίτου του Βιέν και Ρουρίκιου της Λιμόζ.
Οι παλαιότερες καταγραφές του Απολλινάρi βρίσκονται στις επιστολές το;y πατέρα του Σιδόνιου. Παρόλο που ο Απολλινάριος είναι ο παραλήπτης μίας επιστολής (Epistulae III.13), ο E. Χ. Γουόρμινγκτον το θεωρεί «κομμάτι επίδειξης», που στην πραγματικότητα δεν του εστάλη ποτέ. [1] Ο Σιδόνιος αναφέρει τον Απολλινάρι σε πολλές από τις επιστολές του: δύο παραπέμπουν στη νεότητά του (στο V.11, περιγράφει τον Απολλινάρι ως "σε αυτά τα εκκολαπτόμενα χρόνια του ανδρισμού", και στο V.9 ελπίζει ότι ο Απολλινάριος θα έκανε παιδιά), μία άλλη αναφέρει την αγάπη του Απολλινάρι για το κυνήγι, [2] και στην τελευταία θρηνεί την αδιαφορία του για τη λογοτεχνία. [3] Παρά τη γνώμη του πατέρα του, ο Απολλινάριος έδειξε τουλάχιστον μία φορά ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία: σύμφωνα με μία επιστολή του Ρουρίκιου, βοήθησε στη διανομή των γραπτών τοί πατέρα του. [4]
Μετά την κατάληψη του Κλερμόν από τους Βησιγότθους, ο Απολλινάριος εγκατέλειψε την πόλη με τον κόμη Βικτώριο στην Ιταλία. Εκεί ο Βικτώριος σκοτώθηκε και ο Απολλινάριος πιάστηκε αιχμάλωτος, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει με τον υπηρέτη του και να επιστρέψει στο σπίτι. [5]
Ο Απολλινάριος προφανώς τα πήγαινε καλά με τον βασιλιά Αλάριχο Β', πολύ καλύτερα από τον προκάτοχο τού Αλάριχου Β΄, διότι ο Γρηγόριος του Τουρ καταγράφει ότι ο Απολλινάρης ηγήθηκε μίας πολιτοφυλακής, που δημιουργήθηκε στο Κλερμόν στη Βησιγοτθική πλευρά της μάχης του Βουγιέ το 507. [6] Αν και πολλές επιστολές που του γράφτηκαν από τον άλλον εξάδελφό του, τον επίσκοπο Σ. Ά. Ε. Άβιτο του Βιέν, χρονολογούνται στα χρόνια μετά από εκείνη τη μάχη, [7] οι δραστηριότητες του Απολλινάρι μέχρι το 515 είναι άγνωστες. Εκείνο το έτος, με τη βοήθεια της αδελφής του Αλκίμας και της συζύγου του Πλακιδάνας, διορίστηκε επίσκοπος του Κλερμόν από τον Φράγκο βασιλιά Θευδέριχο Α'. Ωστόσο, κατείχε το αξίωμα μόνο τέσσερις μήνες πριν αποβιώσει. [8]
Του έμεινε ένας γιος, ο Αρκάδιος, για τον οποίο ο Γρηγόριος του Τουρ διηγείται πολλές μη κολακευτικές ιστορίες.
Βιβλιογραφικές αναφορές
- ↑ Sidonius: Poems and Letters (Cambridge: Loeb Classical Library, 1965), vol. 2 p. 47 n.*
- ↑ Epistulae VIII.6; translated in Anderson, Sidonius, vol. 2 p. 429
- ↑ Epistulae IX.1; translated in Anderson, Sidonius, vol. 2 p. 503
- ↑ Epistulae 2.26; translated by Ralph W. Mathisen, Ruricius of Limoges and Friends: A Collection of Letters from Visigothic Gaul (Liverpool: University Press, 1999), pp. 183-185. Mathisen considers it "a more intriguing possibility" that the writings Apollinaris sent to Ruricius were Sidonius' now-lost sermons.
- ↑ Gregory of Tours, Glory of the Martyrs, translated by Raymond Van Dam (Liverpool: University Press, 2004), pp. 43f
- ↑ Gregory of Tours, Decem Libri Historiarum, II.37; translated by Lewis Thorpe, History of the Franks (Harmondsworth: Penguin, 1974), p. 154
- ↑ Epistulae 24, 36, 51, 52; translated by Dauta Shanzer and Ian Wood, Avitus of Vienne, Letters and Selected Prose (Liverpool: University Press, 2002), pp. 337-340, 342-349
- ↑ Decem Libri, III.2; translated by Thorpe, pp. 162f
Περαιτέρω ανάγνωση
- Jones, Arnold Hugh Martin, John Robert Martindale και John Morris, "Apollinaris 3", Prosopography of the Later Roman Empire, Cambridge University Press, 1992,(ISBN 0-521-07233-6), τόμ. II σελ. 114
