Η αναιμία χρόνιας νόσου (ΑΧΝ) ή αναιμία της φλεγμονής εμφανίζεται συχνά σε ασθενείς με χρόνιες φλεγμονώδεις νόσους ή κακοήθειες. Κάποιες από τις ασθένειες που προκαλούν ΑΧΝ είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, πνευμονίες και πνευμονικά αποστήματα, φυματίωση, διάφορα νεοπλάσματα και άλλες ασθένειες.^[1][2] Η βαρύτητά της σχετίζεται με τη βαρύτητα της νόσου, και είναι συνήθως ελαφριάς μορφής. Τις περισσότερες φορές είναι νορμοκυτταρική νορμόχρωμη αναιμία (φυσιολογικό MCV και MCHC ή MCH).^[2]

Σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της αναιμίας παίζουν οι κυτταροκίνες που παράγονται κατά την φλεγμονή, όπως η IL-1 και η IL-6, οι οποίες διεγείρουν την παραγωγή εψιδίνης από το ήπαρ. Η εψιδίνη φαίνεται να μπλοκάρει την εξαγωγή του σιδήρου από τα αποθηκευτικά κύτταρα (εντεροκύτταρα, ηπατοκύτταρα, μακροφάγα) κι έτσι δεν αποδίδεται επαρκές σίδηρο στους ερυθροβλάστες για να γίνει η αιμοποίηση.. ^[1][2][3]

Η νόσος χαρακτηρίζεται από χαμηλά επίπεδα κυκλοφορούντος σιδήρου ορού και υψηλά ή φυσιολογικά επίπεδα φεριτίνης. Παθοφυσιολογικοί μηχανισμοί που παίζουν ρόλο στη νόσο είναι: η διαταραχή στη χρήση του διαθέσιμου σιδήρου για ερυθροποίηση και η κατακράτηση αυτού στο ΔΕΣ, η διαταραχή στην παραγωγή ερυθροποιητίνης και η ελαττωματική ανταπόκριση των ερυθρών σε αυτήν, καθώς επίσης και η μείωση της επιβίωσης των κυκλοφορούντων ερυθρών.^[4]

Η διάγνωση της ΑΧΝ συχνά πιθανολογείται και τίθεται εξ αποκλεισμού. Μία υψηλή τιμή φεριτίνης μπορεί να συμβάλλει στη διάγνωση, ωστόσο η φεριτίνη ως πρωτεΐνη οξείας φάσης συχνά έχει ήδη υψηλή τιμή σε φλεγμονώδη νοσήματα.

Θεραπεία συνήθως δε χρειάζεται εάν δεν υπάρχουν συμπτώματα. Σε περίπτωση που κριθεί απαραίτητο, η χορήγηση ερυθροποιητίνης και ενδοφλέβιο σίδηρο μπορεί να διορθώσει την αναιμία.^[1]