|
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|29|12|2024}} |
Η Αδράστεια ήταν δευτερεύουσα θεά, κόρη του Δία και της Ανάγκης ή, σύμφωνα με άλλη εκδοχή, του Δία και της Νύχτας. Ήταν η θεά (προσωποποίηση) του ανθρώπινου ενστίκτου της εκδίκησης. Ίσως, όμως, και να πρόκειται περί επιθέτου που είχε δοθεί στην, επίσης δευτερεύουσα, θεά Νέμεση εξ αφορμής του γεγονότος ότι ο Βασιλιάς του Άργους, Άδραστος ή ακόμα ο φέρων το ίδιο όνομα υιός του Βασιλέως Μίδα της Φρυγίας, ανήγειρε παρά τον Αίσηπο ποταμό, πλησίον της Τροίας, ναό προς τιμή της, προκειμένου να την εξευμενίσει.
Σημειώνεται ακόμη πως αν δεν γίνει παραδεκτή η εκδοχή ότι και οι δύο αυτοί Άδραστοι είναι το αυτό πρόσωπο, τότε ο παρά την Τροία αυτός ναός οικοδομήθηκε από τον υιό τoυ Μίδα, που κατά την αρχαία παράδοση είχε ακουσίως φονεύσει τον αδελφό του και εν συνεχεία, επίσης ακουσίως, τον Άτυ, τον υιό του βασιλέως Κροίσου που τον είχε φιλοξενήσει.
Οι αρχαίοι είχαν πολλά ρητά που έδειχναν τον εκδικητικό χαρακτήρα της Αδράστειας. Η φράση «Αδράστεια νέμεσις» λεγόταν για όσους προηγουμένως ενώ ήταν ευτυχισμένοι, δυστύχησαν στη συνέχεια λόγω θείας δίκης. Άλλα ρητά ήταν τα «σύν Αδραστεία» (δηλαδή, δίκη) και «οφθαλμός Αδράστειας». Η φράση «Προσκυνώ Αδράστειαν» θεωρείτο ως προφυλακτική από τη βασκανία.
Βιβλιογραφία
- Εγκυκλοπαιδικό λεξικό Ελευθερουδάκη, Αθήνα 1927
