Varenje, probava ili Digestija je mehaničko i hemijsko razlaganje hrane na manje komponente koje se mogu tada resorbirati u krv. Varenje je forma katabolizma jer od velikih molekula nastaju manje. Probava je proces koji se događa u probavnom sistemu a razgrađuje hranu mehanički i hemijski.
Probava omogućava opskrbu organizma vodom, mineralima, vitaminima i energijom bogatim tvarim poput ugljikovodika, masti i bjelančevina.
U ljudskom probavnom sistemu hrana ulazi u usta, a mehanička probava hrane počinje djelovanjem žvakanja, oblika mehaničke probave i kontakta pljuvačke s vlaženjem . Pljuvačka, tekućina koju luče pljuvačne žlijezde, sadrži pljuvačku milazu, enzim koji pokreće varenje škroba u hrani. [1] Pljuvačka također sadrži sluz, koja podmazuje hranu; elektrolit hidrogenkarbonat (HCO− 3), koji obezbjeđuje idealne uslove pH za rad amilaze; i drugi elektroliti (Na+ ,K+ ,Cl− ). [2] Oko 30% skroba se hidrolizira u disaharid u usnoj šupljini (ustima). Nakon žvakanja i varenja škroba, hrana će biti u obliku male, okrugle kašaste mase koja se naziva bolus. Zatim će putem peristaltike putovati niz jednjak u želudac. Želudačni sok u želucu pokreće varenje proteina. Želučani sok uglavnom sadrži hlorovodoničnu kiselinu i pepsin. Kod odojčadi i male djece, želudačni sok takođe sadrži renin za varenje mliječnih proteina. Kako prve dvije hemikalije mogu oštetiti zid želuca, želudac luči sluz i bikarbonate. Pružaju ljigav sloj koji djeluje kao štit od štetnog djelovanja hemikalija poput koncentrirane hlorovodonične kiseline, a istovremeno pomaže pri podmazivanju.[3] Hlorovodonična kiselina obezbjeđuje kiseli pH za pepsin. U isto vrijeme dolazi do varenja proteina, dolazi do mehaničkog miješanja peristaltikom, a to su valovi mišićnih kontrakcija koji se kreću duž zida želuca. To omogućava da se masa hrane dalje miješa s probavnim enzimima. Pepsin razgrađuje proteine u peptide ili proteoze, koje se dalje razlažu na dipeptide i aminokiseline pomoću enzima u tankom crijevu. Studije sugeriraju da povećanje broja žvakanja po zalogaju povećava relevantne crijevne hormone i može smanjiti osjećaj gladi i unos hrane.[4]
Kod sisara hrana se najprije sažvače u ustima. Miješa se sa pljuvačkom i započinje hemijsko varenje uz pomoć ptijalina koji je u zadužen za razgradnju skroba. Ptijalin je enzim iz grupe amilaza. Akt gutanja prenosi zalogaj (bolus) uz pomoć jezika u ždrijelo a istovremeno zatvaraju se disajni putevi pomoći mekog nepca prema nosnoj šupljini i pomoću epiglotisa prema dušniku. Na ovaj način se spriječava ulazak hrane u respiratorne organe. Kroz jednjak hrana dolazi u želudac gdje se dalje vari pod dejstvom hlorovodonične kiseline i pepsina. Nakon toga hrana prelazi u tanko crijevo gdje se nastavlja varenje pomoću enzima gušterače i dvanaestopalačnog crijeva. Nakon digestije, hrana se resorbira u tankom crijevu a voda uglavnom u debelom crijevu. Na kraju se ostaci izbace vani kao feces.[5]
^Miquel-Kergoat, Sophie; Azais-Braesco, Veronique; Burton-Freeman, Britt; Hetherington, Marion M. (2015-11-01). "Effects of chewing on appetite, food intake and gut hormones: A systematic review and meta-analysis". Physiology & Behavior. 151: 88–96. doi:10.1016/j.physbeh.2015.07.017. ISSN1873-507X. PMID26188140.
^Maton, Anthea (1993). Human Biology and Health. Englewood Cliffs, New Jersey, USA: Prentice Hall. OCLC32308337. Nepoznati parametar |coauthors= zanemaren (prijedlog zamjene: |author=) (pomoć); CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)ISBN0-13-981176-1