Ovaj članak ili neki od njegovih odlomaka nije dovoljno potkrijepljen izvorima (literatura, veb-sajtovi ili drugi izvori). Ako se pravilno ne potkrijepe pouzdanim izvorima, sporne rečenice i navodi mogli bi biti izbrisani. Pomozite Wikipediji tako što ćete navesti validne izvore putem referenci te nakon toga možete ukloniti ovaj šablon.
Godine 1516. Mehmed paša je, prema vladajućem običaju devširme (tur. prikupljanje), kao dječak pravoslavnih roditelja odveden u osmansku vojsku (tadašnje janjičare), prilikom čega je prešao na islam, da bi se kasnije uzdigao ljestvicama vlasti i postao prvi do sultana. Kao moćnik, odlučio je da u rodnom kraju podigne zadužbinu, veliki kameni most na jedanaest lukova. Roman počinje dugim geografskim opisom višegradskog kraja i navođenjem više legendi o nastanku mosta. Jedna od najpoznatijih legendi svakako je priča o blizancima Stoji i Ostoji. Porijeklo legende je u nacionalnom mitu i epskoj viziji svijeta koja je književni ekvivalent toga mita. Legende su po pravilu paralelne, imaju krišćansku i muslimansku verziju. Kraj romana pada u 1914. godinu, kada su trupe austrougarske monarhije, u povlačenju, ozbiljno oštetile most. Sa rušenjem mosta izdiše i Alihodža, jedan od najčešće spominjanih likova, koji simbolizuje kraj starih vremena.
Između početka i kraja romana, izmedju građenja i rušenja mosta, širi se pripovjedački luk dug četiri stotine godina u kojem, u formi vrlo razvijenih epizoda, zapravo, cijelih priča, Andrić niže sudbine višegradskih ljudi, svih vjera.
Most, kao nijemi svjedok, pamti ukrštaj i prividno trpeljivo prožimanje, a ustvari antagonizam različitih kultura, vjera i tradicija i dvije civilizacije, istočne i zapadne. Most je, zapravo, postojana, jedina nepromjenjiva, vječita tačka na kojoj se trenje i komešanje što neminovno porađaju sukobe (na nivou likova i na nivou država) osjeća i vidi jasnije nego drugdje, u gotovo kristalno čistom, opredmećenom obliku.
Roman o mostu, kao i većina drugih Andrićevih romana i pripovjedaka, hrani se historijom Bosne, zemlje razmeđa na kojoj se susreću i miješaju religije i načini života, vode ratovi i međukonfesionalne i političke borbe, i sklapaju kratka i varljiva primirja. Kao zemlja protivrječnosti Bosna ima osobenu kulturu življenja, punu vitalizma, ali i atavizma.
Ljudi koji se, igrom sudbine, zatječu na takvoj pozornici igraju samo kratkotrajne dramske epizode u velikom pozorištu historije.
Jezik i stil
Most je integrativna tačka romaneskne naracije i njen glavni simbol. Sve prolazi, samo on ostaje da ukaze na trošnost ljudske sudbine. Most je mjesto dodira historijski verifikovanih ličnosti i bezimenih likova koji su plod piščeve mašte.
Roman Na Drini ćuprija, u kojem se uglavnom dosljedno hronološki opisuje svakodnevni život višegradske kasabe, zapravo je "višegradska hronika", pandan Travničkoj hronici i Omer-paši Latasu, koji je "sarajevska hronika": u okviru tog hronikalnog troknjižja Andrić pripovijeda o "turskim vremenima" u Bosni.
