Ovaj članak ili neki od njegovih odlomaka nije dovoljno potkrijepljen izvorima (literatura, veb-sajtovi ili drugi izvori). Ako se pravilno ne potkrijepe pouzdanim izvorima, sporne rečenice i navodi mogli bi biti izbrisani. Pomozite Wikipediji tako što ćete navesti validne izvore putem referenci te nakon toga možete ukloniti ovaj šablon.
Ilustrirani rukopis, 1400. godine, uključuje minijaturu, inicijal i borduru
Iluminirani rukopis ili iluminacija je umijeće ukrašivanja rukopisnih knjiga; zajednički naziv za naslikane ili nacrtane inicijale, minijature i različite ornamente (zastavice, ukrasne motive na marginama i dr.)[1] Često korištena u Rimokatoličkoj crkvi za molitve, liturgijske službe i psalme, praksa se nastavila u sekularnim vjerskim tekstovima od 13. stoljeća nadalje i obično uključuje proglase, upisane račune, zakone, povelje, inventare i akte.[2]
Većina srednjovjekovnih rukopisa, iluminiranih ili ne, napisana je na pergamentu ili vellumu (vrsti pergamenta).[3] Ove stranice su zatim uvezane u knjige, i nazvane kodeksi.
Papirni rukopisi pojavili su se tokom kasnog srednjeg vijeka. Rane štampane knjige ostavljale su prazna mjesta za crveni tekst, poznat kao rubrike, minijaturne ilustracije i iluminirane inicijale, a na tim praznim mjestima bi kasnije druga ruka dodavala tekst. Crteži na marginama (poznati kao marginalije) bi takođe omogućili pisarima da dodaju svoje bilješke, prijevode i sl.[4]
Iako je antičkog porijekla iluminacija je doživljava svoj procvat u srednjovjekovnom slikarstvu i njen razvoj je vezan uz uspon rukopisne knjige. Skupocjena iluminacija, rukom pisanih knjiga, uglavnom Biblije i evanđelja, nastaju isključivo u samostanu. Od 12. vijeka služi i u privatnoj upotrebi. U 13. vijeku prepis knjiga prelazi u univerzitetske skriptorske radionice. Iluminacija potom prati prve štampane knjige. Od 16. do 18. vijeka, u vrijeme odumiranja evropske iluminacije, orijentalna minijature (turske, perzijske i indijske) dostižu svoj vrhunac.
