Koriste ga i kašmirski muslimani[1][2] i Mizrahi Jevreji — posebno perzijski Jevreji i Jevreji iz Bagdada.[3] Riječ dolazi od iranske riječi khwāja (klasični perzijski : خواجه khwāja ; Darikhājah; tadžičkikhoja). U perzijskom, ova titula ima značenje 'gospodin' ili 'učitelj'.[4]
Drugi načini pisanja uključuju khaaja (bengalski) i koja (javanski).[7]
Ova titula se također koristi u Egiptu i Sudani za označavanje osobe stranog državljanstva ili stranog naslijeđa,[8] „evropljanina koji nosi odelo i šešir“. Ima slično značenje u zemljama Zaljeva. U savremenom egipatskom žargonu to znači stranac, posebno onaj evropskog porijekla.
U bosanskom i drugim južnoslavenskim jezicima često se koristi kao sinonim za imama, pogotovo u kolokvijalnom govoru.
Etimologija
U konačnici izvedeno iz srednjeindoarijevskog refleksa sanskritaउपाध्याय (upādhyāya, “učitelj; odgajatelj; duhovni savjetnik”), preko srednjoazijskih posrednika. Različiti srednjoindoarijevski refleksi su potvrđeni u svim fazama, uključujući Maharashtri Prakrit 𑀉𑀯𑀚𑁆𑀛𑀸𑀅 (uvajjhāa), ali izvor pozajmljivanja iz Centralne Azije najviše liči na nepotvrđeni *𑀯𑀸 hāa) — odgovara sindhi واجهو (vājho, „hinduistički učitelj“) . Inicijalna težnja u klasičnom perzijskom خواجه (xwāja) nalazi se i u harezmijskom خواجیک (xwʾjyk /xwājīk/, „poštovani čovjek“) i kineskom 和尚 (héshàng, „budistički monah“).[9]
Galerija
Hodža iz Skadra, iz Les costumes populaires de la Turquie en 1873, objavljeno pod pokroviteljstvom Osmanske carske komisije za Svjetsku izložbu u Beču 1873.
Hodža iz Soluna (prvi desno, sa Solunskim Haham Bašom (Glavni Rabin) na lijevoj i mještanin Monastira u sredini), iz Les costumes populaires de la Turquie en 1873, objavljeno pod pokroviteljstvom Osmanske carske komisije za Svjetsku izložbu u Beču 1873
Khajeh Nouri (ili Khajenouri), perzijska porodica koja je pripadala predrevolucionarnom plemstvu, njihovo porodično stablo se može pratiti unazad 45 generacija.[10]
