"12 concerti grossi Op. 6", "Božični koncert br. 8"
Arcangelo Corelli (Fusignano, 17. februar 1653 – Rim, 18. januar 1713.), bio je utjecajni italijanski violinista i kompozitorbarokne muzike kao i pedagog koji je objedinio osnovne elemente violinske tehnike i izvođačke vještine.
On je također poznat i kao tvorac concerto grosso muzičkog oblika, popularan u to vrijeme koji je dao mogućnost razvijanja raznolikosti zvuka i teksture sa gudačkim instrumentima kod malih i velikih ansambala.
Ova zajednička instrumentalna akcija i reakcija je tehnika koju je Corelli uspješno koristio da pokaže rješavanje muzičkog sukoba unutar muzičkog sastava.
Corelli je nesebično i mirno radio sa svojim učenicima gudačkih instrumenata usađujući princip davanja i uzimanja koji je vrlo sličan principu "živi za druge".[1]
Biografija
Arcangelo Corelli je rođen u Fusignanu, današnja provincija Ravenna.[1]
Prvi veliki uspjeh Corelli postiže sa devetnaest godina u Parizu i zahvaljujući tome stječe veliku evropsku slavu.
Iz Pariza Corelli odlazi u Njemačku.[2]
Godine 1681. bio je u službi Maximiliana II Emanuela izbornog princa Bavarske, a između 1680. i 1685. godine proveo je dosta vremena u kući svog prijatelja i kolege violiniste i kompozitora Cristiana Farinellia (vjeruje se da je bio ujak proslavljenog kastratija Farinellia). (Danas se njegovi "muzički nasljednici" mogu pratiti sedam generacija unazad.)
Godine 1685. Corelli je u Rimu, gdje je predvodio festivalska izvođenja muzike za kraljicu Švedske Kristinu. Bio je i muzički miljenik kardinala Pietra Ottobonija rođak još jednog kardinala Pietra Ottobonija, koji je 1689. godine postao Papa Aleksandar VIII. Od 1689 - 1690. godine bio je u Modeni kod vojvode od Modene koji je bio velikodušan prema njemu. Godine 1708. se vratio u Rim gdje je živio u palati kod kardinala Ottobonija. Njegova posjeta Napulju na poziv kralja dogodila se iste godine.
Arcangelo Corelli umire 1713. godine u Rimu kao veoma ugledan i imućan kompozitor.[1]
Muzička baština i utjecaj na druge kompozitore
Portret Arcangela Corellija, naslikao Jan Frans van Douven.
Izvođački muzički stil koji je uveo Corelli i koji je sačuvan od strane njegovih učenika kao što su Francesco Geminiani, Pietro Locatelli i mnogih drugih bio je od vitalnog značaja za razvoj violinskog sviranja.
"Rečeno je da staza svih poznatih italijanskih violinista - kompozitora iz 18. vijeka vodi do Arcangela Corellija, koji je bio njihova kultna referentna tačka".
(Toussaint Loviko iz njegovih programskih napomena za Italijanski violinski koncerti, u izdanju Veritasa 2003. godine).
Međutim, Corelli je koristio samo ograničeni dio mogućnosti svog muzičkog instrumenta.
To se može vidjeti iz njegovih spisa:
dionice u muzičkom djelu za violinu nikada ne nastavljati iznad tona D na najtanjoj žici, najvišoj noti u trećoj oktavi.
Navodno je Corelli odbio da odsvira prelaz koji je produžen do tona A u altissimu iz oratorijaTrionfo del Tempo (Trijumf vremena) Georga Friedricha Händela (premijerno izvedenog u Rimu 1708. godine), i ozbiljno se uvrijedio kada je sam kompozitor odsvirao ovaj visoki ton.
Ipak, njegove kompozicije za instrument označile su jednu epohu u historiji kamerne muzike, ali njegov utjecaj nije bio ograničen samo na njegovu zemlju.
Čak se i za Johanna Sebastiana Bacha smatra da dio njegove reputacije duguje Corelliju, a također je imao najveći utjecaj na muziku Antonija Vivaldija.
Muzičko društvo u Rimu duguje mnogo Corelliju. Bio je prihvaćen u najvišim aristokratskim krugovima i dugo je predvodio proslavljene koncerte ponedjeljkom u palati kardinala Ottobonija.
Corelli je nakon smrti ostavio u posjedu bogatstvo od 120.000 maraka i vrijedne zbirke slika, jedini luksuz u koji se upustio. Ostavio je sve svom dobročinitelju i prijatelju koji je velikodušno novčano brinuo za corellijevu rodbinu. Sahranjen je u Panteonu u Rimu.
I do danas se može pratiti unazad niz mnogih generacija od studenata do nastavnika violine sve do Corellija.[1]
Neizmjeran je njegov značaj u stvaranju moderne škole sviranja violine, a njegova instrumentalna djela su ustanovila stil kamerne muzike kao i oblik kasnog baroknog perioda u muzici.[3]
