Najviši vrh Aragaca podijeljen je lednicima i datira iz pliocena do pleistocena. Međutim, parazitske kupe i fisure nalaze se na svim stranama ovog vulkana i bile su izvor velikih tokova lave koji su se spuštali nižim stranama.
Za neke od ovih tokova smatralo se da datiraju iz holocena, ali kasnije je kalij-argonsko datiranje ukazalo na to da potječu iz srednjeg ili kasnog pleistocena. Nije precizno utvrđena starost najmlađih tokova lave na nižim stranama, ali je ograničena na period između kraja kasnog pleistocena i 3000. p. n. e (Harakanijan i drugi 2003). 13-kilometarska linija kratera i piroklastičnih kupa presijeca ivicu sjevernog kratera i izvor je mlađih tokova lave i lahara; za potonje se smatralo da su karakteristični za holocenske erupcije vrha. Na zapadnim i južnim padinama ima mnogo petroglifa koji datiraju iz mezolita ili željeznog doba.[4]
Legenda kaže da, kad se Grgur Prosvjetitelj jednog dana molio na Aragacu, s nebesa se spustila čudesna svjetiljka koja vječno svijetli kako bi ga osvijetlila.
Armeni vjeruju da je svjetiljka i sad tamo i da samo onī čistog srca i duha mogu vidjeti vječnu svjetiljku – simbol nadâ i snovâ nacije.
