Čembalo (ital, cembalo), je žičani muzički instrument sa tipkama u kojem se žice okidaju proizvodeći zvuk. U muzici od 16. do 18. vijeka ovaj muzički instrument je odigrao veoma značajnu ulogu. Bio je stalni sastavni dio orkestra i kamernih sastava. Bio je razvijen u Evropi u 14. ili 15. vijeku i bio je u širokoj upotrebi od 16. do početka 19. vijeka. U periodu klasicizma čembalo je vodeću ulogu prepustio klaviru.
U 20. vijeku obnovljen je interes za čembalo zbog izvođenja muzike iz 16., 17., i 18. vijeka, kao i novih kompozicija. Kvalitet oštrine zvuka tokom okidanja metalnih žica dodaje jasnoću melodijskim linijama.
Čembalo je posebno efikasan prilikom izvođenja kontrapunktalne muzike, to jest muzike koja se sastoji od dvije ili više melodijskih linija koje se sviraju u isto vrijeme, kao što je to slučaj sa nekim djelima (fuga) njemačkog kompozitora Johanna Sebastiana Bacha.
[1]
Najstariji preživjeli primjerci čembala napravljeni su u Italiji u ranom 16. vijeku. Malo se zna o ranoj historiji čembala, ali u 16. i 18. vijeku prošao je značajne promjene i postao je jedan od najvažnijih evropskih muzičkih instrumenata. Nastaju nacionalne škole za pravljenje ovog instrumenta, posebno u Italiji, Flandriji, Francuskoj, Engleskoj i Njemačkoj. Visoko ukrašeni drveni okvirovi kod ovih muzičkih instrumenata sa obojenim poklopcima postali su moderni u to vrijeme. Većina velikih baroknih kompozitora svirali su ili komponovali za čembalo. Najveći virtuoz na ovom muzičkom instrumentu bio je italijanski kompozitor Domenico Scarlatti.[2]
