Сіметрыя (грэч.συμμετρεῖν — для вымярэння разам), як правіла, перадае два асноўных значэнні. Першы — недакладнае пачуццё гарманічнай або эстэтычнай прапарцыянальнасці і збалансаванасці[1], якое адлюстроўвае прыгажосць і дасканаласць. Другім значэннем з’яўляецца дакладная і выразная пэўная канцэпцыя баланса або «ўзорнага самападабенства», якая можа быць прадэманстраваная або даказаная ў адпаведнасці з правіламі фармальнай сістэмы: па геаметрыі, фізіцы альбо іншым чынам.
Не зважаючы на тое, што значэнні адрозныя ў некаторых кантэкстах, яны абодва звязаныя паміж сабой і абмяркоўваюцца паралельна.
«Дакладныя» паняцці сіметрыі маюць розныя меры і вызначэнні. Напрыклад, сіметрыя можа быць наступнай:
з дапамогай іншых відаў функцыянальных пераўтварэнняў;
як аспект абстрактных аб’ектаў, тэарэтычных мадэляў, мовы, музыкі і нават саміх ведаў[2].
Гэтыя паняцці сіметрыі апісваюцца з чатырох пунктаў гледжання. Па-першае, сіметрыя ў геаметрыі з’яўляецца найбольш вядомым тыпам сіметрыі для многіх людзей. Другім пунктам гледжання з’яўляецца больш агульнае значэнне сіметрыі ў матэматыцы ў цэлым. Трэцяя перспектыва апісвае сіметрыю, як яна ставіцца да навуцы і тэхніцы. У гэтым кантэксце сіметрыі ляжаць у аснове адны з самых глыбокіх пазнанняў у сучаснай фізіцы, у тым ліку аспекты прасторы і часу. Нарэшце, чацвёртая перспектыва абмяркоўваецца ў гуманітарных навуках, пра яго багатае і разнастайнае выкарыстанне ў гісторыі, архітэктуры, мастацтве і рэлігіі.
