Упершыню Бурбоны ўзышлі на французскі трон у 1589 годзе і кіравалі Францыяй без перапынку добрыя 200 гадоў. Тры гады паміж 1789 годам, пачаткам Французскай рэвалюцыі, і 1792 годам, годам поўнага скасавання Старога рэжыму, лічацца пераходным перыядам. У гэты перыяд улада караля была ўжо фактычна зрынутая, але манархія як такая яшчэ існавала. Калі б і захацелася назваць канкрэтны дзень, які б азначаў канец Старога рэжыму, то, верагодна, ён быў бы ў перыяд напружанасці паміж трыма падзеямі 1789 года, а менавіта: штурмам Бастыліі 14 ліпеня, скасаваннем феадальных правоў 4 жніўня ці 6 кастрычніка, калі кароль быў вымушаны перанесці сваю штаб-кватэру з Версаля зноў у Парыж. Першая рэспубліка ў Францыі была абвешчана толькі 21 верасня 1792 года, на наступны дзень пасля поспеху французскіх рэвалюцыйных войскаў у кананадзе пад Вальмі. У гэты момант кароль Людовік XVI ужо знаходзіўся пад арыштам шэсць тыдняў.
Тэрмін «Стары рэжым» першапачаткова меў станоўчую канатацыю як напамін пра «старыя добрыя часы» перад рэвалюцыйнымі ўзрушэннямі і нягодамі. Талейран аднойчы сказаў, што кожны, хто не застаў Стары парадак, не ведаў салодкасці жыцця. Сёння Стары рэжым як назва дарэвалюцыйнай аўтарытарнай дзяржавы мае даволі негатыўную канатацыю. Увогуле, гэты тэрмін выкарыстоўваецца для абазначэння састарэлай, пераважна манархічнай сістэмы кіравання, якая разглядаецца як неадпаведная патрабаванням сучаснасці, такой як Расійская імперыя да 1917 года.
