Сонечны вецер — струмень іянізаваных часціц (галоўным чынам геліева-вадароднай плазмы), які мінае з сонечнай кароны з хуткасцю 300—1200 км/сек у навакольную касмічную прастору.

Вывад пра існаванне зроблены з даследвання каменных хвастоў у 1957 г.

Сонечны вецер распаўсюджваецца амаль радыяльна ад Сонца (адхіленне не больш 3-6°) і даходзіць да адлегласцей 15­­­­­‑­200 астранамічных адзінак.На арбіце Зямлі яго сярэдняя скорасць каля 500 км/сек, сярэдняя канцэнтрацыя электронаў і пратонаў 3-5 часціц на 1 см². Энергіі часціц адпавядае тэмпература ў інтэрвале 30 000 — 100 000 °C. Сонечны вецер нясе з сабой магнітнае поле, якое мае сектарную структуру, яго велічыня прыкладна ў 20 тысяч разоў слабейшая за магнітнае поле Зямлі каля палюсаў. ^[1]

• Шымбалёў А. А. Со́нечны ве́цер // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 84—85. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0251-2 (т. 15).