П’ер Маруа
фр.: Pierre Mauroy
прэм’ер-міністр Францыі 21 мая 1981 — 17 ліпеня 1984
Папярэднік	Раймон Бар
Пераемнік	Ларан Фабіус[d]
першы сакратар Французскай сацыялістычнай партыі[d] 14 мая 1988 — 9 студзеня 1992
Папярэднік	Ліянель Жаспен
Пераемнік	Ларан Фабіус[d]
Mayor of Lille[d] 8 студзеня 1973 — 25 сакавіка 2001
Пераемнік	Марцін Абры[d]
сенатар Францыі[d] 2 кастрычніка 1992 — 30 верасня 2011
дэпутат Еўрапейскага парламента 17 ліпеня 1979 — 6 сакавіка 1980
Нараджэнне	5 ліпеня 1928(1928-07-05)[1][2][…] Карціні[d], дэпартамент Нор[3]
Смерць	7 чэрвеня 2013(2013-06-07)[1][2][…] (84 гады) Кламар[d], дэпартамент О-дэ-Сен[3]
Месца пахавання	cimetière de l’Est[d]
Веравызнанне	каталіцтва
Партыя	Сацыялістычная партыя Французская секцыя Рабочага інтэрнацыянала
Адукацыя	Дзяржаўная нармальная школа[d]
Узнагароды	кавалер Вялікага крыжа ордэна «За заслугі перад Італьянскай Рэспублікай»[d] (5 ліпеня 1982)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

П'ер Маруа (фр.: Pierre Mauroy; 5 ліпеня 1928, Карцін'і, дэпартамент Нор — 7 чэрвеня 2013, Кламар, дэпартамент О-дэ-Сен) — французскі палітык-сацыяліст, прэм'ер-міністр Францыі з 22 мая 1981 года па 17 ліпеня 1984 года.

Нарадзіўся ў Карцін'і (дэпартамент Нор) у сям'і настаўніка, Скончыў педагагічнае вучылішча, па прафесіі выкладчык у сістэме вытворчага навучання.

Працаваў настаўнікам, кіраваў моладзевым рухам Сацпартыі і прафсаюзам тэхнічных выкладчыкаў. У 1945 годзе далучыўся да сацыялістычнага руху.

У 1950—1958 гадах — нацыянальны сакратар арганізацыі Сацыялістычная моладзь Францыі. У 1955—1959 гадах — генеральны сакратар прафсаюза работнікаў каледжаў вытворчага навучання Федэрацыі нацыянальнай адукацыі. З 1961 года — сакратар федэрацыі сацыялістычнай партыі СФИО ў родным дэпартаменце Нор, аднаго з трох найбуйнейшых у партыі. З 1963 года — член палітбюро, а з 1966 года — намеснік генеральнага сакратара (Гі Моле) СФИО. У 1965—1968 гадах — член выканкама Федэрацыі дэмакратычных і сацыялістычных сіл.

У 1971 падтрымаў Франсуа Мітэрана і стаў яго намеснікам у рэарганізаванай Сацпартыі, узначаліў яе паўночную федэрацыю і быў абраны нацыянальным сакратаром партыі па пытаннях каардынацыі (1971—1979 гады). У 1973 годзе выбраны мэрам Ліля, галоўнага горада свайго дэпартамента, і дэпутатам Нацыянальнага сходу Францыі.

Неўзабаве, аднак, ён апынуўся ў апазіцыі Мітэрану, звальняць з партыі былых членаў СФИО на карысць членаў свайго «блізкага кола». Ён блакаваўся з Мішэлем Ракарам, унутрыпартыйныя апанентам Мітэрана і кандыдатам АСП на выбарах-1969 ў 1979 годзе. Аднак Мітэран ня выгнаў з партыі ні Рокара, ні Маруа, а другога нават зрабіў сваёй даверанай асобай перад выбарамі-1981.

Пасля перамогі на прэзідэнцкіх выбарах 1981 года Франсуа Мітэран прызначыў Моруа прэм'ер-міністрам і распусціў парламент з мэтай атрымаць большасць і ў заканадаўчых органах. Кабінет Моруа упершыню пасля 1946 года ўключаюць міністраў-камуністаў. Наступныя выбары далі ў парламенце аднастайнае прэзідэнцкае большасць.

Кабінет Моруа правёў сацыяльныя законы, скараціў працоўны тыдзень да 39 гадзін і ўвёў пенсію ў 60 гадоў. Аднак Моруа спрабаваў процідзейнічаць палітычнай праграме сацыялістаў, прынятай Мітэранам ў 1983. У наступным годзе ён падаў у адстаўку.

У 1988-92 гг. — (Пасля перавыбрання Мітэрана на другі тэрмін, калі Рокар стаў прэм'ерам) Маруа быў першым сакратаром СПФ і імкнуўся прымірыць партыю, якая раздзіраецца ўнутранай барацьбой паміж «рокардианцами» і непасрэдным асяроддзем Мітэрана (такімі, як Ліянэль Жоспен).

У 1992—1999 гг. — прэзідэнт Сацінтэрна, абраны ў Сенат Францыі. У 2001 годзе пайшоў у адстаўку з пасады мэра Ліля, яго пераемніцай стала Марцін Обры, таксама бачная дзяячка сацыялістаў. Маруа лічыцца маральным аўтарытэтам французскіх левых. Пры вылучэнні кандыдатуры на выбары-2007 падтрымаў Сегален Руаяль.