Лёгкая кавалерыя — род войскаў, які выкарыстоўваў коней хуткіх і малых па масе парод (450-500 кг), звычайна высокіх, здольных здзяйсняць працяглыя дзённыя пераходы на падножным корме, без істотнай страты баявых якасцяў^[1].Мэтай лёгкай кавалерыі былі ў першую чаргу набегі, разведка, экраніроўка, сутычкі, патруляванне і тактычная сувязь. Да пачатку 17-га стагоддзя яны звычайна былі ўзброены мячамі, дзідамі,лукамі, пазней — шаблямі, пісталетамі, стрэльбамі або карабінамі.

Лёгкая кавалерыя рэдка выкарыстоўвалася старажытнымі грэкамі і старажытнымі рымлянамі, але была больш распаўсюджанай сярод армій Усходняй Еўропы, Паўночнай Афрыкі, Заходняй Азіі, Сярэдняй Азіі і Усходняй Азіі. Арабы, казакі, венгры, гуны, калмыкі, манголы, туркі, парфяне і персы былі ўмелымі лёгкімі кавалерыстамі і коннымі лучнікамі.

З заняпадам феадалізму і рыцарства ў Еўропе лёгкая кавалерыя стала больш прыкметным у войсках кантынента. Многія з іх былі абсталяваны ранняй агнястрэльнай зброяй, як і іх папярэднікі з лукамі або дзідамі. Сярод еўрапейскіх прыкладаў лёгкай кавалерыі былі страдыёты, хабелары, гусары, егеры, казакі,уланы і некаторыя драгуны.^[2]

Арміі старажытных рымска-германскіх войнаў выкарыстоўвалі лёгкую кавалерыю ў якасці патрульных атрадаў або ўзброеных разведчыкаў і часта трымалі яе ў перадавых шэрагах падчас рэгіянальных баёў.

Падчас Пунічных войнаў адной з галоўных пераваг Карфагена перад рымскімі войскамі было шырокае выкарыстанне лёгкай нумідыйскай конніцы. Часткова з-за гэтага рымскі генерал Сцыпіён Афрыканскі набраў уласную кавалерыю з Сіцыліі перад сваім уварваннем у Туніс падчас Другой Пунічнай вайны.

Віды лёгкай кавалерыі, якія распрацоўваліся і выкарыстоўваліся ў сярэднявечных войсках

• Рашыдунская кавалерыя: таксама вядомая як мабільная гвардыя (طليعة متحركة), рашыдунская кавалерыя - гэта элітная лёгкая мусульманская кавалерыя ў арміі рашыдунаў. Іх роля складалася ў тым, каб затыкаць якія ўтварыліся праломы, атакаваць з флангаў і тылу і ахопліваць супрацьстаялае войска.. Найлепшым чынам гэты кавалерыйскі полк быў выкарыстаны ў бітве пры Ярмуку і бітве пры Валахі. Іх мабільнасць была галоўным фактарам іх поспеху.
• Хінэты : іспанскія лёгкія вершнікі, асабліва папулярныя падчас Рэканкісты 8-16 стагоддзяў. Яны насілі скураныя даспехі і былі ўзброеныя дзідамі, дзідамі, мячом і шчытом.
• Страдыёты: албанскага і грэцкага паходжання, выкарыстоўваўся ў якасці наёмнай лёгкай конніцы ў Італіі ў канцы 15 стагоддзя
• Туркапол: лёгкі лучнік, які шырока выкарыстоўваўся падчас крыжовых паходаў на Блізкім Усходзе, але таксама сустракаўся сярод крыжацкіх рыцараў у іх балтыйскіх кампаніях
• Конныя лучнікі : лёгкая або цяжкая кавалерыя, узброеная ў асноўным лукамі. Гэта дазволіла манголам заваяваць значную частку Еўразіі ў 13 стагоддзі. Конныя лучнікі таксама шырока выкарыстоўваліся ў стэпавых вайнах па ўсёй Сярэдняй Азіі і Усходняй Еўропе, у тым ліку на Паўночнаамерыканскіх Вялікіх раўнінах.

Лёгкая кавалерыя адыгрывала ключавую ролю ў коннай выведкі, суправаджэнні і сутычках у эпоху Напалеона. Лёгкі конь таксама выконваў функцыю ў буйных баявых дзеяннях. Нягледзячы на тое, што лёгкая кавалерыя не мела наступальнай моцы цяжкай кавалерыі, яна ўсё яшчэ была надзвычай эфектыўнай супраць непадрыхтаванай пяхоты, кавалерыі і артылерыі. Усе камандзіры пяхоты былі вымушаны з павагай ставіцца да небяспекі, якую любая кавалерыя прадстаўляла іх сілам, і лёгкая кавалерыя была эфектыўнай для змены руху варожых сіл проста праз сваю прысутнасць. Пасля бітваў лёгкая кавалерыя выкарыстоўвалася для націскання перавагі пераможцы або для абароны адступаючых сіл ад далейшай атакі.

Яшчэ ў пачатку 1900-х гадоў большасць еўрапейскіх армій па-ранейшаму захоўвалі намінальны падзел конных войскаў у залежнасці ад памеру і вагі людзей^[3] на лёгкую кавалерыю (набег, выведка і адкрыццё), сярэднюю кавалерыю (напад або абарона), і цяжку. кавалерыю (прамы ўдар).^[4] У той час як каланіальная вайна прывяла да сцірання гэтых адрозненняў у брытанскай арміі, традыцыя заставалася моцнай у кавалерыя ў некаторых іншых краін. Напрыклад, імперская нямецкая армія захоўвала прыкметную розніцу паміж памерамі і вагой людзей і коней, прызначаных для гусарскіх палкоў, якія ўваходзілі ў яе лёгкую кавалерыю, і палкоў двух іншых катэгорый.^[5] У першыя тыдні Першай сусветнай вайны лёгкая кавалерыя спрабавала працягваць сваю даўно ўсталяваную функцыю быць «вачамі і вушамі» адпаведных асноўных армій. Аднак, нягледзячы на некаторыя раннія поспехі, з'яўленне траншэйнай вайны і назірання авіяцыяй хутка зрабіла гэтую ролю састарэлай, за выключэннем пэўнай ступені на Блізкім Усходзе ў 1917 г. і ва Усходняй Еўропе, дзе лёгкая кавалерыя вяла дзеянні ў змяншальных маштабах да Рэвалюцыя 1917 г. вывела Расію з вайны.^[6]

Падчас вайны ў В'етнаме армія ЗША пераабсталявала часткі 1-й кавалерыйскай дывізіі для верталётнай тактыкі з канцэпцыяй, вядомай як паветраная кавалерыя. Для ўвядзення войскаў і іх падтрымкі выкарыстоўваліся верталёты. Яны таксама выкарыстоўваліся для тушэння агню, пошукава-выратавальных работ, медыцынскай эвакуацыі, выведкі і папаўнення запасаў. Гэтая канцэпцыя была ўпершыню апрабавана ў бітве пры даліне Іа Дранг.^[7][8] Сучасная тактыка прадугледжвае выкарыстанне баявых караблёў для панавання ў паветранай прасторы і агнявой падтрымкі, а транспартныя верталёты перапраўляюць наземныя сілы і забяспечваюць іх.