Забойства Міхаіла Аляксандравіча

Гібель Раманавых (1918—1919)

Забойства Міхаіла Аляксандравіча — таемнае выкраданне і забойства вялікага князя Міхаіла Аляксандравіча і яго сакратара М. М. Джонсана, здзейсненае ў ноч з 12 на 13 чэрвеня 1918 года па загадзя распрацаваным плане групай супрацоўнікаў ЧК і міліцыі[1][2][3][4][5] горада Пермі, дзе Міхаіл Аляксандравіч адбываў ссылку. Арганізатарамі злачынства і яго наўпростымі ўдзельнікамі сталі два высокапастаўленыя мясцовыя бальшавікі — начальнік пермскай міліцыі В. А. Іванчанка і Г. І. Мяснікоў, член УЦВК, старшыня Матавіліхінскага раённага камітэта РСДРП(б), які незадоўга да гэтых падзей заняў пасаду намесніка старшыні Пермскай губЧК. Забойства стала першым з серыі забойстваў членаў імператарскай хаты Раманавых, здзейсненых бальшавікамі[6]. Шэраг даследчыкаў мяркуюць, што Міхаіл Аляксандравіч быў забіты, бо ўспрымаўся савецкімі ўладамі як рэальны прэтэндэнт на вярхоўную ўладу ў дзяржаве, і што яго забойства магло з'явіцца сігналам да пачатку фізічнай ліквідацыі Раманавых і свайго роду «генеральнай рэпетыцыяй» падзей, што адбыліся ў Екацерынбургу і Алапаеўску[7][3][8][9][10][11][12]. У савецкай гістарыяграфіі забойства малявалася як праява самачыннай ініцыятывы мясцовых працоўных, якія не мелі паўнамоцтваў ні ад мясцовых, ні ад цэнтральных улад[2][10].

Крыніцы

  1. ↑ Революция и гражданская война в России: 1917—1923 гг. Энциклопедия в 4 томах. — Москва: Терра, 2008. — Т. 3. — С. 37. — 560 с. — (Большая энциклопедия). — 100 000 экз. — ISBN 978-5-273-00563-1.
  2. ↑ а б Мельгунов С. П. Глава седьмая. Убийцы. 2. «Пермское злодеяние» // Судьба императора Николая II после отречения. Историко-критические очерки. — М.: Вече, 2005. — 544 с. — ISBN 5-9533-0808-6.
  3. ↑ а б Фирсов С. Л. Легенда о царском брате: Великий князь Михаил Александрович — Соловецкий Патриарх Серафим(руск.) // Государство, религия, церковь в России и за рубежом : Журнал. — 2010. — № 4. — С. 209—225. — ISSN 2073-7211.
  4. ↑ Гладышев В. Ф. «Что-то крупное назревает» (Новые данные о пермской ссылке великого князя Михаила Романова)(руск.) // Пермское краевое отделение ВООПИиК Уральская Голгофа : Сборник. — Пермь: Издательский дом «Ника», 2010. — Т. 5. — С. 77—82. — ISBN 978-5-85881-064-3.
  5. ↑ Иоффе Г. З. 1992, с. 250.
  6. ↑ Хрусталёв В. М. 2008, с. 507.
  7. ↑ Хрусталёв В. М. 2008, с. 5, 467.
  8. ↑ Хрусталев В. М., Лыкова Л. А.. Судьба претендента на Российский престол великого князя Михаила Романова(недаступная спасылка). Из книги «Скорбный путь Михаила Романова: от престола до Голгофы». Сайт «Музей Михала Романова в Перми». Архівавана з першакрыніцы 27 сакавіка 2016. Праверана 10 ліпеня 2015.
  9. ↑ Интервью следователя В. Н. Соловьёва и Л. А. Аннинского Расстрельный дом(руск.) // Достоинство : Общественно-политический журнал. — 2008. — № 1.
  10. ↑ а б Пайпс Р. Глава 9. Убийство царской семьи // Русская революция. Большевики в борьбе за власть, 1917-191. — 1-е. — М.: «Захаров», 2005. — Т. 2. — 197 с. — (Русская революция).
  11. ↑ Лыкова Л. А. Пермь: Тайна гибели Михаила Романова. — 1-е. — Достоинство, 2010. — 72 с. — (Царское дело). — 3 000 экз. — ISBN 978-5-904552-05-3.
  12. ↑ Иоффе Г. З. 1992, с. 257.

Літаратура

Мемуары і дакументы

  • Марков А. В.. Философия убийства. Воспоминания товарища Маркова (руск.)(недаступная спасылка). ГА РФ, ф.539, оп. 5, д.1552, л. 49-50 об., 51 Подлинник. Сайт «Библиотека современника» (15 лютага 1924). Архівавана з першакрыніцы 8 сакавіка 2016. Праверана 28 снежня 2012.
  • Мясников Г. И. Философия убийства, или Почему и как я убил Михаила Романова / публ. Б. И. Беленкина и В. К. Виноградова // Минувшее : Ист. альм. — [Вып.] 18. — М. : Atheneum ; СПб. : Феникс, 1995. — С. 7-191 — В прил.: Мясников Г. И. Из автобиографии Мясникова: с. 137—152
  • Скорбный путь Михаила Романова: от престола до Голгофы. Документы, материалы следствия, дневники, воспоминания / Составители: Хрусталёв В. М., Лыкова Л. А. — Пермь: Пушка, 1996. — 248 с. — 10 000 экз.

Спасылкі