Найміты ў Сьера-Леонэ — замежнікі, якія ўдзельнічалі ў грамадзянскай вайне ў Сьера-Леонэ на баку ўрада альбо паўстанцаў. Былі прадстаўлены як супрацоўнікамі ПВК, так і тымі, хто наймаўся непасрэдна да фракцый канфлікту.

У канцы студзені 1995 года ў краіну прыбыла вялікая група наёмных інструктараў, у складзе 60 гуркхаў  (руск.) (бел. і невядомай колькасці ўраджэнцаў заходніх краін. Кантынгент узначальваў амерыканец Роберт Макензі. Справа ў тым, што прэзідэнт Валянцін Страсер  (руск.) (бел. пачаў арганізоўваць спецфарміраванні для процідзеяння налётам паўстанцаў. Яго памочнік маёр Таравалі звярнуўся да арганізацыі GSG (Gurkha Security Guards Limited), якая падала ўладам вопытных наймітаў. У сферу дзейнасці замежнікаў увайшла місія па падрыхтоўцы падраздзялення спецназа ў 160 чалавек. Прынамсі двойчы кантынгент уступаў у прамое ўзброенае сутыкненне з апазіцыяй. У ліку такіх выпадкаў^[1][2]:

• Бой 17 лютага, калі Макензі ўзначаліў транспартную калону з іх базы да бліжэйшага гарнізона. Па дарозе байцы трапілі ў засаду групоўкі АРФ. Камандзір вывеў з-пад агню праціўніка гуркхаў і спецназаўцаў, ударыўшы з флангаў. Баевікі адступілі.
• Бой 23 лютага. У той дзень замежнікі і ўрадавы спецназ атакавалі пазіцыі АРФ. Была пастаўлена задача захапіць апорны пункт апазіцыйных фарміраванняў у Малал-Хілс. Аднак аперацыя пайшла не па плане, з прычыны недастатковай падрыхтоўкі афрыканцаў. Двое байцоў былі забіты на месцы. У ходзе перастрэлкі Макензі быў цяжка паранены і памёр на раніцу наступнага дня.

Праз некаторы час у Сьера-Леонэ прыехаў Эл Дж. Вентэр. Ён хацеў забраць труп загінулага амерыканца на радзіму. Замест гэтага з групай паўднёваафрыканскіх наймітаў, у большасці сваёй ветэранаў падраздзяленняў камандас, Вентэр выпадкова апынуўся ўцягнутым у канфлікт, так і не забраўшы цела Макензі^[3].

У сакавіку 1995 года паўднёваафрыканская ПВК «Executive Outcomes» падтрымала ўрадавыя сілы, аднавіўшы кантроль Фрытаўна над алмазнымі руднікамі і навязаўшы баевікам мірнае пагадненне^[4]. Супрацоўнікі арганізацыі дзейнічалі тут да падзення сталіцы ў 1999 годзе^[5]. Варта адзначыць, што ў Сьера-Леонэ ПВК размяшчала невялікім паркам бранятэхнікі і авіяцыі, у ліку БМП-2 (1 адз.), Т-72 (1 адз.), верталётаў Мі-24 (1 адз.) і Мі-8 (2 адз.)^[6][7]. Яны былі набыты на сусветным зброевым рынку з арсеналаў краін Афрыкі і Усходняй Еўропы^[8].

На 1999 год ва ўрадавых войсках Сьера-Леонэ змагаліся ад 200^[9] да каля паўтары тысячы^[10] наймітаў з постсавецкай прасторы. На баку іх праціўнікаў з АРФ ваявалі некалькі сотняў адстаўных афіцэраў украінскай арміі. Зрэшты, былыя ўкраінскія вайскоўцы дзейнічалі ваенспецамі і ва ўрадавых баявых злучэннях^[9].

У лагеры ўладаў мелася расійска-ўкраінска-паўднёваафрыканская верталётная эскадрылля Мі-24. Штомесячны аклад для пілотаў у ёй, па інфармацыі газеты «Собеседник» ад былога маёра-верталётчыка з Валгаграда Віктара Макеева, які служыў там у 1995—1999 гг., складаў 4500 долараў. Камандзірам падраздзялення з’яўляўся адстаўны палкоўнік арміі ПАР  (руск.) (бел. Карл Альбертс. З ім быў асабіста знаёмы вядомы французскі ваенны авантурыст Боб Дэнар. Першай аперацыяй наймітаў стаў захоп горада Бо  (руск.) (бел., цэнтры алмазнай здабычы. Узімку 1995—1996 гадоў дзякуючы дзейнасці верталётчыкаў атрымалася паспяхова загнаць мяцежнікаў у джунглі^[9].

Прынамсі трое ўкраінцаў з боку апазіцыі былі забіты^[9]. У маі 1997 года падчас чарговага армейскага паўстання ў закладнікі трапілі чатыры верталётчыкі: тры беларуса і адзін расіянін^[11][12]. Яны працавалі ў інтарэсах афіцыйнага Фрытаўна.

Кіраўнік місіі Чырвонага Крыжа ў Фрытаўне Прыма Карвара ў асабістай гутарцы з Элам Вентэрам, абмяркоўваючы магчымасць вывазу цела Макензі, сказаў: «[…] паводле міжнароднага права, найміты як такія не валодаюць ніякім статусам. Нават тое, што я абмяркоўваю з вамі справу Макензі, супярэчыць нашым асноватворным прынцыпам. Мы супраць прысутнасці наймітаў у Сьера-Леонэ». Вентэр спытаў: «Нават нягледзячы на тое, што гэтая краіна коціцца да анархіі такога кшталту, якая запанавала ў Ліберыі?» Карвара адказаў: «Найміты непрымальны для нас ні пры якіх абставінах. І апошні аргумент. Усякага, хто паспрабуе хоць бы высветліць што-небудзь пра гэтых наймітаў, паўстанцы пачнуць пераследваць і заб’юць»^[3].

Віктар Макееў успамінаў, што супрацоўнікі Чырвонага Крыжа нават перашкаджалі замежным баевікам у гуманітарных місіях, адмаўляючыся карыстацца іх паслугамі ў аперацыях па дапамозе грамадзянскаму насельніцтву. Таму члены наёмнай эскадрыллі самі «за кошт алмазаздабываючых кампаній закуплялі рыс і дастаўлялі на верталётах у вызваленыя раёны»^[13].

• Найміты ў Радэзіі

• Эл Дж. Вентер. Наёмники против анархистов // Солдат удачи : журнал. — №3 — 1996.
• Владимир Воронов, Павел Мороз. Слуги смерти: Русские наёмники в Африке // Собеседник : газета. — 28 мая 2001.
• Коновалов И.П. Солдаты удачи и воины корпораций. История современного наемничества. — Пушкино: Центр стратегической конъюнктуры, 2015. — 216 с.: с ил. ISBN 978–5–9906069–7–5.
  • Глава 23. Executive Outcomes в Сьерра-Леоне

• Павел Лось. Наемники в Африке Архівавана 18 чэрвеня 2017. // Deutsche Welle : телерадиовещательная организация. — 2 августа 2002.
• Александр Гольц. Любой конфликт за ваши деньги // Вокруг света : журнал Русского географического общества. — 30 сентября 2010.