У егіпецкіх іерогліфах картуш — гэта прадаўгаваты контур з гарызантальнай лініяй унізе ці збоку, які паказвае, што напісаны ў ім тэкст з'яўляецца царскім іменем. Картуш уваходзіць ва ўжытак у пачатку Чацвёртай дынастыі пры фараоне Снофру; папярэднікам картуша быў серэх. На старажытнаегіпецкай мове картуш называўся шэну і, па сутнасці, з'яўляўся павялічаным кальцом шэн. У дэматычнай пісьменнасці картуш вырадзіўся ў пару дужак і вертыкальную лінію.

З пяці тытульных імён фараонаў у картуш абрамлялася троннае імя (прэномен) і ўласнае імя (номен), якое давалася пры нараджэнні^[1].

Часам у форме картуш выконваліся амулеты, якія адлюстроўвалі імёны фараонаў і клаліся ў грабніцы. Гэтыя артэфакты маюць вялікае значэнне для археолагаў, бо дазваляюць вызначыць час пахавання і яго прыналежнасць^[2]. У некаторыя перыяды гісторыі Егіпта на такіх амулетах імёны не пісаліся ў сувязі з асцярогай, што чалавек, які завалодаў картушам з іменем, можа атрымаць уладу над носьбітам імені^[3].