Дом (палац) культуры (скарочана ДК) — клубная ўстанова, цэнтр культурна-масавай і асветніцкай работы ў (былых) сацыялістычных краінах, а таксама ў некаторых іспана- і франкамоўных дзяржавах.

Масавае развіццё клубных устаноў пачалося ў СССР з лістапада 1920 года,^[1] калі дэкрэтам Саўнаркама ў сістэме Наркамасветы РСФСР  (руск.) (бел. быў утвораны Галоўпалітпрасвет  (руск.) (бел..^[2] Народныя дамы, якія будаваліся з другой паловы 1880-х гадоў, былі пераўтвораны тады ў працоўныя клубы і дамы культуры.^[3]

Першым «палацам культуры УЦСПС»^[4][5] стаў Палац культуры імя А. М. Горкага  (руск.) (бел. ў Ленінградзе, узведзены на сродкі прафсаюзаў да юбілейнай даты 8 лістапада 1927 года. Першыя палацы і дамы піянераў  (руск.) (бел. і школьнікаў у СССР былі адкрыты ў 1923—1924 гадах у Маскве.^[6] Многія першыя дамы культуры будаваліся ў стылі канструктывізму і належаць да лепшых узораў дадзенага стылю.

Клубныя ўстановы таго ж тыпу распаўсюдзіліся ў пасляваенны перыяд па ўсіх краінах сацыялістычнага лагера. У большасці выпадкаў яны насілі і аналагічныя назвы (у перакладах на мясцовыя мовы), хаця ёсць выключэнні: напрыклад, у Балгарыі захавалася таксама ранейшае найменне — чыталіштэ — для грамадскіх клубных устаноў, якія, падобна расійскім народным дамам,^[3] будаваліся з канца XIX стагоддзя.

Пасля падзення камуністычных урадаў у шэрагу краін (Германія, Чэхія) сталі адмаўляцца ад тэрміна, які асацыюецца з папярэдняй эпохай. Дамы культуры пераназывалі ў культурныя цэнтры  (руск.) (бел., канцэрт-холы, палацы кангрэсаў і г.д.^[7] У іншых краінах (напрыклад, Польшчы і Латвіі) спалучэнне «дом культуры» застаецца часткай нейтральнай у ідэалагічным стаўленні лексікі, свайго роду нацыянальным сінонімам для прынятых ва ўсім свеце паняццяў.^[8].