Альберта Латуада
італ.: Alberto Lattuada
Дата нараджэння	13 лістапада 1914(1914-11-13)[1][2][…]
Месца нараджэння	Вапрыа-д'Ада, Італія
Дата смерці	3 ліпеня 2005(2005-07-03)[1][2][…] (90 гадоў)
Месца смерці	Арвіета, правінцыя Тэрні, Умбрыя, Італія
Месца пахавання	Міланскія манументальныя могілкі[d][3]
Грамадзянства	Італія  Каралеўства Італія
Бацька	Felice Lattuada[d]
Жонка	Carla Del Poggio[d]
Прафесія	кінарэжысёр, акцёр, сцэнарыст, кінапрадзюсар, паэт, фатограф, пісьменнік
Кірунак	неарэалізм[d]
Узнагароды	Targa d'Oro[d] David di Donatello for Best Director[d] Прэмія «Давід дзі Данатэла» за жыццёвыя дасягненні[d] Flaiano Prize[d] Nastro d'Argento for the director of the best film[d] Nastro d'Argento for Best Screenplay[d] Silver Shell for Best Director[d] Golden Shell[d]
IMDb	ID 0490444
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Альберта Латуада (італ.: Alberto Lattuada, 13 лістапада 1914, Мілан — 3 ліпеня 2005, Арвіета) — італьянскі кінарэжысёр і сцэнарыст. Аўтар шэрагу экранізацый.

Сын кампазітара Фелічэ Латуады. Атрымаў архітэктурную адукацыю, выступаў як мастацкі крытык. Першы фільм — «Джакома-ідэаліст» — паставіў у 1942 годзе. Удзельнічаў у рабоце над некалькімі дакументальнымі карцінамі. Фільмы «Бандыт» (1946) і «Без жалю» (1948) вытрыманы ў духу неарэалізму. Асаблівую цікавасць уяўляе фільм «Млын на рацэ По» (1949), дзе неарэалістычны метад ужыты да гістарычнага матэрыялу (італьянская вёска XIX стагоддзя).

Памёр ад хваробы Альцгеймера.

Латуада экранізаваў творы італьянскіх класікаў: ад Н. Макіявелі («Мандрагора», 1960) да блізкага па духу неарэалістам Дж. Вергі («Ваўчыца», 1953) і Габрыэле Д’Анунцыа).

• (1960) «Пісьмы паслушніцы»