En 1878 foi unu de los socios fundadores del diariu El Comercio de Xixón.[5]
Pelos años 1880 yera direutor de la sucursal del Bancu d'España nesta villa,[nota 2] y nel alderique que daquella bullía sobre la necesaria ampliación del puertu, tomó partíu de forma militante pol treslláu al Musel.[7]
↑Natural tamién de Xixón, Estanislao Rendueles Llanos collaboró en dellos periódicos rexonales; foi presidente y gran benefactor del Hospital de la Caridá de la so villa natal y autor d'una Memoria sobre'l mesmu (1865). Y según delles fontes, foi alcalde de Xixón. Pero sobremanera ye conocíu como autor d'una importante Historia de la villa de Xixón (publicada en 1867 con notes de Caveda y Nava).[2]
↑Escontra 1883 recibió'l nomamientu p'abrir esta oficina de nueva creación. En 1863, el Bancu d'España tornara la ufierta del Gobiernu d'abrir sucursal en Xixón, pero venti años dempués el gran desenvolvimientu mercantil ya industrial d'esta villa portuaria xustificaba l'apertura. Según un estudiu de Rafael Moreno sobre'l personal de la entidá, el perfil de los direutores nomaos per aquellos años pa oficines nueves yera'l de «persones que conocieren la llocalidá del so destín y que, de la mesma, tamién fueren conocíes. Esto ye, persones bien rellacionaes [... y] dotaes tamién de calter comercial». Anque la función yera incompatible cola actividá mercantil, valorábase l'exercela. Y este yera'l casu de Rendueles, que'l so espediente conseña que fuera «propietariu d'un comerciu». Tamién se riquir que'l candidatu fuera conocíu «de la casa», prefiriéndose a los comisionados que dacuando yá tenía'l Bancu d'España neses llocalidaes, o a otros emplegaos del mesmu. Rendueles entraba na fracción d'un 23 % de los estudiaos que yeren ayenos al bancu, pero tamién «d'enfotu, axenciada de dalguna forma».[6]
↑Méntase-y con dichu títulu n'obres de tonu académicu,[19] pero tratar d'un error del que prevenimos al llector. Ensin dulda proveniente de confundir la so persona cola d'otru prócer asturianu del so tiempu y políticu conservador: Vicente González Regueral y Arenas, qu'en 1904 llogró'l títulu pontificiu de Marquesáu de Santa María de Carrizu marqués de Santa María de Carrizu por mercé de San Pío X. Regueral yera epígono d'una dinastía d'inxenieros venceyada mientres sieglu y mediu al proyeutu de construyir un puertu na ensenada del Musel, xunto a Xixón. En 1886 presentó'l so proyeutu pa esta obra, que modificaba l'anteproyectu presentáu en 1862 pol so padre, Salustio González Regueral y Blanco. Mientres la segunda metá del XVIII, Manuel González Regueral dirixó la execución del proyeutu primitivu, aprobáu en 1752, pero les obres fueron suspendas en 1790.[20]
↑Gran Enciclopedia Asturiana (Xixónː Silverio Cañada, 2003. ISBN 980-84572-262-1), s.v. «Rendueles Llanos, Estanislao» (v. 12, páxs. 190-191); Suárez Fernández, Constantino, Escritores y artistes asturianos: índiz bio-bibliográficu, s. ead. v. (t. VI, Uviéuː 1957, p. 418).
↑Por casu, Aurora Garrido nel capítulu sobre «Asturies» de la obra coleutiva El poder de la influencia: xeografía del caciquismu n'España (1875-1923), dirixida por José Varela Ortega (Madrid: Marcial Pons Historia, 2001), p. 69, y Alicia Vallina Vallina na so tesis doctoral Evaristo Valle (1873-1951): Confluencias ente la so obra pictórica y la so obra lliteraria (Madrid, 2014), defendida na Universidá Complutense (p. 36, nota 78).