Villafranca de Ebro ye una llocalidá y conceyu español de la provincia de Zaragoza perteneciente a la contorna de Zaragoza y ala Mancomunidá Ribera Izquierda del Ebro, Aragón.
En 1468 la baronía pasa a manes de Gaspar de Ariño, fundador de la baronía independiente d'Osera, en 1491. Al poco Villafranca pasa a los Villalpando-Funes, señores de la baronía de Quinto. Los sos socesores fueron dende 1626 Marqueses d'Osera.
La mayoría del patrimoniu históricu del pueblu asitiar na Plaza d'España. Nella ta asitiáu'l Conceyu. Ocupa'l so centru una fonte circular con dos bancos, qu'incorpora los escudos de cerámica de los apellíos de los sos habitantes en 1999. a llau una gran palmera y dellos árboles nuevos. Frente al Conceyu, y ocupando la metá de la plaza, Palaciu del Marqués de Villafranca de Ebro
Palaciu del Marqués de Villafranca de Ebro
El palaciu del Marqués de Villafranca de Ebro, declaráu Bien d'Interés Cultural con categoría de Monumentu[5] (códigu 51 - 0006902 - 00000). L'espediente se incoó el 15 de marzu de 1982 y foi declaráu por Real Decreto'l 28 de xunetu de 1989
D'estilu barrocu, foi mandáu construyir por Juan Miguel Iñíguez Eraso sobre 1703, al ser nomáu primer Marqués de Villafranca de Ebro. Encarga la construcción a Juan de la Marca.
Consta d'un gran volume central allargáu, al que s'adosa na parte oriental delles dependencies secundaries (qu'ocupen tola parte oriental de la Plaza d'España) y na occidental l'actual Ilesia de San Miguel, primeramente capiya privada del palaciu y güei Parroquia del pueblu. El conxuntu de tres pisos, nel inferior abre una portada descentrada, nel segundu una serie de balcones y nel superior una galería de arquillos de mediu puntu doblaos. Tou rematáu con un bistechu voláu. Ta realizáu en lladriyu, lo que-y dota de gran homoxeneidá y ábrese a la Plaza d'España.
El palaciu tien, na so parte de tras, una gran güerta y xardinos con gran variedá d'especies arbóreas y un espodáu pinu que s'acolumbra dende tol pueblu y dende l'autopista. Tamién tien un depósitu eleváu d'agua. Tanto la güerta como'l palaciu y la ilesia, y los edificios axacentes, formen parte del conxuntu monumental.
La fachada de la ilesia sigue l'esquema de la del palaciu, anque s'atopa flanqueada por dos torres cupuladas, xuníes por un frontón curvu partíu. La so planta consta de dos espacios estremaos, una cabecera de planta centralizada y cubierta con cúpula y una pequeña nave d'un tramu con capiyes llaterales y coru altu sobre l'atriu d'entrada. Los trés cúpules son de color verde. Nel so interior caltién el Retablu Mayor, dedicáu a San Miguel, de finales del sieglu XVII.
Acordies con el Decretu 27/1997, de 19 de marzu, del Gobiernu d'Aragón[6]
Escudu: cuadrilongo, de base circular; un solu cuartel de gules, con una banda de plata, cargada d'una alianza formada por dos manes, al natural, una de raza negra y otra de raza blanca y acompañada en xefe d'un pinu desarraigado, d'oru y en punta d'una ilesia tamién d'oru, mazonada de sable; bordura d'azur con trés crecientes contornaos, de plata, dos nos cantones del xefe y unu na punta. Al timbre, Corona Real zarrada del Escudu d'España.
Bandera: pañu azul, de proporción 2/3, con cruz jironada colorada y mariella, y nel so ángulu cimeru al estil un pinu mariellu, y nel inferior una ilesia.
