Los vascones[1] (del llatÃn: gens Vasconum) foron un pueblu de la Edá Antigua, de los denomaos pueblos prerromanos, na Peninsula Ibérica que'l so territoriu estendÃase en tiempos de l'Antigua Roma aproximadamente pola práutica totalidá de Navarra y árees del noroeste d'Aragón y noreste de La Rioxa d'anguaño, ente'l valle altu del rÃu Ebro y la vertiente peninsular de los Pirineos.
Los vascones, algamaron un eleváu gráu d'integración nel mundu romanu, ello ye de romanización nes fasteres urbanes como Pompaelo, desplazáronse hasta les rexones más nortices tres la descomposición d'aquelli, entrando posteriormente en conflictu en delles ocasiones con visigodos y francos.
Nel territoriu de los vascones acuñóse moneda (nun ocurrió lo mesmo ente otros pueblos de la PenÃnsula Ibérica), tanto denarios como ases, y n'alfabetu ibéricu.[2]
Tres la llegada de los musulmanes, los descencientes vascones reorganizáronse en entidaes feudales como'l Ducáu de Vasconia na zona d'Aquitania o'l Reinu de Pamplona, orixe del posterior Reinu de Navarra.
Referencies
Enllaces esternos
