Estazo del Tanak.Tanak n'asturianu. Biblia d'Alba, 1422-1433, fols. 68v-69r: Moisés y l'encruz del Mar Roxu.
El Tanak (del acrónimu n'hebréu תַּנַךְ TaNaK) ye'l conxuntu de los 24 llibros de la Biblia hebrea. Constitúi aquello que los cristianos denominen “Vieyu Testamentu”. Los testos tán escritos mayoritariamente n'hebréu antiguu. Tamién hai dellos pasaxes n'araméu antiguu (Llibru de Daniel, Llibru d'Esdres, y otros).
Terminoloxía
El Tanak tamién se llama Mikrá (מקרא, que significa ‘llectura’ o ‘lo que ye lleíu’).
Historia
La llista (o canon) de llibros bíblicos hebreos inspiraos quedó establecida definitivamente pal xudaísmu nel sieglu II de la era cristiana, pol consensu d'un grupu de sabios rabinos que consiguieren escapar del asediu de Xerusalén nel añu 70 y que fundaren una escuela en Yamnia. A estos llibros conózse-yos como protocanónicos, y formen el Canon Palestinense o Tanak.
Esti canon significó'l refugu de dellos llibros, que pasaron a conocese como deuterocanónicos, qu'un grupu de maestros xudíos incluyera nel Canon d'Alexandría o Biblia de los Setenta nel sieglu II e. C. La forma “deuterocanónico” significa ‘segundu canon’ en contraste col términu “protocanónico” que significa ‘primer canon’. Sicasí'l primer canon, n'orde cronolóxicu, foi'l d'Alexandría.
Significáu del nome
El acrónimu Tanak son les tres lletres iniciales hebrees de caúna de les tres partes que lo componen, a saber:
N'hebréu, la lletra inicial kaf de כְּתוּבִים (Ketubim) (escríbese de derecha a esquierda) ye lletra final nel acrónimu תַּנַ"ךְ (Tanak), y por ser última lletra toma la forma de kaf final ( ךְ ) y pronúnciase fricativa, esto ye, como ḥ, non como k.
Rellación del Tanak cola Biblia cristiana
El Vieyu Testamentu católicu y ortodoxu contién siete llibros non incluyíos nel Tanak, llamaos Deuterocanónicos. Les traducciones de la Biblia qu'utilicen los grupos protestantes axústense al canon hebréu, esto ye, solo trenta y nueve llibros del Tanak.
Orde del Tanak
Los llibros nel Tanak arrexúntense en tres conxuntos: la Llei (Torá), los Profetes (Nebiim) y los Escritos (Ketubim). De siguío numbérense los llibros que pertenecen a cada apartáu:
La Torá conozse tamién como'l Pentateucu, del griegu πέντε, pente, ‘cinco’, y τεῦχος, teûkhos, ‘funda pa llibros’; proveniente del hebréu חֲמִשָּׁה חֻמְשֵׁי תּוֹרָה, Khamishá Khumshei Torá, ‘los cinco quintos de la Torá’ o a cencielles חֻמָּשׁ, Khumash, ‘cinco’, una conxugación de חמש (Khamesh).
