Ta asitiáu ente delles llombes, otorgándo-y el so peculiar aspeutu. Nes fasteres qu'arrodien al pueblu a la entrada, onde tán les bodegues, atópense fácilmente formaciones de piedres similares a la "Rosa del Desiertu" tan común nel norte d'África, y que tienen pequeños cristales de cuarzu nel so interior.
En cuanto al clima ye bien severu, con un branu bien calorosu y secu, siendo l'iviernu carauterizáu polos sos munchos díes de xelaes.
Crucia'l pueblu'l regueru del Forcayu, que suel ensugase nel estivu. D'antiguo había cámbaros y peces, siendo llugar de recréu pa los sos habitantes.
Pela redolada atópense delles fontes, como la de Valdecrespo, asitiada a pocu menos de 2km. Tamién a 500 metros ta la fonte de San Caballero, nel camín de San Miguel, que'l so principal usu foi'l de bebederu de ganáu.
D'arquiteutura típica castellana, hasta apocayá predominaben les cases d'adobe, esistiendo na actualidá cases d'arquiteutura más actual. Hai de solliñar la so ilesia parroquial, construyida nel sieglu XVIII y dedicada a San Cristóbal. Tien una interesante coleición d'obres de plata ente les que cabo reseñar una custodia de finales del sieglu XVII; una concha bautismal realizada en 1774 pol plateru cuellarano Juan Antonio Sanz Delgado, y una naveta, obra del artífiz segovianu Antonio Benito Gómez.
Dientro del nucleu urbanu tópase la fonte de piedra caliar de la Plaza Mayor. Nel so orixe yera dos veces mayor, teniendo una parte final destinada pa bebederu del ganáu. Cuando s'asfaltó la Plaza Mayor, y nuna discutible decisión, tullir, teniendo güei l'aspeutu actual. En dómines en que l'agua ye abonda, lo que tresvierte del depósitu d'agua comunal cai polos caños de la fonte.
Ye coles mesmes destacable pol so interés, la ermita del Humilladero, que data del sieglu XVII (según información del actual párrocu de San Cristóbal). A finales del sieglu XIX y principios del XX, mientres los años de la peste qu'afaró España, foi utilizada como llugar d'abandonu de los enfermos, entós daquella, incurables y contaxosos.
