Ilustración inJohann Georg Sturm, Deutschlands Flora, 1796InflorescenciaFrutos inmaduros in situ.Frutos maduros
Descripción
Planta erecta, bien ramificada, perenne, d'hasta 1,5 m. Fueyes estreches y llanceolaes, de normal de marxe onduláu. Les basales con peciolos llargos, llanceolaes a oblongo-llanceolaes, de 10 a 30 cm de llargu, cantu frecuentemente onduláu, cola venación manifiesta, les fueyes cimeres más amenorgaes. La inflorescencia coles flores verticilaes y dispuestes en panícules trupes, estreches, allargaes, ascendentes, de 10 a 50 cm de llargu, pedicelos florales de 5 a 10 mm de llargu, articulaos cerca de la base. Segmentos periánticos de frutu acorazonáu, enteru, con trés (raramente una) bárabos. Floria pel branu.
Nativa en toa Europa, parte d'Asia y África. Naturalizada nel mundu enteru.[2]
Propiedaes
Los principios activos de la planta alcuéntrase na raigañu y utilízase, poro, la parte fresca del raigañu (o'l rizoma que ye un tarmu soterrañu), que suel ser la más nueva. Tamién pueden utilizase les fueyes, que tienen el mesmu efeutu farmacolóxicu.
Composición química
Contién dellos principios activos, que dan llugar al efeuto farmacolóxicu y a les propiedaes de la droga:
La presencia d'estos elementos indícanos que la planta tien actividá biolóxica melecinal.
Usos melecinales
Utilizar pal tratamientu d'estriñimientu crónicu, anemia, n'individuos con defenses escases y tamién por tratamientu de foria.
Aiciones farmacolóxiques / propiedaes
Ye antianémico, remineralizante, cicatrizante, vitamínicu, expectorante, estimulante de les defenses orgániques, y tamién puede atribuyise l'aición de diuréticu. Pol so conteníu en derivaos antraquinónicos tendría de presentar aición llaxante nidiu, sicasí pol so conteníu en tanino tamién puede ser utilizáu como astrinxente (antidiarreico) y, ello ye que esta ye la so principal aplicación popular amás d'hemostático local.
Rumex: nome xenéricu que remanez del llatínrŭmex, rumǐcis, yá recoyíu en Pliniu'l Vieyu pa designar el xéneru na so dómina (quod... appellant, nostri vero rumicem, alii lapathum canterinum - que nós (los llatinos) llamamos rumex, y otros lapathum canterinum) (XX, 85).
