Roberto Marcelo Levingston
Presidente d'Arxentina 18 xunu 1970 - 21 marzu 1971 ← Juan Carlos Onganía - Alejandro Agustín Lanusse →
Vida
Nacimientu	San Luis, 19 de xineru de 1920[1]
Nacionalidá	Arxentina [2]
Muerte	Hospital Militar Central (es) [3], 17 de xunu de 2015[4] (95 años)
Sepultura	Cementeriu de la Chacarita
Estudios
Estudios	Colexu Militar de la Nación
Llingües falaes	castellanu[2]
Oficiu	oficial, políticu
Llugares de trabayu	Buenos Aires
Premios	ver Orde del Llibertador San Martín
Serviciu militar
Cuerpu militar	Exércitu Arxentín
Graduación	xeneral de brigada
Creencies
Partíu políticu	políticu independiente

Roberto Marcelo Levingston (19 de xineru de 1920, San Luis – 17 de xunu de 2015, Hospital Militar Central ^(es) )^[5] foi un militar arxentín qu'algamó'l grau de Xeneral de Brigada, quien en xunu de 1970 foi designáu pola Xunta de Comandantes en Xefe de los trés fuercies armaes (Exércitu, Marina y Aeronáutica) como presidente d'Arxentina —l'octavu de facto— pa reemplazar a Juan Carlos Onganía, quien gobernaba'l país dende 1966, a partir del Golpe d'Estáu autodenominado Revolución Arxentina.^[6]

Nació nel senu d'una tradicional familia puntana, fíu de Guillermo David Levingston Sierralta y Carmen Laborda Guiñazú. Roberto Marcelo casóse en 1943 con Bety Nelly Andrés Llana, nacida en San Miguel, Buenos Aires el 4 de mayu de 1926, fía de Joaquín Andrés y Lía Edith Llana, y con quien tuvo los sos trés fíos: Roberto Antonio Levingston Andrés (1945-1967), María Cristina Levingston Andrés (n. 1946) y Alberto Marcelo Levingston Andrés (n. 1961).^[7]

En rematando los sos estudios secundarios, Roberto Levingston ingresó al Colexu Militar de la Nación el 15 de febreru de 1938.^[8] Una vegada dientro de dicha academia de formación militar, Levingston optó por siguir la caña d'oficial de caballería. Finalmente egresó como subteniente de caballería a finales de 1941, siendo parte de la promoción númberu 68 del Colexu Militar de la Nación.^[9][10]

Ente los sos destinos de mayor relevancia destácase'l so pasu pol Ministeriu de Guerra dende'l 28 de xineru de 1948 hasta finales d'esi añu, cuando l'entós Teniente Primeru Roberto Levingston llogró'l so ascensu a la xerarquía de Capitán.^[8]

Dende empiezos de 1949 hasta'l 1 de marzu de 1951 el Capitán Levingston emprestó servicios na Subsecretaría de Guerra, ocupando nuevamente un cargu alministrativu. Darréu graduóse como oficial d'Estáu Mayor y realizó con ésitu'l cursu d'Oficial d'Intelixencia.^[8]

El 22 de marzu de 1956, siendo Mayor, foi destináu "en comisión" a la Secretaría d'Informaciones del Estáu (SIDE) hasta finales d'esi mesmu añu, cuando foi promovíu a Teniente Coronel.^[8]

Dende'l 21 de marzu de 1957 hasta finales de 1960 foi profesor de la Escuela Cimera de Guerra. En 1957 tamién realizó un cursu cimeru de tresporte dictáu pol agregáu militar de los Estaos Xuníos n'Arxentina.^[8]

El 14 d'avientu de 1960, Levingston foi destináu a emprestar servicios dientro del Comandu del III Cuerpu d'Exércitu, díes dempués foi promovíu al rangu de Coronel.^[8]

En 1961, el Coronel Levingston foi destináu a la Direición d'Intendencia. El 26 de setiembre de 1962 destinar al Serviciu d'Informaciones del Exércitu, ente que el 29 de xineru del añu siguiente foi puestu al mandu de la Subjefatura executiva del Estáu Mayor Xeneral del Exércitu.^[8]

El 7 de xineru de 1965 Levingston foi nomáu direutor de la Escuela Loxística Xeneral Lemos y el 25 d'ochobre de 1966 destinar a una misión non permanente como subordináu direutu del agregáu militar estauxunidense. N'avientu d'esi mesmu añu Roberto Levingston xubió a Xeneral de Brigada.^[8]

Mientres 1967 foi destináu nuevamente al Estáu Mayor Conxuntu y desempeñóse en primer llugar como Xefe de Personal y darréu como Xefe d'Intelixencia hasta 1968.^[8]

El 11 de payares de 1968 foi unviáu a cumplir servicios nel Estáu Mayor Xeneral del Exércitu. Esti militar desconocíu pa la opinión pública foi destináu'l 1 de xineru de 1969 a desempeñase como amestáu militar na Embaxada Arxentina en Washington D.C. hasta'l 13 de xunu de 1970, cuando recibe un llamáu de la Xunta Militar solicitándo-y que se faiga cargu de la Presidencia de la Nación Arxentina.^[8]

Añu	Crecedera del PIB
1970

El malestar social agraváu pola situación económica punxera en xaque al presidente de facto Teniente Xeneral Juan Carlos Onganía. Pero tres el secuestru y posterior asesinatu del Teniente Xeneral Pedro Eugenio Aramburu per parte de la guerrilla Montoneros, que tuvo llugar el 29 de mayu de 1970, el gobiernu de Onganía sufrió una gastadura terminal, yá que perdió'l sofitu de los xefes militares, siendo destituyíu'l 8 de xunu de 1970. La Xunta de Comandantes en Xefe compuesta pol Teniente Xeneral Alejandro Lanusse, el Brigadier Xeneral Carlos Rei y l'Almirante Pedro Gnavi que designó presidente al Xeneral de Brigada Roberto Marcelo Levingston pretendía que'l nuevu mandatariu de facto siguiera les polítiques socioeconómiques diagramadas polos titulares de los trés fuercies armaes. Pero'l Presidente llevó a cabu les sos propies polítiques, les mesmes consistieron en "argentinizar" el procesu de crecedera económica y aguiyar la industria per mediu d'una conseña, el "merque nacional", aplicada poles empreses estatales y préstamos a baxu costu. Con aumentos salariales, Levingston intentó atraer a les bases sociales y da-y dalgún grau d'adhesión popular al so gobiernu. Pero les sos midíes xeneraron una espiral inflacionaria, una fuga de capitales estranxeros por cuenta de les polítiques nacionalistes y un aumentu del descontentu social.^[11][12]

Magar Roberto Marcelo Levingston trató de llevar a cabu un acercamientu colos partíos políticos, éstos refugaron la propuesta. La Hora del Pueblu empezó a esixir una salida eleutoral y de común alcuerdu. Jorge Paladino, delegáu de Juan Domingo Perón, y Ricardo Balbín fueron los principales mentores d'esta propuesta. Na Confederación Xeneral del Trabayu (CGT), José Ignacio Rucci ye designáu Secretariu Xeneral y la central obrera empieza una serie de paros xenerales qu'afecten a la industria, el tresporte y los servicios. La fuelga llevada a cabu por trabayadores del Chocón, que tamién foi sofitada pola población y l'obispu Jaime de Nevares, desmejoró entá más la yá fráxil situación social.^[11][12]

El 10 de marzu de 1971 empecipióse una masiva protesta social en Córdoba tres la designación como interventor de facto del dirixente conservador Camilo Uriburu que llevaría'l nome de Viborazo. La pueblada fortalecer col paru xeneral empecipiáu pola CGT rexonal el 12 de marzu. La población llegó a tomar el control d'unes 500 mazanes de la ciudá de Córdoba. La violencia xeneralizóse depués de que fuercies de la Policía de Córdoba y de la Policía Federal enfrentárense abiertamente con estudiantes y trabayadores. Un día dempués de que la ciudá fuera asegurada poles fuercies policiales, el interventor Camilo Uriburu arrenunció.^[11][12]

Levingston propónse siguir colos sos planes al llargu plazu, pero la Xunta de Comandantes píde-y l'arrenunciu'l 23 de marzu de 1971. Foi asocedíu pol Teniente Xeneral Alejandro Agustín Lanusse.^[11]

Mientres el so gobiernu designó a Margarita Argúas miembru de la Corte Suprema de Xusticia de la Nación Arxentina, la primer muyer n'integrar el máximu tribunal n'América.

El periodista Roberto Di Chiara ufiertó una reseña de lo que foi, según el so paecer, la presidencia del Xeneral de Brigada Roberto Levingston:

"El réxime militar yá nun yera tal. Diez díes dempués de la destitución de Onganía por decisión de los trés miembros de la Xunta foi designáu un xeneral con destín en Washington llamáu Roberto Marcelo Levingston, pa quien el nomamientu foi tan sorpresivu como pa la opinión pública que la desconocía. El 23 de marzu de 1971 arrenunció. Nesos trescientos díes, la xestión de Levingston amosó cómo podía llegase a un cargu ensin la perceición de les llendes. La primer tentación del nuevu presidente foi la de decidise pola "profundización" d'una revolución inesistente mientres aceptara gobernar baxu tutelar de la Xunta Militar en resolvimientos de significativa trescendencia y vía crecer la violencia cruciada. La fola d'asesinatos políticos afaró non yá con Aramburu, sinón tamién col importante dirixente sindical José Alonso, y siguió col asaltu de La Calera y Garín, atribuyíu a un grupu denomináu Fuercies Armaes Revolucionaries. En mediu del asediu guerrilleru, de la rocea sindical y de la vixilancia militar, Levingston proponíase descabezar a los partíos, convocar a la xeneración entemedia, armar un nuevu modelu de país y retomar l'ambigua idea d'un proyeutu nacional. D'últimes: el peronismu ensin Perón, el radicalismu ensin Balbín, y los partíos ensin los sos líderes. La respuesta de los mediadores políticos -Ricardo Balbín, Vicente Solano Lima, Jorge Paladino pol peronismu, Manuel Rawson Paz y otros- foi un documentu llamáu La Hora del Pueblu del 11 de payares, nel que demandaben el cumplimientu d'un plan políticu con llamáu a eleiciones llibres y ensin proscripciones, y el cambéu de la orientación económica. Suscribir la Unión Cívica Radical del Pueblu, el partíu Xusticialista, la democracia progresista, el partíu socialista arxentín, la UCR Bloquista de San Juan, y nun taben los demócrates cristianos, el radicalismu intransixente, el socialismu democrático, el comunismu y el Movimientu d'Integración y Desenvolvimientu de Frondizi. La coalición oxetiva que La Hora del Pueblu remembraba yera, principalmente, la de peronistes y radicales, la hora de los partíos políticos y de los líderes marxinaos por Levingston. Al empezar 1971, la designación como gobernador de Córdoba d'un conservador reaccionariu llamáu José C. Uriburu, dexó comprobar qué lloñe taba'l presidente d'entender lo que pasaba al so alredor, y cuál yera'l balance de la "revolución arxentina". Llegara con un golpe contra un presidente constitucional en nome del orde, l'autoridá, la racionalidá económica, la modernización del país. Cinco años dempués atropara frustraciones. El 23 de marzu de 1971 l'arrenunciu de Levinsgton punxo fin a una doble aventura; la primera, una revolución que nun foi; la segunda, la d'un presidente que foi convocáu p'alministrar una transición y quixo ser líder ensin siguidores. Dambos fracasos dieron l'argumentu de la xestión del xeneral Alejandro Agustín Lanusse."

Magar exerció'l cargu de facto, Roberto Marcelo Levingston ye'l xefe d'estáu arxentín que más tiempu sobrevivió al términu del so gobiernu (44 años, 2 meses y 22 díes), superando al momentu del so fallecimientu a María Estela Martínez de Perón (n. 1931).

Levingston finó'l 18 de xunu de 2015 nel Hospital Militar Central del barriu de Palermo, Ciudá de Buenos Aires a los 95 años d'edá, en permaneciendo delles selmanes internáu. Los sos restos fueron soterraos a les 10 de la mañana del mesmu día nel panteón militar del campusantu de Chacarita.^[13]

Ministerios de la Presidencia de Roberto Marcelo Levingston
Titular	Periodu
Ministeriu del Interior	Eduardo Mac Loughlin Arturo Cordón Aguirre	18 de xunu de 1970 – 13 d'ochobre de 1970 15 d'ochobre de 1970 – 23 de marzu de 1971
Ministeriu de Rellaciones Esteriores y Cultu	Luis María de Pablo Pardo	18 de xunu de 1970 – 23 de marzu de 1971
Ministeriu d'Economía y Trabayu	Carlos Moyano Llerena Aldo Ferrer	18 de xunu de 1970 – 15 d'ochobre de 1970 26 d'ochobre de 1970 – 23 de marzu de 1971
Ministeriu d'Educación	José Luis Cantini	18 de xunu de 1970 – 23 de marzu de 1971
Ministeriu de Trabayu y Seguridá Social	Juan Alejandro Luco	18 de xunu de 1970 – 23 de marzu de 1971
Ministeriu de Bienestar Social	Francisco Manrique Amadeo Frúgoli	18 de xunu de 1970 – 9 de febreru de 1971 10 de febreru de 1971 – 23 de marzu de 1971
Ministeriu de Defensa Nacional	José R. Cáceres Monié	18 de xunu de 1970 – 23 de marzu de 1971
Ministeriu de Xusticia	Jaime Perriaux	18 de xunu de 1970 – 23 de marzu de 1971
Ministerio d'Obres y Servicios Públicos	Aldo Ferrer Oscar Colombo	18 de xunu de 1970 – 26 d'ochobre de 1970 26 d'ochobre de 1970 – 23 de marzu de 1971[14]

• Golpes d'estáu n'Arxentina
• Revolución Arxentina
• Puebladas n'Arxentina ente 1969 y 1972

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Roberto Marcelo Levingston.
• Roberto Marcelo Levingston: "Una dictadura nun ye una tiranía", reportaxe publicáu nel diariu La Nación, 14-08-2005.