Richard Freiherr von Weizsäcker (15 d'abril de 1920, Castillo Nuevo de Stuttgart (es) 
– 31 de xineru de 2015, Berlín)[17] foi un políticu demócrata cristianu (CDU) alemán, presidente d'Alemaña ente 1984 y 1994.
Biografía
Yera fíu del diplomáticu Freiherr (barón) Ernst von Weizsäcker y hermanu del físicu y filósofu Carl Friedrich von Weizsäcker. Como'l so padre yera diplomáticu, la familia vivió de 1920 a 1924 en Basilea (Suiza), de 1924 a 1926 en Copenḥague (Dinamarca), de 1931 a 1933 n'Oslu (Noruega), de 1933 a 1936 en Berna (Suiza), onde asistió al Gymnasium Kirchenfeld, y d'últimes en Berlín, onde'l so padre foi primeru xefe del serviciu políticu del Ministeriu d'Asuntos Esteriores y en 1938 avanzó a Secretariu d'Estáu sol Ministru Joachim von Ribbentrop.
En 1937 fixo'l bachilleratu nel Gymnasium Bismarck de Berlín y foi xefe d'escuadra nes Mocedaes Hitlerianes. Depués treslladóse a Inglaterra pa estudiar Filosofía y Hestoria en Balliol College, en Oxford, siguiendo los sos estudios na Universidá de Grenoble (Francia). En 1938 entró nel Reichsarbeitsdienst (Serviciu Llaboral del Reich) y na seronda del mesmu añu empezó'l serviciu militar nel Reximientu d'Infantería Potsdam № 9, onde'l so hermanu Heinrich yera teniente primeru. El 1 de setiembre de 1939 la unidá de los hermanos von Weizsäcker crució la frontera polaca a 40 km al norte de Bromberg nel marcu de la invasión de Polonia, que marcó l'empiezu de la Segunda Guerra Mundial. El so hermanu Heinrich cayó a otru día nos combates llibraos nel monte de Tuchola xunto a Grudziądz.
El reximientu foi treslladáu dempués a la frontera con Luxemburgu, dómina na que von Weizsäcker asistió a cursos p'aspirantes a oficial. Más tarde foi destináu al frente oriental. En 1941 resultó mancáu y recibió la Cruz de Fierro de segunda clase. Darréu foi oficial asistente nel OKW (Altu Mandu de la Wehrmacht). Col grau de teniente primero participó nel sitiu de Leningráu, siendo condecoráu cola Cruz de Fierro de primer clase y xubíu a capitán de reserva. En 1945 tomó parte nos combates de la Prusia Oriental y n'abril de 1945 la so unidá foi movida a Potsdam.
Dempués de la guerra volvió a entamar los estudios de Derechu en Göttingen, que terminó en 1955, doctorándose en 1955. De 1947 a 1949 foi asistente del abogáu defensor del so padre mientres los Xuicios de Núremberg, nos que Ernst von Weizsäcker foi condergáu pola so participación activa na deportación de xudíos franceses a Auschwitz. De 1950 a 1958 trabayó na empresa Mannesmann AG en Gelsenkirchen, dempués nel bancu Waldthausen y de 1962 a 1966 na empresa química Boehringer Ingelheim. En 1953 casóse con Marianne von Kretschmann, con quien tuvo cuatro fíos.
En 1955 afiliar al Partíu Demócrata Cristianu Alemán, CDU. Algamó la vicepresidencia del grupu parllamentariu cristianodemócrata del Bundestag en 1972, cargu qu'ocupó hasta l'añu 1979. Ente 1981 y 1984 foi alcalde de Berlín Oeste, añu en que dimitió pa presentase como candidatu a la presidencia de la República Federal d'Alemaña. El 23 de mayu de 1984 foi escoyíu pa ocupar la xefatura del Estáu. Ganó muncha reputación col so discursu con ocasión del 40 aniversariu de la Segunda Guerra Mundial, el 8 de mayu de 1985, nel que dixo que'l final de la guerra, p'Alemaña "nun foi'l día d'una derrota, sinón el día de la lliberación". En 1990, foi unu de los protagonistes de la reunificación de los dos Alemanias y el primer presidente de l'Alemaña unificada. En 1994 abandonó la presidencia al concluyir el so segundu mandatu y foi sustituyíu por Roman Herzog.
El gobiernu de Guatemala dio-y la Orde del Quetzal en 1987.
Referencies
Enllaces esternos
_1class_BAR.svg){kind=small}
.png){kind=small}
_-_ribbon_bar.png){kind=small}
_-_DMN.svg){kind=small}
