Pablu de Tarsu según una representación nel cenobiu de Stavronikita, nel Monte Athos.
La Primera epístola a los corintios (1 Co) ye un llibru del Nuevu Testamentu de la Biblia. Ye una carta escrita por Pablo de Tarsu a la comunidá cristiana o Ilesia de Corintu. Tien 16 capítulos
Foi escrita dende Éfesu[1] cerca del tiempu de la Pascua nel tercer añu del viaxe de Pablo ellí,[2] sobro l'añu 57 dempués de Cristo, cuando planeaba visitar Macedonia pa más sero tornar a Corinto.
Esti llibru trata sobro Pablo, qu'unviaba cartes a los llugares que visitaba pa recomenda-yos coses.
Ún de los pasaxes más afamaos, ye'l del capítulu númberu XIII que fala sobro l'amor. Diz asina:
«Hermanos: Naguái los carismes meyores. Pero yo voi a amosavos un camín muncho meyor: Magar que yo falara les llingües de los homes y de los ánxeles, si nun tengo amor, nun soi más qu'una campana que retriñe o unos platillos que resonen. Magar que tuviere’l dau de profecía y conociere tolos misterios y ciencies, magar que tuviere una fe que tresllade los montes, si nun tengo amor nun soi ná. Magar que repartiere tolo que tengo ente los probes y m’entregare pa que m’amburasen les llapes, si nun tengo amor nun m’aprovecha.
L’amor ye pacetible, ye bondosu; l'amor nun tien la tema, nun ye engríu nin s’enchipa; nun ye toscu nin séndigu, nun s’enraxona, nun lleva cunta del mal. L'amor nun s’allegra de la inxusticia, présta-y la verdá; Escúlpalo too, créyelo too, espéralo too, aguántalo too.
.jpg)
