PROFILPELAJAR.COM

Ponte de Londres
	London Bridge (en)
	puente de carretera (es) , prestressed concrete bridge (en) , puente en arco (es) , box girder bridge (en) y puente romano (es)
Llocalización
País	Reinu Xuníu
Nación constitutiva	Inglaterra
Rexón	Londres
Condáu ceremonial	Gran Londres
Borough	municipio de Southwark (es)
Coordenaes	51°30′29″N 0°05′16″W / 51.5081°N 0.0878°O
	Ponte de Londres Ponte de Londres (Reinu Xuníu)
	Ponte de Londres Ponte de Londres (Londres)
Historia y usu
Atentados de Londres de junio de 2017 (es)
Ataques en Puente de Londres del 2019 (es)
Orixe del nome	Londres
Arquiteutura
Materiales	formigón pretensao y formigón armao
Altor	16 m
Anchor	32 m
Llargor	283 m
Crucia	ríu Támesis
Tresporta	A3 road (en)
Arcu más llargu	104 m
Encruces	King William Street (en) ; Borough High Street (en) ; Duke Street Hill (en)

La ponte de Londres (London Bridge n'inglés) ye una ponte en Londres (Inglaterra) que crucia'l ríu Támesis, ente City of London y Southwark. Asitiar ente les pontes de "Cannon Street Railway" y "Tower Bridge" (ye comúnmente confundíu con esti postreru anque son pontes distintes).

Na parte sur de la ponte atopa la Catedral de Southwark y London Bridge Station. Na parte norte atópase Monumentu a la Gran Quema de Londres y Monument tube station. Foi la única ponte sobre'l Támesis, dende Kingston hasta Putney Bridge que s'inauguró en 1729. La ponte actual abrióse'l 17 de marzu de 1973 y ye'l postreru d'una socesión de pontes.

La ponte ta designáu como parte de la carretera A3.

Historia

Nel llugar actual lleva esistiendo una ponte mientres cerca de 2000 años. La primer ponte sobre'l Támesis na zona de Londres foi construyida polos romanos nel llugar actual alredor del añu 46 d. C. y taba fechu de madera. La llocalización foi probablemente escoyida por ser una zona óptima pa construyir una ponte y al empar tener agües fondes con accesu al mar. Tres la marcha de los romanos, la ponte foi dexáu ensin nuevos arreglos, pero en dalgún momentu o bien foi reparáu, o se reconstruyó de nuevu, probablemente más d'una vegada. L'asentamientu y la ponte fueron destruyíos nuna rebelión encabezada pola reina Boudicca nel añu 60 d. C. La so victoria foi efímera, y pocu dempués los romanos ganaron a los rebeldes y dedicáronse a la construcción d'una nueva ciudá cercada. Parte de la muralla sobrevivió hasta los nuesos díes. La nueva ciudá y la ponte construyéronse alredor de la posición de la ponte actual, y dio-y accesu a los puertos de la mariña sur al traviés de Stane Street y la cai Watling (A2).

La ponte cayó en desusu dempués de que los romanos colaron. Como Londinium tamién foi abandonáu, había poca necesidá d'una ponte nesti puntu, y nel periodu saxón el ríu yera la frontera ente los reinos contrarios de Mercia y Wessex. Muncho más tarde, una tradición escandinava afirma que la ponte foi baltáu pol noruegu príncipe Olaf en 1014, p'ayudar al rei anglo-saxón Etelredo pa estremar a les fuercies de los daneses que teníen la ciudá cercada de Londres y Southwark, a entrambos llaos del ríu, recuperando asina Londres. Piénsase qu'esti episodiu inspiró'l famosu cantar de trubiecu británicu "la ponte de Londres ta cayéndose".

En 1013, el rei Etelredo II quemó la ponte pa intentar estremar les fuercies invasores del danés Svein Haraldsson. La reconstruyida Ponte de Londres foi destruyíu por una nube en 1091, y de nuevu (esta vegada debíu al fueu) en 1136.

Antigua Ponte de Londres

Dempués de la destrucción de la ponte en 1136, la so mantenedor Peter de Colechurch propunxo reemplazar la ponte de madera por una construcción permanente de piedra. Impunxéronse nuevos impuestos pa financiar la ponte de piedra, y la construcción de la nueva ponte empezó nel reináu d'Enrique II d'Inglaterra en 1176. Tardóse 33 años en completar la ponte y nun tuvo rematáu hasta 1209, mientres el reináu de Xuan I d'Inglaterra.

Juan tuvo la idea de construyir cases sobre la ponte, asina que llueu tuvo llenu de tiendes, cases ya inclusive una capiya nel centru de la ponte. Grabaos de la dómina amuesen que s'alzaron construcciones d'hasta siete pisos.

La decisión que tomó'l rei Juan de dexar que les tiendes construyir na Ponte de Londres fixo que'l tráficu que crucia'l ríu frenárase. Les cases y les tiendes tomaron l'espaciu y atraíen ensames, yá que cuando los carro rompíense cruciar la ponte podría llevar hasta una hora. Por esta razón, la xente d'a pies de cutiu optó por utilizar les decenes de barco-taxi de los ríos que rápido tresportaben a los londinenses de vera a vera. Cerca de 200 comercios alliniábense a entrambos llaos de la estrecha cai. Utilizábense ventanes p'amosar los productos y asina faer negocios; en cada tienda colgara un cartelu cola forma de los artículos vendíos, con cuenta de los analfabetos pudieren reconocer el negociu. Estos signos fueron publicaos abondo altos por que un caballeru a caballu pudiera pasar per debaxo d'ellos.

Dellos arcos de la ponte derrumbar en ciertes ocasiones, y les cases de la ponte fueron quemaes mientres la revolución de los llabradores de 1381 y la rebelión de Jack Cade en 1450, mientres la cual lluchóse una batalla campal sobre la ponte.

La parte sur de la ponte convertir nuna de les vistes más tristemente conocíes de Londres: les cabeces de traidores empaladas y cubiertes d'alquitrán pa protexeles de los elementos. La cabeza de William Wallace foi la primera n'asitiase na ponte en 1305, empezando una tradición que se perpetuó mientres 355 años. Otres cabeces asitiaes na ponte fueron les de Jack Cade en 1450, Tomás Moro en 1535, Juan Fisher en 1535, y Thomas Cromwell en 1540. Un visitante alemán en 1598 rellató haber vistu más de 30 cabeces sobre la ponte. La práutica foi finalmente abolida en 1660 tres la restauración del reináu de Carlos II d'Inglaterra.

Les construcciones sobre la ponte supunxeron un peligru de quema constante, al empar qu'aumentaron la presión sobre los sos arcos, polo que nun sospriende que socedieren numberosos desastres nel mesmu. En 1212 o 1213 empecipióse quiciabes el mayor de les primeres quemes de Londres, amburando a la mesma vegada los dos estremos de la ponte atrapando en mediu a munchos habitantes y matando alredor de 3000 persones. Otra gran quema asocedió en 1633 estropiando una tercer parte del mesmu, anque esto previeno que la ponte fuera afeutáu mientres el Gran Quema de Londres en 1666. En 1722 la conxestión yera tal sobre la ponte, que l'alcalde decretó que "tolos carruaxes y coches de caballos entrando dende fora en direición la ciudá han de circular nel llau Oeste de la ponte, y tolos carruaxes y coches de caballos saliendo dende la ciudá pa escontra fora han de circular nel llau Este de la ponte". Esto posiblemente foi l'orixe de qu'en Gran Bretaña conducir pela esquierda. Finalmente, en 1758-62 baltáronse toles cases sobre la ponte xunto a los dos arcos centrales, lo qu'ameyoró la navegación sobre'l ríu.

Nueva Ponte de Londres

Escontra'l final del sieglu XVIII yera obviu que la ponte -tres 600 años- precisaba ser reemplazada. Yera estrechu, decrépito, y un peligru pal tráficu fluvial. En 1799 empecipióse una competición sobre diseños pa reemplazar la vieya ponte, lo que motivó que Thomas Telford propunxera una ponte con un únicu arcu de fierro estendiéndose 180m. La revolucionaria naturaleza del diseñu foi emponderada pero nunca se llevó a cabu dada la incertidume sobre la so viabilidá y sobre la cantidá de terrenal necesaria pa la so construcción llicéu.

La vieya ponte foi finalmente sustituyida por un elegante diseñu de cinco arcos de piedra, diseñáu por John Rennie. La nueva ponte foi construyíu 30m al este (ríu abajo) del sitiu orixinal, costó dos millones de llibres esterlines, y foi rematáu pol fíu de Rennie tres siete años de trabayos, dende 1824 hasta 1831. La vieya ponte caltener n'usu mientres se construyía'l nuevu, y foi baltáu tres l'apertura del nuevu en 1831.

La nueva ponte taba construyíu con granitu, con un llargor de 283m y un anchor de 15m. La inauguración oficial tuvo llugar el 1 d'agostu de 1831, el rei Guillermu IV y la reina Adelaida asistieron a la llacuada nun pabellón alzáu sobre la ponte. El recién construyíu HMS Beagle foi'l primer barcu en navegar so la ponte. Foi enancháu en 1902-04 de 16m a 20m nun intentu de combatir la conxestión crónica de tráficu de Londres. Desafortunadamente, esto resultó ser demasiáu pa les pilastres de la ponte, y afayóse que se taba fundiendo 1cm cada trés años. En 1924 la parte este de la ponte taba ente 8 y 10cm más fundida que la parte oeste; llueu foi obviu que la ponte tendría de ser reemplazáu por unu más modernu.

El 18 d'abril de 1968 la ponte de Rennie foi vendíu al empresariu americanu Robert P. McCulloch por $2.460.000. La ponte foi reconstruyida en Lake Havasu City, Arizona ya inauguráu el 10 d'ochobre de 1971. Non tou la ponte foi tresportada a América, por cuenta de tases d'esportación.

La Ponte de Londres modernu

La Ponte de Londres actual foi construyida por John Mowlem de 1967 a 1972 ya inauguráu pola reina Sabela II el 17 de marzu de 1973. Tien 283 m de llargu. El costu de 4 millones de llibres esterlines foi asumíu na so totalidá por Bride House Estates. La ponte actual ta construyida sobre'l mesmu llugar que la ponte de Rennie, que foi baltáu curioso pieza per pieza mientres la nueva ponte yera construyida, d'esta forma caltener n'usu mientres esti procesu.

En 1984 la fragata de clase Leander HMS Jupiter topetó cola Ponte de Londres provocando un dañu significativu tanto al barcu como a la ponte.

Nel Día de l'Alcordanza de 2004, delles pontes londinenses fueron decoraes con llume colorao pa formar parte d'un espectáculu nel qu'unos aviones sobrevolaben el percorríu del Támesis. El llume ameyoró considerablemente l'apariencia de la Ponte de Londres, polo que decidió caltenese hasta l'actualidá (anque foi privada del restu de les pontes) y alluma la ponte peles nueches.

El 3 de xunu de 2017, Khuram Shazad Butt, Rachid Redouane y Yusef Zaghba^[1]^[2] provocaron un atentáu en Londres al pillar a dellos viandantes na ponte^[3]