PROFILPELAJAR.COM

Mapa del norte de la India a fines del periodu védicu.

El periodu védicu (o yera védica) ye'l periodu nel que se compunxeron los Vedes, los testos sagraos más antiguos de los indoarios. Basándose n'evidencia lliteraria, los estudiosos alluguen esta dómina nel periodu que va aproximao ente'l 1500 e.C. y termino nel añu 327 a. C.

La cultura rellacionada con esti periodu, dacuando llamada «cultura védica», ta centrada nes zones norte y noroeste del subcontinente indiu. La so fase más antigua vio la formación de dellos reinos. Na so fase más moderna (dende'l 600 e. C.) vio la puxanza de los 16 pequeños reinos Majayanapadas, y que fueron asocedíos pol Imperiu maurya (dende ca. 320 e. C.) la edá d'oru, la era clásica de la lliteratura sánscrita, y los reinos medios de la India.

El «Rig-veda»

Con base nel desenvolvimientu llingüísticu de los testos de los cuatro Vedes reconstruyéronse dellos detalles del principiu de la historia de la India.

Etapa rigvédica: El Rig-veda compúnxose oralmente a lo llargo de dellos sieglos, y —sacante los capítulos más nuevos (la primer parte del 1 y tol 10)—, debe de terminase de completar escontra'l 1000 e. C. Dende'l puntu de vista arqueolóxicu, esti periodu puede corresponder cola cultura de tumbes de Gandhara (ente Afganistán y el norte de Paquistán), la cultura del Campusantu H (na rexón paquistanina de Panyab) y la cultura de l'alfarería ocre coloriáu, más cercanes a Irán. Nun hai evidencia llingüística o arqueolóxica llargamente aceptada d'una continuidá cultural direuta dende la cultura del valle del Indo (nel sur de Paquistán).
Etapa mantra: correspuende a la Edá del Fierro temprana (escontra'l 1000 e. C.) nel noroeste de la India.
Etapa samjita: desenvolvióse aproximao ente'l 1100 y el 800 e. C. Dende'l puntu de vista arqueolóxicu, esti periodu correspuende a la cultura de l'alfarería gris pintada (d'alredor del 900 e. C.) y a la fana del centru políticu de la India —siempres sobre'l ríu Ganges—, dende la rexón de los kurus escontra la de los panchales.
Etapa de la prosa bráhmana: desenvolvióse aproximao ente'l 900 y el 600 e. C..
Etapa sutra: últimu estratu del sánscritu védicu, escontra'l 500 e. C.

El sánscritu épicu y el sánscritu de Pánini

L'idioma de los testos épicos Majábharata y Ramaiana, y el sánscritu clásicu descritu pol gramáticu Pánini ―dempués del 400 e. C.― considérase un idioma distintu del sánscritu védicu.

Dende'l puntu de vista arqueolóxicu, esti periodu correspuende al rápidu espardimientu de l'alfarería pulío negra del norte por tol norte de la India. Esta tamién foi la dómina de los principios del Veiānta, y tamién l'apaición de Gautama Buda, y del idioma pali en que s'escribieron les escritures budistes.

Dende'l puntu de vista arqueolóxicu, esti periodu correspuende a la cultura de l'alfarería gris pintada y a la fana del centru políticu de la India, dende los kurus escontra los panchales, sobre'l ríu Ganges.

Namái esisten rexistros históricos dempués del final del periodu védicu, y fueron bien escasos a lo llargo de la Edá Media na India. El fin la India védica tuvo marcáu por cambeos culturales, llingüísticos y políticos. La gramática de Panini marca l'apoxéu de la codificación de los testos sutras y representa coles mesmes l'empiezu del sánscritu clásicu. La invasión de Darío I al valle del ríu Indo a principios del sieglu VI e. C. marcó l'empiezu de les influencies esternes, siguíu polos reinos de los indogriegos, nueves foles inmigratorias dende'l 150 e. C. (los ábhiras, los shakas), los kushanes y finalmente los sultanes islámicos. La fonte histórica más importante de la xeografía de la India posvédica ye l'historiador griegu Flavio Arrianu (II sieglu d. C.) que los sos informes basar en Megástenes, l'embaxador maurya en Patna.

Periodu rigvédico

L'orixe de la cultura védica y la so rellación cola cultura del valle del ríu Indo (en Paquistán), la cultura de tumbes de Gandhara (n'Afganistán) y la migración indoaria sigui siendo revesosu (ver teoría de la invasión aria) ya influyíu pola política na sociedá india, xenerando disputes (ver la teoría Out of India alrodiu de la historia de la cultura védica.

El Rig-veda ye fundamentalmente una coleición d'himnos relixosos, con alusiones (anque nenguna esplicación) de dellos mitos y hestories, principalmente nos llibros menos antiguos: el llibru 1 y 10. Los himnos más antiguos —posiblemente ente los llibros 2 y 7 (anque dalgunos sostienen que'l llibru 9, el «Soma-mandala» ye entá más antiguu)—, contienen munchos elementos heredaos d'una sociedá prevédica indoirania. Por eso ye difícil definir l'empiezu precisu del periodu védicu, yá que remanez ensin cordures dende la era que-y preciede. Amás, por cuenta de la naturaleza seminómade de la sociedá descrita, nun puede alcontrase claramente, y na so fase más temprana describe a tribus qu'esencialmente taben en movimientu.

Los arios rigvédicos tienen enforma de mancomún cola cultura de Andrónovo ―de la que se cree que foi'l sitiu de los primeres carros tiraos por caballos―, colos reinos Mittanni y colos antiguos iranios.

Organización política

Les unidaes polítiques de los primeros arios védicos nómades yera * yana (grupu de xente) o "krishti"

vish (subdivisión del anterior), dirixíu por un vish-pati
grama (lliteralmente ‘aldega’, anque se refier a un carru tiráu por gües o caballos, ocupáu por una familia), la unidá más pequeña. Yera dirixíu por un gramani (l'home padre de familia).

El rashtra (provincia) yera gobernáu por un rayen (‘rei’, xefe, líder). Dacuando al rei llamar gopa (‘proteutor’) y dacuando samrat (xefe supremu). Yera escoyíu d'ente los miembros de los rayania (la casta hereditaria real, que dempués se convertiría na casta chatría de guerreros).

Había dellos tipos principales de xuntes polítiques: vidhata y "sabha". Gana yera l'asamblea non monárquica que yera paralela a les asamblees monárquiques d'esi periodu, lideraes por Yieshtha (qu'en testos budistes llámase Jettaka). El sabha, que s'asitiaba fora del asentamientu, taba acutáu namái a los vratias (bandes de bráhmanas y chatrías errantes en busca de ganáu, con una esposa de mancomún pums-chalí (‘que cuerre tres los homes’, prostituta)^[1] ente que los vidatha teníen un ritual de distribución del botín^[2]

Referencies

↑ H. Falk: Bruderschaft udn Würfelspiel. Freiburg (Alemaña): 1986.
↑ F. B. J. Kuiper: Selected writings on indian linguistics and philology (páxs. 406-417).

Referencies

Bokonyi, S.: Horse remains from the prehistoric site of Surkotada, Kutch, late 3rd millennium BC. South Asian Studies, 13: páxs. 297-307, 1997.
Kocchar, Rajesh, The vedic people: their history and geography. Hyderabad: Orient Longmans, 1999.
Lal, B. B.: The homeland of the aryans. Evidence of rigvedic flora and fauna & archaeology. Nueva Delhi: Aryan Books International, 2005.
Witzel, Michael: «Tracing the vedic dialects» (páxs. 97-265), en Dialectes dans les litteratures indo-aryennes. París: Caillat, 1989.
Witzel, Michael: «The Pleiades and the Bears viewed from inside the vedic texts», en EVJS, volume 5, númberu 2, avientu de 1999.

Otres llectures

R. C. Majumdar y A. D. Pusalker (editores): The history and culture of the indian people, volume I, «The vedic age». Bombay: Bharatiya Vidya Bhavan, 1951.
Majumdar, R. C. et al.: An advanced history of India. MacMillan, 1967.
Lokmanya Bal Gangadhar Tilak: The arctic home in the «Vedes». Messrs Tilak Bros., 1903.
Ankerl, Guy. Global communication without universal civilization Vol.1: Coexisting contemporary civilizations : Arabo-Muslim, Bharati, Chinese, and Western. Xinebra (Suiza): INU Press. ISBN 2-88155-004-5.