PROFILPELAJAR.COM

Oyíu
	; Corte anatómicu del oyíu esternu y mediu.
Llatín	auris (?)
Sistema	Audición
	[editar datos en Wikidata]

El oyíu conforma los muérganos d'equilibriu y audición. Tamién se-y denomina órganu vestibulococlear dientro del estudiu de la medicina.

Ye un órganu que s'atopa bien desenvueltu, principalmente en mamíferos inferiores terrestres y acuáticos, tal ye'l casu de los félidos y los grandes cetaceos onde, gracies a la so evolución fisioanatómica, se han hiperdesarrolláu los mecanorreceptocitos especializaos en destacar el sentíu d'equilibriu y audición en perfecta harmonía. Nel casu del ser humanu esta evolución nun ta tan desenvuelta.

En xunto l'estudiu histoanatómico del oyíu estremar en trés partes, oyíu esternu, oyíu mediu y oyíu internu.

Oyíu esternu

Compónse nel so orixe pol pabellón auricular y el conductu auditivu esterior y de la maxana interiofica

El pabellón auricular ta nuna base de cartílagu elásticu recubiertu por piel blando, dicha piel tien abondoses glándules sebacees, denominaes como vellosidá del tragu, y na so parte medial tien na arquiteutura ósea. Fibres de músculu estriáu que se comuniquen col conductu auditivu esternu, dándo-y firmeza y sofitu; según cierta capacidá de movimientos nel ser humanu. Nel oyíu animal puede apreciase dientro del estudiu del órganu vestibulococlear de los mamíferos terrestres a los músculos estremismos de la oreya.

El conductu auditivu esternu estender dende dichu pabellón escontra'l tímpanu. Dichu meato o conductu mide nun permediu d'alredor de 2.5 cm de llongura nel ser humanu,^[1] y puede midir hasta 7 cm n'otros mamíferos. Ta compuestu de cartílagu elásticu, texíu óseo y piel blando. Tamién se presenten vellosidaes del tragu que son verdaderamente más abondosos en suxetos masculinos. Xusto na piel alcuéntrense glándules ceruminosas, que son una especie de glándules sudorípares apocrinas, siendo les responsables de la producción de ceruyu, que tien por funciones protexer al cuévanu ótica d'axentes estraños, como'l polvu, axentes parásitos, axentes bederres y de ciertos axentes bacterianos; y evitar la maceración de la piel blando de dichu meato o conductu. L'oyíu mediu ayuda al equilibriu de la mesma.

Oyíu mediu

Apréciense dientro del so edificiu anatómicu: el cuévanu timpánica, la membrana timpánica, los osteocillos óticos (huesecillos del oyíu), senos y celdes mastoideos, según la tuba faríngea o faringotimpánica (antes denomada Trompa de Eustaquio).

Dientro de la cuévanu timpánica tómase un senu irregular apináu d'aire, esti elementu llega dende la nasofaringe per mediu de la tuba faringotimpánica, y encárgase de dar acople a la estructura intratimpánica, lo mesmo que de sirvir de mediu de tresporte de frecuencies acústiques. El cuévanu timpánica ta recubierta por mucosa y una lámina epitelial de tipu planu simple na so parte posterior, pero nel anterior apréciase un epiteliu de tipu cilíndricu ciliáu pseudoestratificado con célules caliciformes.

La membrana timpánica ye d'aspeutu tresparente y dixebra al cuévanu timpánica del meato auditivu esternu. Tien una estructura ovaloide con un diámetru permediu d'alredor de 1 cm. A la membrana timpánica estúdiense-y dos porciones; la Pars Tensis o porción estriada y la Pars Laxus o porción laxa. Componer de trés capes:

Capa entemedia: compuesta por un texíu fibroconectivu conformáu en semitotalidad a la membrana timpánica, compuesta por coláxena amás de fibres elástiques y fibroblastos.
Estratu córneo: ye piel qu'anubre la superficie esterior de la membrana timpánica escareciendo de pelos y glándules, compuesta por epidermis que se posa sobre una capa de texíu conectivu subepidermiana.
Mucosa: reviste a la superficie interior de la capa entemedia de texíu conectivu, con un epiteliu de carauterístiques planu simple.

Los osteocillos óticos son cuatro diminutos güesos denominaos pol so arquiteutura anatómica col nome del Martelus (martiellu), el Anvilus (incla), el Lenticulens (lenticular), y el Estribalis (estribu). L'estribu ye'l güesu más pequeñu del cuerpu humanu. Éstos conformen una cadena que s'estiende dende la membrana timpánica hasta la ventana ovaloide. Los osteocillos tán compuestos por texíu óseo compactu y cartílagu hialino. La función de los osteocillos óticos y la membrana timpánica ye'l tresformamientu d'ondes sonores que viaxen per mediu del aire nel cuévanu timpánica a ondes sóniques que viaxen per mediu del líquidu perilinfático del oyíu internu. Cuando les ondes sonores enfusen l'oyíu mediu, el martiellu cute a la incla y este cute al estribu darréu, faciendo comunicación ente estos 3 huesecillos; dempués d'esti procesu'l soníu pasa pola ventana oval y la ventana circular.^[2]

La tuba faringotimpánica o trompa de Eustaquio mide nel ser humanu d'edá adulta unos 4 cm de permediu. Componer d'una porción ósea y otra cartilaxinosa, tien una llámina epitelial compuesta por epiteliu nasofaríngeo o epiteliu cilíndricu ciliáu pseudoestratificado con abondoses célules caliciformes. Sirve pa igualar la presión a entrambos llaos del tímpanu.

Oyíu internu

Tamién denomináu labyrinthus, estrémase de la mesma en labyrinthus osseus (oseu) y labyrinthus captivus (membranosu). Nel labyrinthus osseus los conductillos semicirculares pertenecen al órganu propiu del equilibriu, ente que la coclearis o caracola pertenez al órganu de l'audición. El labyrinthus osseus contién un líquidu linfático denomináu perilinfa que ta alcontráu nel espaciu perilinfático.^[3]

El labyrinthus captivus subdividir en labyrinthus vestibularis y labyrinthus coclearis. El labyrinthus vestibularis inclúi los estatoconios denominaos utriculus y saculus alcontraos nos conductillos semicirculares óseos. El labyrinthus coclearis ta formáu pol conductillo coclearis allugáu na cóclea ósea. L'Órganu de Corti allugar nel conductillo coclearis y ye denomináu l'órganu receptor de l'audición y propiocepción.

Esisten tamién les canales semicirculares ,son trés tubitos narquiaos en semicírculos, enllantaos nel antepar y asitiaos en trés planos rectangulares, según los trés dimensiones del espaciu. Les canales semicirculares dannos la noción del espaciu y, poro, contribúin al caltenimientu del equilibriu de la cabeza y del cuerpu.

Dempués atopamos el cascoxu o cóclea ye un sistema de tubos endolcaos, con tres tubos distintos, unu al llau del otru denominaos rampla vestibular, rampla media y rampla timpánica. La rampla vestibular y media tán dixebraes ente sigo pola membrana vestibular (M.V.), la rampla timpánica y la rampla media tán dixebraes pola membrana basilar (M.B.). Na superficie de la membrana basilar tópase una estructura, l'órganu de Corti, que contién una serie de célules mecánicamente sensibles, les célules ciliaes. La rampla vestibular y la rampla timpánica atópense llenes de perilinfa, ésta ye rica en Na y probe en proteínes. La rampla media contién endolinfa la cual ye rica en proteínes y contién sobremanera K. La rampla vestibular rellacionar cola ventana oval per aciu l'antepar y la rampla timpánica llenda cola ventana redonda. Dambos conductos comuniquen abiertamente nel vértiz del cascoxu o helicotrema. Les célules ciliaes sosteníes poles célules de Deiters tán dispuestes angularmente y colos sos estremos algamen la membrana tectoria de tipu xelatinosu y que ta estendida sobre les célules ciliaes.

La membrana vestibular ye tan delgada, que nun enzanca'l pasu de les vibraciones sonores dende la rampla vestibular a la rampla media. Polo tanto tocantes a tresmisión del soníu, la rampla vestibular y media considérense como una única cámara. La importancia de la membrana vestibular depende de que caltenga la endolinfa na rampla media necesaria pal normal funcionamientu de les célules ciliaes.^[4]

Órganu de Corti

Ye l'órganu fundamental de la propiocepción del procesu auditivu polo xeneral. Ye tamién nomáu como órganu de la spira o órganu espiral yá que s'atopa en tol percorríu del conductu coclear, alcontráu nel oyíu internu. Ta conformáu por un epiteliu engrosáu de carauterístiques demasiáu complexes, imposibles de definir inclusive baxu microscopía electrónica, pero puede sintetizase el so estudiu en dos fuentes celulares:

Célules ciliaes cocleares: tienen la función de tresformar señales acústiques físiques a señales acústiques mecániques cortilinfáticas, y de estes a señales electroquímiques empobinaes al área receptora auditiva de la corteza cerebral (41 y 42 de Brodman). Mecanorreceptocitos sensoriales, con una filera de célules ciliaes internes y cuatro fileres de célules ciliaes esternes.
- Célules Ciliaes Internes: esisten nun númberu averáu de 4000, alliniaes nuna única filera sobre la cara interna de les célules columnares internes. Asemeyar nel so microestructura a la d'una pera, dientro de la so citosol apréciense cantos sinápticos de naturaleza aferente.
- Célules Ciliaes Esternes: alcontrar na periferia de les célules columnares esternes formando 4 fileres regulares con un númberu averáu de 13.000 célules. Los sos terminales nervioses son de carauterístiques aferentes y eferentes.

Célules de sostén: son célules estremaes que fuelguen sobre una membrana basal, esisten 6 tipos denominaos pol so microestructura:
- Célules limitantes internes: igüen al espaciu de Nuel o túnel mediu.
- Célules falángicas internes: apurren un sostén pilárico.
- Célules columnares internes: igüen al túnel de Corti o túnel internu.
- Célules columnares esternes: igüen al túnel de Corti o túnel internu.
- Célules falángicas esternes: apurren un sostén pilárico.
- Célules limitantes esternes: igüen al espaciu de Nuel o túnel mediu.

El líquidu linfático alcontráu en mediu del túnel de Corti y del espaciu de Nuel denominar cortilinfa (endolinfa), de funciones acústicu-receptores.

Inervación y regación

L'oyíu internu ta inervado pol NC VIII, denomináu Nerviu Vestibulococlear ó Vestibulococlearis. La so regación ta favorecida pola arteria auditiva interna, caña de l'arteria cerebelosa inferior.^[5]^[6]^[7]

Referencies

↑ [1] Manual d'otorrinolaringoloxía infantil. Escritu por Pilar Navarro Paule, Rafael Pérez Aguilera, Carlos Sprekelsen Gassó. páx.PT39. books.google.es
↑ Greinwald, John H. Jr MD; Hartnick, Christopher J. MD The Evaluation of Children With Hearing Loss. Archives of Otolaryngology — Head & Neck Surgery. 128(1):84-87, xineru de 2002
↑ Anson and Donaldson, Surgical Anatomy of the Temporal Bone, 4ª edición, Raven Press, 1992
↑ Stenström, J. Sten: Deformities of the ear; In: Grabb, W., C., Smith, J.S. (editáu): “Plastic Surgery”, Little, Brown and Company, Boston, 1979, ISBN 0-316-32269-5 (C), ISBN 0-316-32268-7 (P)
↑ Lam SM. Edward Talbot Ely: father of aesthetic otoplasty. [Biography. Historical Article. Journal Article] Archives of Facial Plastic Surgery. 6(1):64, xineru febreru de 2004.
↑ Siegert R. Combined reconstruction of congenital auricular atresia and severe microtia. [Evaluation Studies. Journal Article] Laryngoscope. 113(11):2021-7; discussion setiembre de 2028, payares de 2003.
↑ Trigg DJ. Applebaum EL. Indications for the surgical repair of unillateral aural atresia in children. [Review] [33 refs] [Journal Article. Review], American Journal of Otology. 19(5):679-84; discussion 684-6, setiembre de 1998