| Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables.
Pues añadiles tu mesmu o avisar al autor principal del artículu na so páxina d'alderique pegando: {{subst:Avisu referencies|Oseya de Sayambre}} ~~~~ |
Oseya de Sayambre[3] (oficialmente en castellanu Oseja de Sajambre) ye un conceyu y llocalidá d'España, na provincia de Llión, comunidá autónoma de Castiella y Llión. Tien un área de 73,31 km² con una población de 252 habitantes en 2017. Les sos fiestes patronales celébrense los díes 15 y 16 d'agostu por La nuesa Señora y San Roque" y la so principal actividá económica ye la ganadería. L'únicu xentiliciu de tolos habitantes del conceyu ye «sajambriegos».
Llinda pel norte col Principáu d'Asturies, empecipiáu yá l'Escobiu de Los Beyos, y al sur cola contorna de Riañu, pasáu'l Puertu del Pontón. El conceyu tien la particularidá de, magar pertenecer a la provincia de Llión, tar asitiáu al norte del cordal Cantábricu y vertir les sos agües a Asturies. Dientro del so términu municipal —concretamente na Fonte del infiernu»— naz el ríu Sella, que talló l'Escobiu de los Beyos pol qu'escurre, travesando'l Principáu d'Asturies hasta desaguar nel mar Cantábricu, en Ribesella.
A esti Conceyu pertenecen la mesma llocalidá d'Oseya de Sajambre y les pedaníes de Pío de Sajambre, Vierdes de Sajambre, Ribota de Sajambre y Soto de Sajambre. El conceyu llenda colos siguientes términos municipales:
Asitiada dientro del Parque Nacional de Picos d'Europa foi definida pol Conde de Saint-Saud como «una vasta cubeta circular con un conu predresu majestuosamente asitiáu nel so centru. Ye picar Ten». Amás d'esti monte de forma piramidal, un circu de cumes arrodien Oseya: Pozúa (1923 m), Picu Jario (1908 m) o Niajo (1739 m), dende que les sos visos, mayaes, fasteres, montes, senderos o praderías el visitante puede contemplar les vistes más espectaculares d'esti valle d'altu monte que foi calificáu por dalgunos como «la Suiza cantábrica».
La ilesia de Santa María d'Oseya dependió mientres la Edá Media del monesteriu de San Facundo y Primitivu de Sahagún. La inesistencia d'un desenvolvimientu industrial nel sieglu pasáu dexó'l caltenimientu d'una de les mases forestales d'especies autóctones más importantes y pervalibles d'España, que sirve d'hábitat a una gran biodiversidá.
Referencies
.svg)
