Oscar Luigi Scalfaro ['skalfaro] (9 de setiembre de 1918, Novara – 29 de xineru de 2012, Roma) foi un políticu italianu, perteneció al partíu de la Democracia Cristiana. Foi'l novenu presidente de la República italiana dende 1992 a 1999.[17]
Biografía
Llicenciáu en Derechu pola Universidá Católica del Sagráu Corazón de Milán, aportó la maxistratura. Participó na resistencia antifascista. Al rematar la II Guerra Mundial, desempeñóse como fiscal públicu. Afiliar a Aición Católica que-y facilitó l'accesu a cargos de responsabilidá nel partíu Democracia Cristiana, DC. Foi escoyíu diputáu por esti partíu nes eleiciones a l'Asamblea Constituyente de 1946 y a l'Asamblea Llexislativa de 1948.
Foi secretariu y vicepresidente del grupu parllamentariu del so partíu na Cámara de Diputaos y ocupó la vicepresidencia de la Cámara ente 1975 y 1983.
Tres desempenar dellos puestos gubernamentales, Scalfaro foi nomáu ministru de Tresportes y Aviación Civil, departamentu qu'ocupó nos gobiernos d'Aldo Moro, Giovanni Leone, Mariano Rumor y Giulio Andreotti (1968-1972); ministru d'Educación col gobiernu de Andreotti (1972-1973) y ministru del Interior col socialista Bettino Craxi (1983-1987).
El 24 d'abril de 1992 Scalfaro foi escoyíu presidente de la Cámara de Diputaos y arriendes de la inesperada dimisión del presidente de la República Francesco Cossiga foi'l candidatu de consensu de les fuercies polítiques p'asocede-y, foi designáu novenu presidente de la República d'Italia'l 25 de mayu.
Scalfaro, asitiáu naquel momentu na izquierda de la DC, amosóse como un enemigu inflexible de la corrupción política na dómina en que se desenvolvieron numberosos procesos xudiciales anti-corrupción. Negóse, como presidente de la República, a sancionar decretos pa llindar estos procesos como deseyaba'l gobiernu, entepasándose nes funciones representatives de la presidencia. Scalfaro nun se venceyó a nengún partíu políticu al sumir el Partíu de la Democracia Cristiana y convirtióse nun referente políticu pa la ciudadanía italiana, cuando se conoció la magnitú qu'adquiriera la corrupción ente los grandes partíos políticos.
El so refugu de la corrupción política llevólu a pronunciar en públicu declaraciones como "aplicar el bisturín pa sajar la peste bubónica" y a "atacar les patoloxíes que se manifestaren na xestión pública"..
Scalfaro realizó una visita d'Estáu a Etiopía en 1997, na que pidió perdón poles otomíes cometíes pol Exércitu italianu cuando invadió esi país en 1935.
El 15 de mayu de 1999, Scalfaro dimitió dellos díes antes del final del so mandatu. De magar, como ex presidente, foi senador vitaliciu hasta la so muerte, asocedida en Roma na madrugada del 29 de xineru de 2012.[17]
Referencies
Enllaces esternos
_5class_BAR.svg){kind=small}
_1class_BAR.svg){kind=small}
