Nicolas Léonard Sadi Carnot
Vida
Nacimientu	París, 1 de xunu de 1796[1]
Nacionalidá	Francia
Muerte	París, 24 d'agostu de 1832[1] (36 años)
Sepultura	Cimetière ancien d'Ivry-sur-Seine (en)
Causa de la muerte	cólera
Familia
Padre	Lazare Carnot
Casáu con	ensin valor
Hermanos/es	Hippolyte Carnot (es)
Estudios
Estudios	Escuela Politéunica Liceo Condorcet (es) Conservatorio Nacional de Artes y Oficios (es) Lycée Charlemagne (es)
Direutor de tesis	Denis Poisson
Llingües falaes	francés[2]
Alumnu de	Denis Poisson
Oficiu	matemáticu, físicu, inxenieru militar, inxenieru
Emplegadores	Exércitu de Tierra francés
Trabayos destacaos	ciclo de Carnot (es) Carnot's theorem (en)

Nicolas Léonard Sadi Carnot (1 de xunu de 1796, París – 24 d'agostu de 1832, París),^[3] de normal llamáu Sadi Carnot foi un físicu y inxenieru francés pioneru nel estudiu de la termodinámica. Reconózse-y güei como'l fundador o padre de la termodinámica.

Yera fíu de Lazare Carnot, conocíu como'l Gran Carnot, y tíu de Marie François Sadi Carnot, que aportó a Presidente de la República Francesa.

Llicenciáu na Escuela Politéunica, en 1824 publicó la so obra maestra: "Reflexones sobre la potencia motriz del fueu y sobre les máquines fayadices pa desenvolver esta potencia", onde espunxo les idees que daríen forma al segundu principiu de la termodinámica. Estos trabayos, pocu entendíos per parte de los sos contemporáneos, fueron más tarde conocíos n'Alemaña por Rudolf Clausius (que foi quien los espublizó) y por William Thomson (Lord Kelvin) nel Reinu Xuníu. Como reconocencia a les aportaciones del primeru, el principiu de Carnot se rebautizó como principiu de Carnot-Clausius. Esti principiu dexa determinar el máximu rendimientu d'una máquina térmica en función de les temperatures de la so fonte caliente y de la so fonte fría. Cuando Lluis XVIII unvió a Carnot a Inglaterra pa investigar l'eleváu rendimientu de los sos máquines de vapor, diose cunta que la creencia xeneralizada d'alzar la temperatura lo más posible pa llograr el vapor ameyoraba'l funcionamientu de les máquines. Poco dempués afayó una rellación ente les temperatures del focu caliente y frío y el rendimientu de la máquina. Como corolariu llógrase que nenguna máquina real algama'l rendimientu teóricu de Carnot (llográu siguiendo'l ciclu de Carnot), que ye'l máximu posible pa esi intervalu de temperatures. Toa máquina que sigue esti ciclu de Carnot ye conocida como máquina de Carnot.

Sadi Carnot nun publicar nada dempués de 1824 y ye probable qu'él mesmu creyera fracasar, él mesmu referíase como un simple "constructor de motores de vapor”^[4] sicasí'l so pensamientu ye orixinal, únicu na historia de la ciencia moderna, pos a diferencia de lo que-y asocede a munchos otros científicos, nun se sofita en nada anterior y abre un ampliu campu a la investigación. Esi llibru, ignoráu hasta entós pola comunidá científica de la dómina, foi rescatáu del olvidu pol inxenieru ferroviariu Émile Clapeyron, que contribuyó cola so nueva representación gráfica a faer más fácil y comprensible la teoría de Carnot. A partir d'entós influyó de manera definitiva en Clausius y Thomson, quien formularon d'una manera matemática les bases de la termodinámica.

Sadi Carnot retirar del exércitu francés en 1828 y col so patrimoniu pudo llevar una vida sele necesaria pal so probe estáu de salú mental, dedicándose a los sos estudios de motores de vapor y como un asiduo llector de clásicos franceses como Blaise Pascal, Molière y Jean de La Fontaine.^[5]

Morrió en 1832 víctima d'una epidemia de cólera qu'afaró París nel hospital d'Ivry-sur-Seine y los sos funerales civiles llevar a cabu en condiciones d'anonimatu.

• Réflexions sur la puissance motrice du feu et sur les machines propres à déveloper cette puissance, ed. Bachelier, París, 1824.

• En 1970, la Unión astronómica internacional dio'l nome del físicu francés al cráter llunar Carnot.^[6]
• El asteroide (12289) Carnot tamién conmemora'l so nome.^[7]

• Ciclu de Carnot
• Máquina de Carnot
• Economía ecolóxica
• Teoría del calor