Les llingües occitano-romániques son el catalán, l'aragonés y l'occitanu[1], tres llingües romances bien averaes que formen un continuu dialeutal transicional ente les llingües d'oïl y les iberorromániques.[2]
Delles fontes clasifiquen dambes ente les llingües galorromániques, otres, como Ethnologue, dientro del grupu iberorrománicu y, tradicionalmente, el catalán y l'aragonés como iberorrománicu y l'occitanu como galorrománicu. Sicasí, na so forma escrita'l catalán modernu y l'occitanu modernu son altamente intelixibles, y con un porcentaxe de léxicu compartíu superior al esistente ente español y portugués. De fechu esisten razones fundaes pa considerar a les llingües occitano-romániques un grupu filoxenéticu válidu, a diferencia de les llingües romances de la península ibérica, que pertenecen a dellos grupos filoxenéticos.
Referencies
- ↑ "Mas se confrontam los parlars naturals de Catalonha e d'Occitania, i a pas cap de dobte, em en preséncia de parlars d'una meteissa familha linguistica, la qu'ai qualificada d'occitano-romana, plaçada a egala distància entre lo francés e l'espanhòl." Loís Alibèrt, Òc, n°7 (01/1950), p. 26
- ↑ Pierre Bec (1963, 1995) La langue occitane, Paris: Presses universitaires de France
Enllaces esternos
