El 18 de marzu de 1959 el Conseyu de Ministros decreta que'l pueblu de Valera de riba pase a llamase Valeria.
En 1971 ye cuando se funden los dos pueblos nun únicu conceyu. Según esplica'l BOE de 22 de xineru de 2003: "El nucleu de Valeria foi conceyu independiente hasta avientu de 1971, añu en que se fundió con Valera de baxo, formando'l conceyu de Las Valeras, por insuficiencia de recursos económicos".
Nos años 1950 foi atopáu una ayalga, según la denominación de los arqueólogos, compuestu de monedes y cachos de plata que recibió'l nome de "Tesorillo de Valera de riba".[3]
La hestoria de Valera de baxo nun ta bien definida, sabemos por distintos escritos y documentos qu'alredor del añu 179 antes de Cristu foi conquistada por Tiberio Sempronio Graco, anque'l so auténticu fundador foi Valerio Flacu, Pretor de la Celtibería.
Nun foi hasta alredor del añu 82 antes de Cristu cuando foi bautizáu'l pueblu, el nome foi Valera, un nome llatín mentáu por Ptlomeo y por Plinio en dalgunos de los sos escritos.
El famosu Focete de las Valeras o Pasu de las Valeras consiguieron que Valera de baxo tuviera un valor estratéxicu bien importante y pieza clave nes defenses de la dómina.
Tol enclave destruyir en a Guerra cilvil qu'apostaron Amer-ben-Amrú y Jusyf-el-Fheri. Darréu a esta destrucción foi fundada de nuevu polos habitantes qu'ellí quedaron, y años dempués paso esautamente igual colo que güei conocemos como Valera de riba, nel mesmu llugar onde d'antiguo tuvo enclavada Valeria.
Años más tarde Visigodos y romanos vivieron na zona intentando conquistar los altores de Valera de riba y de Valera de baxo p'asina consiguir apoderar el pasu de los sos exércitos pol focete y torgar el pasu de los exércitos enermigos.
Dellos sieglos dempués, mientres la ocupación musulmana, volvió ser dafechu destruyida por causa de les sangrientes guerres de la dómina.
Nun foi hasta ente los años 1157 y 1217 cuando l'entós rei, Alfonsu VIII, ordenó reconquistar y la repoblación de los terrenes de Valera, nesti casu por motivos estratéxicos, sobremanera dempués de la batalla de las Navas de Tolosa nel añu 1212 que foi onde'l peligru almohade quedó más que manifestáu. El focete de la Valeras torgaba l'accesu escontra la capital conquense de posibles ataques dende'l sur y dende Llevante. Valera de baxo volvía a la vida por aciu un pequeñu pueblu militar.
.svg)
