Los oríxenes del conceyu remontar a la dómina fenicia. Darréu, na dómina árabe perteneció a la taha de Órgiva y más tarde al Conde de Santa Coloma. El conceyu axunta nes sos cais y nes sos xentes el tradicional calter medieval, con un treme urbanu y una arquiteutura onde se caltienen elementos como'l tinao (pequeñu portal que daba accesu a les viviendes). Como heriedu de la etapa árabe, alluga nel so territoriu delles barcals rurales, según un treme d'acequies y banzaos qu'anguaño siguen siendo elementos fundamentales pal riego de los campos.
Ente 1550 y 1570, la obligada conversión de los mudéxares dio llugar a la fuxida d'un importante númberu de moriscos al norte d'África, quedando la zona despoblada. Coles repoblaciones del sieglu XVIII la zona aumentó notablemente la so población y la so prosperidá económica, onde la viticultura y la minería yera la fonte d'ingresos fundamental.
Recursos naturales
Lujar tuvo'l monte de sufreres más oriental de toa Andalucía. Con 256 hectárees el monte de más de 500 años d'antigüedá perdió'l 80% de la masa forestal por una quema nel branu de 2015.
.svg){kind=small}
