Karl Mack Freiherr von Leiberich (25 d'agostu de 1752, Nennslingen – 22 d'ochobre de 1828, Sankt Pölten) foi un militar austriacu y caballeru de la Orde Militar de María Teresa.
Entamos de la so carrera militar
Nacíu en Nennslingen como Karl Mack, apuntar nun reximientu de caballería austriacu en 1770 nel que'l so tíu maternu Georg Simon Leiberich yera comandante d'escuadrón, y siete años más tarde xubió a oficial. Mientres la curtia guerra de socesión de Baviera foi escoyíu pal personal de serviciu del conde Kinsky, so que'l so mandu y, poro, sol mandu del comandante en xefe, mariscal Franz Moritz von Lacy, realizó un escelente trabayu que-y apurrió l'ascensu a teniente en 1778 y a capitán en 1783. El conde Lacy, daquella'l más importante militar del exércitu austriacu, tenía la meyor opinión del so mozu asistente. En 1785, Mack casóse con Katherine Gabriel, y llogró la dignidá nobiliaria de barón col títulu de Freiherr von Leiberich.
Guerra austroturca (1787-1791)
Na guerra contra los turcos tuvo un puestu nel cuartel xeneral, convirtiéndose en 1788 en mayor y edecán del emperador. En 1789 xubió a teniente coronel y estremóse na ofensiva de Belgráu. Poco dempués, los desencuentros con Ernst Gideon Freiherr von Laudon, daquella comandante en xefe, lleváron-y ante un tribunal militar. Mack tuvo qu'abandonar el frente pero foi nomáu coronel (1789) y condecoráu cola Orde Militar de María Teresa. En 1790 Loudon y Mack, yá reconciliaos, fueron xuntos de nuevu a la guerra. Mientres estes campañes Mack recibió una grave mancada na cabeza de la que nunca se recuperó por completu. En 1793 foi nomáu xefe del Estáu Mayor del Príncipe Josias de Saxonia-Coburgu y comandante nos Países Baxos, aumentando la so reputación na subsiguiente campaña. El mozu Archiduque Carlos, quien ganó los sos primeros lloreos na aición del 1 de marzu de 1793, escribió tres la batalla: «Sobremanera tenemos d'estimar al coronel Mack estos ésitos.»
Guerres revolucionaries franceses
Mack volvió estremase na batalla de Neerwinden y desempeñó un papel importante nes negociaciones ente Coburg y Dumoriez. Siguió'l so serviciu como intendente xeneral y foi fechu xefe titular (Inhaber) d'un reximientu. Resultó mancáu en Famars, pero en 1794 topar de nuevu n'activu siendo xubíu a mayor xeneral. Sicasí, el fracasu de los aliaos, a pesar de que se debió a factores políticos y militares sobre los que Mack nun tenía control, atribuyir a la so persona, de forma similar a como enantes asignárense-y, inapropiadamente tamién, los ésitos de marzu y abril de 1793. A pesar de cayer en desgracia nos círculos militares, nun perdió'l favor del emperador Francisco II, quien en 1797 lo ascensió a teniente mariscal de campu, y al añu siguiente asignólu'l puestu de comandante del exércitu de Nápoles. Sicasí, nada pudo faer nel so nuevu mandu contra los exércitos revolucionarios franceses por cuenta de la desfavorable situación de medios materiales y humanos na que s'atopaba. Llegó inclusive a topase en peligru de ser asesináu polos sos propios homes, polo que solicitó abellugu nel campu francés. Primeramente, prometióse-y que podría tornar llibre al so país, pero Napoleón ordenó que fuera lleváu a Francia como prisioneru de guerra.
Guerra de la Tercer Coalición
Dos años más tarde escapó de París amarutáu. L'acusación de que rompiera la so pallabra yera falsa. Mientres dellos años permaneció ensin emplegu, pero en 1804, cuando los partidarios de la guerra na corte austriaca precisaron un xeneral que s'opunxera a la política pacifista del Archiduque Carlos, Mack foi nomáu intendente xeneral del exércitu, con instrucciones de preparar pa la guerra con Francia. Fixo tolo posible nel tiempu disponible pa reformar l'exércitu, y al empecipiase la guerra de 1805 yera intendente xeneral del comandante en xefe n'Alemaña, el Fernando Carlos José d'Austria-Este Archiduque Fernando. En realidá yera'l verdaderu responsable del comandu del exércitu que s'oponía a Napoleón en Baviera, pero la so posición foi subestimada y la so autoridá minada pol pocu respetu del restu de los xenerales.
Polos sucesu de la campaña d'Ulm y envalorando la responsabilidá de Mack nel desastre d'Austerlitz, foi xulgáu en conseyu de guerra, sentenciáu a la degradación, perda del so rangu, el so reximientu, de la Orde de María Teresa y a ser encarceláu por dos años. Foi lliberáu en 1808, y en 1819, cuando la definitiva victoria de los aliaos obligaba a replantegar la memoria d'anteriores desastres, foi rehabilitáu a pidimientu del Príncipe de Schwarzenberg nel so rangu de teniente de mariscal de campu y como miembru de la Orde de María Teresa.
Ver tamién
Referencies
Enllaces esternos
