En desempeñando dellos cargos nel Estáu de Buenos Aires tornó a la so provincia natal, onde formó parte de la Convención Constituyente; foi tamién diputáu provincial. En 1855 fundó'l diariu El Comercio.[5]
Dende 1856, por cuatro años, foi secretariu de la embaxada arxentina en Bolivia. Tornó al so país en 1860; ente 1861 y 1862 foi ministru de gobiernu del gobernador federalJosé María Todd. Foi diputáu nacional dende 1862 hasta 1868, y mientres un añu foi presidente de la Cámara de Diputaos. Exerció como ministru de Xusticia ya Instrucción Pública mientres un curtiu ralu en 1867, nomáu pol vicepresidente n'exerciciu de la presidencia, Marcos Paz. En 1871 foi nomáu Procurador de l'Ayalga de la Nación. En 1872 foi nomáu xuez federal na so provincia natal.[2]
En 1874 foi nuevamente nomáu embaxador en Bolivia, y dos años más tarde representó al so país nel Congresu Americanu de Xuristes en Perú. En 1882 participó nuna mediación sobre les consecuencies de la Guerra del Pacíficu, actuando como árbitru ente Bolivia y Chile.[5]
En 1891 yera embaxador en Chile, y brindó asilu na embaxada al derrocáu presidente José Manuel Balmaceda, que pocos díes más tarde suicidóse ellí mesmu.[6]
En 1892, tres una complicada negociación ente Julio Argentino Roca y Bartolomé Mitre, foi nomáu candidatu a la vicepresidencia, acompañando a Luis Sáenz Peña. Asumió'l cargu n'ochobre de 1892. La incapacidá de Sáenz Peña pa resolver la complicada política del so tiempu —qu'incluyó la revolución de 1893— llevar al arrenunciu, polo que Uriburu tuvo d'asumir la presidencia'l 23 de xineru de 1895.[7]
Presidencia
Uriburu en 1898.
Carente d'un grupu políticu que lu sofitara, el nuevu presidente dependía dafechu de Roca, daquella presidente provisional del Senáu. Sicasí, tenía una esperiencia y un sentíu políticu bien marcaes, que-y dexaron llevar alantre un gobiernu estable y respetao por toos. Una de les sos primeres midíes foi una amnistía pa los participantes de los dos revoluciones radicales, que ganó-y l'agradecimientu de munchos de los implicaos.[8]
Mientres el so mandatu, empecipiáu ensin los apuros económicos de los sos antecesores, revirtióse l'enclín a la baxa de los precios agrícoles, qu'en 1897 algamaron el nivel más altu hasta esi momentu.[9] Impulsáu por un fuerte superávit fiscal, el gobiernu empecipió una etapa d'inversiones públiques. Delles obres qu'habíen quedáu deteníes dende cinco años tras termináronse mientres la so xestión: tales fueron los casos del Muséu Nacional de Belles Artes na so primer see nun sector de les Galerías Pacífico; el primer edificiu de la Facultá de Medicina de la Universidá de Buenos Aires, que sería baltáu na década de 1930; la Escuela Industrial de la Nación, depués llamada "Otto Krause"; l'empiezu de les obres pa la construcción del nuevu Palaciu del Congresu Nacional, en Buenos Aires, que s'inauguraría en 1906.[10]
Alloñáu'l peligru de les revoluciones radicales –especialmente tres les muertes de Del Valle y Alem– y terminaes toles campañes contra los indíxenes, el presidente decidió afaer l'Exércitu y l'Armada a les necesidaes de les úniques hipótesis de conflictu internacionales posibles. Los cinco años de la crisis causaren un notable retrasu na actualización del armamentu de dambes fuercies armaes, polo que Uriburu decidió empecipiar un rearmamientu masivu, cola compra d'armamentu modernu y de dellos buques. Tamién ordenó la creación de la base naval de puertu Belgrano, cerca de Bahía Blanca.[11]
N'ochobre de 1895 sancionóse una llei que reglaba la obligatoriedá del serviciu na Guardia Nacional pa tolos mozos que cumplieren 20 años, como pasu previu al serviciu militar obligatoriu. Los conscriptos realizaron una maniobra coordinada na Sierra de Curu Malal.[12]
En 1897 sancionar por llei la necesidá de reformar la Constitución Nacional, que foi reformada por una convención nacional al añu siguiente. Pola mesma camudóse de la base poblacional pa la eleición de Diputaos, que fuera afitada n'unu por cada 20 000 habitantes; afitar pa esi añu n'unu por cada 33 000 habitantes, y d'equí p'arriba sería afitada pol Congresu, con cuenta de nun aumentar hasta númberos descomanadamente altos el númberu de diputaos. Tamién s'aumentar de cinco a ocho'l númberu de ministerios, que les sos atribuciones seríen afitaes por llei.[13]
Carreta particular utilizada pol presidente Uriburu espuesta nel Muséu del Bicentenariu.
Los conflictos con Chile y Brasil
Los retrasos que se reparaben na demarcación de les llendes sobre la Cordal de los Andes y les noticies sobre'l rearmamientu de les fuercies armaes arxentines sollertaron a los sectores más belicistes de la opinión pública de Chile. El mesmu Ministru de Rellaciones Esteriores d'esi país, y el so embaxador en Buenos Aires participaben de les intenciones belicistes; esti postreru llegó a aconseyar atacar a l'Arxentina cuanto antes, adelantrándose a la llegada de nuevos buques. Pero, tres delles selmanes d'esguilada belicista na prensa de dambos países, cuando yá se presentía la inminencia d'una guerra, el presidente chilenu Errázuriz y el so par arxentín pronunciáronse enérxicamente a favor de la paz.[14]
Per otru llau, Uriburu ordenó a la Comisión Demarcadora de les llendes de dambos países nun detenese en nengún momentu: cada vez que surdiera una discrepancia, alzar a los peritos y la Comisión siguiría'l so camín, marcando los llugares onde nun la hubiera; si los peritos nun llograben conciliar les sos discrepancies –el peritu pela parte arxentina yera Francisco P. Moreno– pidiríase un laude arbitral sobre esi puntu al Rei d'Inglaterra. La demarcación de llendes tomó finalmente gran velocidá.[15]
Otru conflictu que se solucionó mientres la presidencia de Uriburu –dafechu en perjucio de l'Arxentina– foi'l qu'esistía con Brasil pola llende oriental del Territoriu Nacional de Misiones. En 1895, el presidente d'Estaos XuníosCleveland dio la totalidá del territoriu en disputa al Brasil.[16]
El conteníu d'esti artículu incorpora material d'una entrada de la Enciclopedia Libre Universal, espublizada en castellán baxo la llicencia Creative Commons Compartir-Igual 3.0.
Antepasaos
Ancestros de José Evaristo de Uriburu
16. Francisco de Uriburu y Mendieta
8. Francisco de Uriburu y Ajuría Auxocoa
17. Josefa de Ajuría Auxocoa y Iribarri
4. José de Uriburu y Lamiquiz de Basterrechea
18. Martín de Lamiquiz de Basterrechea
9. María Cruz de Lamiquiz de Basterrechea y Goiría
31. María Ignacia Fernández de Córdoba y Pedroso Sierra
Referencies
↑ 1,01,1Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Identificador GND: 1057727733. Data de consulta: 15 ochobre 2015. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
