Jorge Marcelo Holguín Mallarino (30 d'ochobre de 1848, Cali – 2 de marzu de 1928, Bogotá) foi un estadista, militar y políticu colombianu, dos veces presidente encargáu de Colombia, de xunu de 1909 a agostu del mesmu añu en calidá de designáu, y de payares de 1921 a agostu de 1922 en condición de primer designáu.
El so mandatu carauterizar pol allongamientu del ferrocarril del norte y del Pacíficu, y tamién ye recordáu por haber robláu como ministru de rellaciones esteriores el tratáu Holguín-Avebury.
Biografía
Jorge Holguín Mallarino nació en Santiago de Cali en 1848. Fíu de Vicente Holguín Sánchez y María Josefa Mallarino, dos families preponderantes na política colombiana del sieglu xix. Foi sobrín de Manuel María Mallarino y hermanu de Carlos Holguín Mallarino, quien tamién ocuparen, asina mesmu, la presidencia de la República. Realizó los sos primeros estudios de la mano d'Eustaquio Palacios, autor de la novela L'alférez real, a quien siempres recordó con gran apreciu. Del so matrimoniu con Cecilia Arbolea Mosquera, fía de don Julio Arbolea Pombo y Sofía Mosquera Hurtado, nacieron 12 fíos.
Apoderaba bien les materies económiques y conocía el derechu internacional. Foi igualmente un militar destacáu. Participó na guerra civil de 1876-1877 contra Aquileo Parra y foi ganáu na batalla de la Ponte del Común. Sicasí, llogró'l títulu de xeneral poles sos aiciones na guerra de 1895 na batalla de Cruz Colorada.
Nun párrafu de la so autobiografía escribió: «La guerra ye lo más espantible que puede socede-y a los homes. Alcordanza que dempués de la batalla de Enciso, y al averame nuna comisión delicada ante'l xeneral Reyes, tocóme ver unu de los espectáculos más horribles que ye de suponer. Metanes una naturaleza bellísima, los campos semaos de cadabres. Los mancaos, colos cranios, con tolos güesos despedazados, llanzando les más tarrecibles imprecaciones.»
Carrera política
Ocupó'l Ministeriu de Rellaciones Esteriores mientres el gobiernu de Miguel Antonio Caro y darréu foi Ministru de Guerra nes alministraciones de Manuel Antonio Sanclemente y Rafael Reyes. Nesta postrera correspondió-y roblar el tratáu Holguín-Avebury sobre la unificación de la delda esterna colombiana. Pa defender esti conveniu con Lord Avebury, escribió'l so llibru Dende Cerca, que'l so opositor Santiago Pérez Triana asonsañó cola publicación d'otru llibru llamáu Dende Lloñe.
Yá dempués de la so primer alministración 1914 asesoró y perfeccionó el Tratáu Urrutia-Thomson.
Presidente de Colombia
Primer presidencia (1909)
Cuando asocedieron los fechos del "Trecemarcismo" el presidente Rafael Reyes presentó'l so arrenunciu y el xeneral Holguín exerció'l poder en calidá de designáu. Recibió'l poder el 9 de xunu y apurrir el 4 d'agostu del mesmu añu a Ramón González Valencia. Mientres esti curtiu espaciu de tiempu tuvo qu'enfrentar dificultaes d'orde públicu, especialmente en Barranquilla onde asocedió una sulevación.
Ministros Primer Gabinete
Segunda presidencia (1921-1922)
En 1921, nuevamente foi designáu presidencial y nuevamente devido al arrenunciu del so antecesor, nesti casu Marco Fidel Suárez, quien unvió una carta al congresu'l 4 de payares y arrenunció oficialmente'l 10; el 11 del mesmu mes, Holguín, se posesionó ante'l congresu que lu escoyó como primer designáu, arriendes de un alcuerdu políticu.
Nel so gobiernu destacar por sirvir d'enllaz ente l'executivu y el llexislativu, trató de reconciliar el gobiernu colos lliberales, mas los sos esfuercios fueron infructuosos. Interesóse especialmente pola construcción de los Ferrocarriles del Norte y del Pacíficu.
Ministros Segundu Gabinete
Crítica
Nel so segundu gobiernu, taba sofitáu por Pedro Nel Ospina, pero foi duramente cuestionáu pola opinión. Fundamentalmente, trató d'incluyir lliberales y conservadores nel so gabinete y la mayoría refugaron la ufierta. A esti respectu'l diariu La República afirmó: “El nuevu Gabinete escoyíu nun va solucionar, nin remotamente, los problemes que'l país confronta [...] creemos que'l señor Xeneral Holguín nun quixo dar un pasu definitivu y firme”. Foi un trunfu induldable la eleición del so padrín políticu Pedro Nel Ospina, a quien-y apurrió'l poder.
Referencies
Enllaces esternos
.