El Frente pola Lliberación Árabe (árabe:جبهة التحريرالعربية; jabha at-tahrir al-arabiya) ye una organización militante palestina que ye aliada políticamente al partíu Ba'ath iraquín. El fuerte del grupu atópase na comunidá de palestinos refuxaos n'Iraq, compuesta por unes cuarenta mil persones.
Historia
Fundáu en 1969 por Zeid Heidar, un activista Baaz palestín que vivió n'Iraq y El Líbanu, el FLA foi una respuesta a la formación d'As Saiqa, un grupu similar pro-siriu. El Presidente d'Iraq, Ahmad Hassan al-Bakr, quería un grupu palestín que representara los intereses iraquinos na OLP. Pero al contrariu d'otros grupos palestinos na OLP, el FLA nun creía nun país palestín independiente, pos, siguiendo les idees panárabes, víen a Iraq como'l líder d'un Estáu xuníu árabes.
Nos años 70, el FLA foi un aliáu inmportante del xefe de la OLP y de Fatah, Yasir Arafat, quien s'oponía a la influencia siria ente los palestinos. El FLA tamién s'opunxo al rei de Xordania, Hussein, quien lluchaba contra una sulevación palestina nel so reinu en 1970 y 1971 nun conflictu que se llamó Setiembre Negru.
Cuando empezó la Guerra Civil Libanesa en 1982, el FLA emprestó sofitu al Movimientu Nacional Libanés, un grupu que creía nel panarabismu, xunto col Partíu Baaz líbanés pro-iraquín y otros grupos sunnites. Pero la entrada de fuercies siries n'El Líbanu p'ayudar a les fuercies conservadores cristianes del Presidente Elias Sarkis marcó'l fin del suañu d'una república socialista nel país.
Mientres la guerra, el FLA tuvo nel llau de Arafat contra los aliaos del Presidente de Siria Presidente siriu Hafez al-Assad, quien quería deponer a Arafat como xefe de la OLP y reemplazalo por Zuhayr Muhsin, el líder d'As Saiqa.
El Alcuerdu de Taif en 1991 -cuando terminó cola Guerra Civil Libanesa- y los Alcuerdos d'Oslu en 1993 marcaron el fin de la participación del FLA na violencia n'El Líbanu. Pol so sofitu a Iraq mientres la Guerra del Golfu Pérsicu en 1991, el FLA pasó a ser un enemigu d'Estaos Xuníos. El refugu del FLA a los Alcuerdu d'Oslu provocó la dixebra del grupu, los militantes siguidores de Arafat retiráronse creando'l Frente Árabe Palestín.
Magar el grupu nun realizaba ataques, entá llamaba pola llucha armada contra Israel. Na Segunda Intifada el FLA distribuyía a families de chehadat (mártires) dineru nel nome del presidente Sadam Husein d'Iraq.[1] En 2003, cuando Estaos Xuníos atacó Iraq y depunxo a Hussein, el FLA perdió la so fonte de financiamientu; dende esi añu debilitóse enforma y cuasi sumió. El xefe del FLA, Rakad Salem, foi encarceláu en 2001 por Israel poles sos actividaes de distribución de dineru iraquino a families de chehadat.
Ideoloxía
El Frente pola Lliberación Árabe oponer a la "palestinización" del conflictu árabe-israelín, y dixo que la guerra auténtica ye del pueblu árabe contra les fuercies del colonialismu, el imperialismu y el sionismu. La ideoloxía del FLA basar na creencia de qu'Iraq yera'l país más importante del mundu árabe, y como tal tien de liderar la llucha pol panarabismu. Nesti contestu'l pueblu palestín tuviera de lluchar pola lliberación de la tierra palestina, pa integrala a una gran nación árabe. El FLA refugaba'l Programa de los Diez Puntos de 1974 de Yasir Arafat, y llamaba por una llucha xunida contra Israel pa correxir les equivocaciones cometíes na Guerra de los Seis Díes de 1967.
Aiciones armaes
El grupu nun s'implicó n'aiciones armaes contra Israel dende empiezos de la década de 1990, y tien una capacidá militar amenorgada. Anguaño, el so númberu de militantes envalorar nunos 400 homes. El grupu nun ye consideráu terrorista per parte de los Estaos Xuníos, la Comunidá Europea nin poles Naciones Xuníes.
Referencies
