Enrique I recibe la corona real mientres caza con xaules de páxaros nel monte (d'una pintura d'Hermann Vogel de 1900).Enrique I funda'l castiellu de Albrechtsburg —el más antiguu d'Europa central— nel añu 929.
Nos sos venticuatro años de reináu, Enrique encetó con ésitu dalgunos de los problemes más acuciosos que sufría'l reinu, tales como l'afitamientu de la institución frente a los grandes y l'ampliación de zones d'influencia, cola anexón de Lorena y la intervención en Bohemia. Amás llevó a cabu un importante llabor d'impulsu a la colonización, movimientu conocíu como Drang nach Osten, qu'afectó'l norte y esti del país y dexó consolidar eses zones de población frente a les incursiones d'húngaros, eslavos y suecos.
Batalles contra los húngaros
Enrique I tuvo d'enfrentar mientres el so reináu l'amenaza del Principáu húngaru qu'en 896 cruciaría los Montes Cárpatos y ocupáu la llanura de Panonia al este de los sos territorios imperiales. Los húngaros llevaben nesa dómina un estilu de vida pagana y seminómada que consistía n'escalar y amburar aldegues, considerándose a sí mesmos descendientes d'Atila el hunu.
Ante esto, Enrique I tuvo que faer frente a les razias de les huestes húngares qu'asocedieron nel 911, cuando invadieren y escalaren Burgundia. Darréu, en 915, los húngaros sitiaron fallidamente la ciudá xermánica de Fulda y amburaron Bremen en escalándola. Nel mesmu añu de la so coronación, en 919, Enrique I y el so exércitu fueron ganaos polos húngaros na batalla de Puchen, y fixéron-y pagar un tributu mientres los siguientes diez años. Asina siguió hasta 932, cuando'l rei negar a pagalo, y un añu más tarde les tropes xermániques vencieron per vegada primera a los maxares na batalla de Merseburgu (933).
Más tarde el so fíu Otón I -yos infligió una derrota mayor a los húngaros en 955 na batalla de Lechfeld y en 973 en Quedlinburg. Depués de la postrera axustó la paz col Príncipe Géza d'Hungría y empezó el procesu de cristianización y occidentalización de los húngaros, que llegaría a la so realización máxima con san Esteban I d'Hungría nel añu 1000.
Cristianismu y fortaleces
Mientres el so reináu, producióse una gran meyora na evanxelización del reinu de Bohemia y nel fortalecimientu de les estructures eclesiástiques, retomando la política carolinxa de sofitu a les comunidaes monástiques y valiéndose de numberosos homes de la ilesia na alministración del Estáu.
La fortificación de los castiellos del sur de Germania y la reorganización de la caballería pesada rematen la so obra política, salvada gracies a la so insistencia en nomar socesor como Rei de Germania al so fíu Otón I el Grande, pa evitar la división del reinu dempués de la so muerte.
Familia
Enrique morrió d'un ataque cerebral el 2 de xunetu de 936, nel so palaciu en Memleben, unu de los sos llugares favoritos. Aquel día, toles tribus xermanes taben xuníes nun solu reinu. Enrique I ye consideráu, poro, el primer rei alemán y el fundador del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu. Enrique yera fíu d'Otón I, duque de Saxonia, y de Hedwige de Franconia.
El primer fíu d'esta unión, Otón, asocedió-y como emperador. El so segundu fíu, Enrique, convertir en duque de Baviera. El so tercer fíu, Bruno, foi duque de Lotaringia y arzobispu de Colonia. El fíu del so primer matrimoniu, Thankmar, remontar contra'l so mediu hermano Otón, y morrió na batalla de Eresburg nel añu 936.
