PROFILPELAJAR.COM

Un editor de soníu ye un creativu responsable d'escoyer ya integrar grabaciones de soníu en preparación pal amiestu o grabación orixinal del soníu final d'un programa de televisión, película, videoxuegu, o cualquier producción qu'arreye soníu grabáu o sintéticu. La edición de soníu desenvolvióse por cuenta de la necesidá de reparar les grabaciones de soníu incompletes, non dramátiques, o téunicamente inferior de les primeres películes sonores, y que col pasar de los años convirtiéronse n'obres de la industria cinematográfica, onde los editores de soníu implementaron metes estétiques nel diseñu del soníu cinematográficu.

Premiu de l'Academia

L'Academia d'Artes y Ciencies Cinematográfiques reconoz la contribución artística d'edición de soníu escepcional col Premiu de l'Academia pa la Meyor Edición de Soníu.

El diálogu, los efeutos, y la música

Esisten principalmente tres divisiones de soníu que se combinen pa crear un amiestu final; estes son el diálogu, los efeutos, y la música. En mercaos más amplios tales como'l de Nueva York y Los Angeles, los editores de soníu xeneralmente especialícense nuna d'estes árees, per ende un programa va tener editores separaos pa diálogu, efeutos y música. En mercaos más pequeños, espérase que l'editor de soníu ocúpese de too, de cutiu cruciando amás al ámbitu del amiestu. La edición d'efeutos ye comparáu a la creación del mundu sónicu dende la nada, ente que la edición de diálogu comparar al mundu sónicu esistente y el so arreglu. La edición de diálogu considerar con mayor precisión como “la edición del soníu de la producción”, onde l'editor toma'l soníu orixinal grabáu nel estudiu, y utilizando una variedá de téuniques fai más comprensible'l diálogu amás de más nidiu, de manera que l'oyente nun escuche les transiciones d'una toma a otra (con frecuencia los soníos de fondu tres les pallabres camuden dramáticamente de toma a toma). Ente los retos que los editores d'efeutos enfrenten ta'l d'amestar al empar dellos elementos pa crear soníos creíbles pa tou lo que se ve na pantalla según la memorización de la so biblioteca d'efeutos sonoros.

Equipos

La pieza esencial del equipu utilizáu na edición del soníu modernu d'audiu dixital ye la estación de trabayu pa dichu propósitu, o DAW. Un DAW dexa que soníos, como los archivos almacenaos nun ordenador, sían asitiaos nel tiempu de sincronización con una película. L'estándar del sistema DAM n'usu pola industria cinematográfica, a partir de 2005, ye de Digidesign Pro Tools, y la mayoría executar nos Macs. Otru sistema n'usu anguaño ye propiedá de Yamaha Steinberg Nuendo DAW multiplataforma que funciona en Mac OS X y en Windows XP.

Otros sistemes utilizaos históricamente pa la edición de soníu fueron los siguientes:

WaveFrame en California
Fairlight Sonic Solutions
AMS-NIEVE Archivu de soníu
AudioVision creáu por Avid

WaveFrame, Fairlights y Audiofile riquen la compra de costosos hardware con marca rexistraes y equipos especializaos (non estándar de PC o Mac).

Efeutos de soníos en llinia

Los editores d'efeutos de soníu suelen utilizar un catálogu entamáu de grabaciones sonores de dichos efeutos que puede aportase fácilmente y utilizalo en bandes sonores de películes. Hai dellos efeutos de soníu distribuyíos comercialmente disponibles nes biblioteques, ente los dos más conocíos tán los editores de soníu Idees y El Cantu de Hollywood. Tamién esisten motores de busca en llinia, tales como Sounddogs, que dexen a los usuarios adquirir los efeutos de soníu d'una gran base de datos en llinia.

Munchos efeutos de soníu que realicen los editores de les sos propies grabaciones atropar nun apreciáu nivel personal en biblioteques. De cutiu, los efeutos de soníu utilizaos nes películes son guardaos y reutilizaos en películes posteriores. Un casu particular en cuestión ye una grabación conocida como "Berru Wilhelm", que se fixo bien reconocida pola so repetición en munches películes famoses, como La carga a la pluma del ríu (1953), The Empire Strikes Back (1980), Invasores de l'arca perdida (1981), y Reservoir Dogs (1992). El diseñador de soníu Ben Burtt acreitar cola popularización de la denominación y el "Berru Wilhelm."

Historia

Primeres películes sonores

El primer procesu de soníu que movió sustancialmente al cine mudu nel mercáu foi'l procesu Vitaphone. Nesti procesu (Vitaphone) un micrófonu rexistraba'l soníu nel escenariu direutamente a un master de fonógrafu, lo que faía que fuera imposible cortar o resincronizar grabaciones Vitaphone, tal que sí van dexar el procesadores más palantre. Esto llindaba'l procesu Vitaphone a prindar actos musicales o escenes úniques d'aición, como les rutines Vaudeville o otres recreaciones d'actuación n'escenariu, esencialmente, escenes que nun riquir edición. Sicasí, Warner Brothers, yá en 1927 col musical El Cantante de Jazz (The Jazz Singer) empezaron a esperimentar col amiestu de múltiples grabaciones y entrepolaos ente tomar de sincronización master y les grabaciones dende los otros ángulos. La consola d'amiestu usáu pa faer les grabaciones orixinales d'El Cantante de Jazz (The Jazz Singer), que puede vese nel muséu Warner Brothers, nun tien más de cuatro o cinco botones, cada unu d'ellos inda visiblemente etiquetáu colos grupos básicos qu'un diseñador de soníu actual puede reconocer: “música”, “ensame”, etcétera.

Warner Bros. desenvolvió una teunoloxía cada vez más sofisticada pa la socesión de mayor númberu d'efeutos de sonido fonógrafo pa películes usando'l sistema Vitaphone pero estos volviéronse obsoletos cola estensión del procesu de soníu ópticu al entamu de los años 30.

Edición mecánica

Nun procesu de soníu na película, un micrófonu prinda'l soníu y convertir nuna señal que puede ser fotografiada na película. Una y bones la grabación ye impuesta en llinia recta nel mediu, y el mediu ye fácilmente cortáu y pegáu, los soníos rexistraos pueden ser fácilmente ordenaos de nuevu y separaos en pistes separaes, dexando más control nel amiestu. Les opciones ampliáronse alantre cuando los procesos de grabación sanos ópticos fueron sustituyíos pola grabación magnética nos años 1950. La grabación magnética ufiertó un meyor coeficiente de rellación señal/ruiu, dexando que más pistes sían xugaes simultáneamente ensin ruiu na pasta completo.

El mayor númberu d'opciones disponibles pa los redactores llevó a bandes sonores más complexes y creatives, y yera nesti periodu qu'un xuegu de práutiques estándares estableciéronse que siguió hasta la era dixital, y munchos de los conceutos teóricos inda tean na base del diseñu de soníu, automatizado o non:

Los soníos tán aconceyaos xuntos sobre pistes. Munches pistes entemécense xuntes (o se doblar xuntu”) pa crear una película final.
Una pista va contener xeneralmente namái un "tipu" o grupu del soníu. Una pista que contién el diálogu namái contién el diálogu, una pista que contién la música namái tendría de contener la música. Munches pistes pueden llevar tol soníu pa un grupu.
Les pistes pueden entemecese un grupu al empar, nun procesu llamáu'l predubbing. Toles pistes que contienen diálogu pueden entemecese coles mesmes, y toles pistes que contienen foley pueden ser entemecíes n'otra hora. En cursu de predubbing, munches pistes pueden ser entemecíes nuna.
Predubs entemezse xuntu pa crear una copia final. N'ocasión de la copia final, les decisiones finales sobre l'equilibriu ente diversos grupos de soníos tómense.

Históricamente'l mezclador del doblaxe (Reinu Xuníu) o'l mezclador de la regrabación (EE.XX.) yera l'especialista qu'entemeció toles pistes d'audios suministraes pol redactor del doblaxe (cola adición de soníos vivos” por casu Foley) nuna habitación especial del doblaxe.

Según amiestu, él introduciría igualación, compresión y efeutos sonoros peneraos, etc. mientres asitiáu nuna consola grande. De cutiu dos o trés mecedores sentaríense xunto al llau de, cada seición de control d'audiu, p.ej, diálogu, música, efeutos.

Na era de bandes de soníu óptiques, yera difícil entemecer más d'ocho pistes darréu ensin l'acumuladura de ruiu escesivo. Al altor de la grabación magnética, 200 pistes o más, podíen entemecese xuntos, ayudáu pol amenorgamientu del nivel de ruios Dolby. Na era dixital nun hai llende. Por casu, un solu predub puede entepasar cientos de pistes, y la copia final pue ser la suma de mil pistes.

Edición dixital

El sistema mecánicu de la edición de soníu caltener ensin camudar hasta los entamu de los 90, cuando ordenadores de soníu dixital adquirieron les carauterístiques abondes pal usu na producción de películes, principalmente, l'habilidá de sincronizar con imáxenes, y repitir les pistes cola fidelidá y calidá de los CD. La calidá del audiu 16 bits a 48 Khz de frecuencia de muestreo dexó d'entemecer cientos de pistes con ruios insignificantes.

La manifestación física del trabayu aportó a computarizada: grabación de soníos, y la decisión que tomen los editores, son agora dixitalizaos, y pueden ser modificaos y archivaos instantáneamente y de manera compacta. Na era de la grabación magnética, los redactores propietarios de los soníos tuvieron los camiones pa unviar les sos pistes a editar y mixar, y les tresferencies a de película magnética fueron midíes en centenares de millares de pies. Una docena de productores y téunicos yeren riquíos una media hora pa cargar los trés o cuatro docenes de pistes qu'un pre- doblaxe riquía. Na era dixital, 250 hores de soníu estereofónicu, editáu y llistu pa entemecer, pue ser tresportáu nuna pista de 160 GB de discu duru. Tamién, estes 250 hores de material puede ser copiáu en 4 hores o menos, según en comparanza col sistema vieyu, que, fiable, tomaría 250 hores.

Por causes d'eses innovaciones, los editores de soníos, amuesen güei los mesmos problemes qu'otros oficios computarizadas: perdida de trabayu debíu al usu de mercaos llaborales más baratos, y la perda de veceros por cuenta de una defensa ineficaz de derechos de propiedá intelectual.